http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Warpaint
Shoegazekoninginnen zijn een viereenheid.
24 februari 2014, Paradiso, Amsterdam
Tekst: Koen Verhelst
Beeld: Jelmer de Haas
Publicatiedatum: 26 februari 2014
Onafscheidelijk moeten de dames van Warpaint zijn. Een viereenheid bijna. Want wat zij op een maandagavond in Paradiso neerzetten, dat is weinigen gegeven. Een concert dat uitblinkt in balans, helderheid en perfecte timing.
Het duurt maar eventjes voordat de vier vrouwen uit Los Angeles op gang zijn. Er zitten wat schoonheidsfoutjes in de allereerste samenzang. Zangeres Emily Kokal zit een paar keer uit de maat. Maar als de zaal al na opener 'Keep It Healthy' de handen meteen blauw klapt, weet de band: deze gaan we niet meer kwijtspelen.
Wat volgt is een zegetocht. Warpaint mag graag zo strak en helder mogelijk spelen. Ook in Paradiso is het geluid al snel loepzuiver en dansen de stemmen van Kokal en medezangeres Theresa Wayman over de vettige bassen en lome drums. Als een paar dat de tango danst, zoeven zang en begeleiding door de zaal. Weer die eenheid. Vanavond draait alles om de onlosmakelijkheid van Warpaint. Het publiek merkt het, en is stil.
Warpaint bracht net een maand geleden het tweede - ongetitelde - album uit. De opvolger van The Fool liet vier jaar op zich wachten. Maar dat was het waard. Met een bescheiden toevoeging van wat meer toetsen en een toefje meer effecten bleef het geluid van de band overeind en werd het toch anders genoeg om verder te kunnen borduren. Warpaint beweegt zich ergens tussen Beach House en Cocteau Twins, maar met een voorliefde voor harmonie. Ze zijn de shoegazekoninginnen van dit moment.
Jammen doen de dames heus ook, maar vooral niet te lang en slechts twee keer tijdens het hele concert, zoals aan het eind van 'Undertow'. Dit nummer, van de debuutplaat, is met of zonder jamsessie een hoogtepunt. Hier blijkt weer de kracht van Warpaint live: een vriendschappelijke strijd tussen vocalen en instrumentarium. Een strijd waarbij nooit bloed vloeit en die zich soms in slow motion afspeelt, als ware het een schermtoernooi.
In die slow motion schuilt de enige valkuil van dit viertal: ze zijn niet echt interessant om naar te kijken. De lichtshow is niet bijzonder en de dames wiegen slechts een beetje heen en weer. Kokal en Wayman komen eigenlijk nauwelijks van hun plek, terwijl er wel de ruimte is. Bij lange en langzame nummers dwalen de gedachten af. Nu kun je opmerken dat de muziek weinig reden geeft tot uitbundig podiumstampen. Toch zou meer interactie met het publiek geen kwaad kunnen. Verder dan "Come on, let's dance", komt Kokal niet.
Maar wie stoort zich daaraan? Grote kans dat de meerderheid van het publiek gewoon met de ogen dicht staat, wiegend gelijk de bandleden.
http://www.kindamuzik.net/live/warpaint/warpaint-2100/24744/
Meer Warpaint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/warpaint
Deel dit artikel: