• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

We Are Scientists / Feromones

Niet zo grappig als verwacht, toch een topavond.
11 december 2005, Effenaar, Eindhoven (NL)

Tekst: Rob van Leeuwen

Beeld: Martijn de Laat

Publicatiedatum: 19 december 2005

Niet alle goede britpop komt uit Engeland. Een jaar geleden waren The Killers het buitenbeentje tussen de Britse alleenheersers, dit jaar probeert We Are Scientists aansluiting te vinden bij het rijtje opwindende bands die de gitaarmuziek een nieuwe impuls geven. Niet met een analoog keyboard, maar met breed uitwaaierende gitaarpartijen verpakt in compacte rocksongs. Het prima debuutalbum van het drietal, With Love Or Squalor, is officiëel nog niet uitgebracht in Nederland, maar desondanks is de kleine zaal van de Effenaar redelijk gevuld voor het Nederlandse podiumdebuut van de New Yorkers.

Voordat het zover is, krijgt het publiek toch nog enkele ijle keyboardklanken te horen. Met dank aan The Feromones [foto rechts] , een viertal uit Weert, die met hun luchtige synthpop Duran Duran en meer recentelijke bands als The Bravery en VHS or Beta naar de kroon steken. De band doet weinig nieuws en balanceert gevaarlijk op de rand van pure kitsch, maar weet toch te overtuigen door het enthousiasme van zanger-toetsenist Dolf Smolenaars. Met een draagbaar keyboard om zijn schouders en een stem waar zoveel valse lucht in zit verpakt dat hij lijkt te playbacken, steelt hij de show. De band maakt daarnaast slim gebruik van de succesvolle Arctic Monkeys-methode: gratis demo’s uitdelen tijdens optredens om zo de fanschare te vergroten. Iets wat vanavond absoluut lukt.

Bij de promotiestand van We Are Scientists [foto links] zijn alleen gratis kaarten en stickervellen te krijgen, maar ook dit drietal wint nieuwe zieltjes. De band bestaat uit drie compleet verschillende types: zanger/gitarist Keith Murray is met zijn halflange, schuin afgesneden haar de nonchalante hipster, de ruig uitziende drummer Michael Tapper is de wildeman en bassist Chris Cain…tja, Chris Cain. Mijn gezelschap merkt op dat hij zo uit de Beastie Boys-clip van Sabotage lijkt weggelopen, maar tegelijkertijd ziet hij er met zijn kleine snorretje, wollen trui en hoornen bril uit als die saaie natuurkundeleraar van de middelbare school. Opvallend: er liepen tenminste drie besnorde muziekliefhebbers in de zaal rond. Wordt een plukje haar op de lip dan toch de modetrend van 2006?

Cain zelf blijft er stoïcijns onder, net als de rest van de band trouwens. Misschien is dat nog wel het meest opvallende detail van deze avond. Als je als trio een van humor overlopende website hebt, verwacht de toeschouwer toch wat meer interactie. Nu blijft het bij een opmerking over hoe saai Eindhoven is en een toespeling op (hoe origineel) het Nederlandse coffeeshop-beleid. Muzikaal is het optreden gelukkig wel van topniveau. Tijdens de meer rustige nummers kan het drietal de tempowisselingen niet goed bijhouden, maar verder wordt met het grootste gemak het hele repertiore op professionele wijze afgewerkt. Het publiek krijgt er als bonus een coverversie van The Ronettes' 'Be My Baby' bij.

Datzelfde publiek heeft gedurende het optreden een afwachtende houding, maar lijkt zich prima te vermaken met de luchtige, goed in het oor liggende en achteloos gezongen liedjes van de New Yorkers. We Are Scientists is misschien minder inventief dan Bloc Party, niet zo poëtisch als Maxïmo Park en ontbeert de Las Vegas-uitstraling van The Killers, maar als deze avond iets bewijst, dan is het dat je met een aantal ijzersterke, schurende gitaarsongs ook een heel eind komt. Geef mij zo’n snor!

http://www.kindamuzik.net/live/we-are-scientists/we-are-scientists-feromones/11528/
Meer We Are Scientists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/we-are-scientists