• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Walk the Line: de vrijdag

Gevarieerd en uniek programma.
14 mei 2010, Binnenstad, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans, Stéphan Lam en René Passet

Beeld: René Passet

Publicatiedatum: 17 mei 2010

Walk the Line ontstaat als de organisatie van Crossing Border op werkvisite is in de Texaanse stad Austin, waar jaarlijks South by Southwest (SXSW) plaatsvindt. Met vijf locaties en ruim veertig binnen- en buitenlandse artiesten is het showcasefestival in de Haagse binnenstad lang niet zo groot als het Amerikaanse voorbeeld. Toch biedt dit nieuwe initiatief een gevarieerd en uniek programma. Een bijkomend voordeel is de ligging van de zalen; in maximaal vier minuten wissel je van zaal, waardoor je veel kunt zien.

Begin dit jaar reist John Dear Mowing Club [onderste foto] door de Verenigde Staten. Nu spelen de Haagse countryrockers doodgewoon in hun stamkroeg De Zwarte Ruiter. De band is in bloedvorm en de violiste zorgt voor een aangename afwisseling. Ook een hypnotiserende versie van Dylans 'Ballad of Hollis' kan de goedkeuring van een volle zaal wegdragen. Je krijgt echt het idee dat het Amerikaanse avontuur veel goeds heeft gedaan.

Ondertussen speelt bij de buren, de Supermarkt, het Franse viertal Kid Bombardos. Op het eerste gezicht doen deze knapen denken aan een schoolbandje, maar na even luisteren blijken de nummers knap in elkaar te zitten. Wanneer de drummer zijn roffel heeft ontdekt en de zanger het achterste van zijn tong, overtuigt het jonge gezelschap nog meer. De sound? Een vleugje Vampire Weekend, een druppeltje The Strokes en hier en daar wat Editors.

The Crookes klinken als The Kooks, maar ook als de Housemartins en tal van andere Engelse bandjes uit het verleden. Je krijgt bijna het idee dat deze jonge gasten britpop persifleren. De spastische bewegingen, hippe kapsels en hoog opgehaalde broeken doen echter niets af aan de aanstekelijke en ongedwongen popsongs die ook de nodige ruimte bieden voor hartverwarmende melancholie.

Eigenlijk is het nog te vroeg voor Sleigh Bells, want een late, zwetende zaal had beter gepast bij dit duo. Het nuchtere publiek ontvangt gelaten de harde hiphopbeats, noisy gitaren en de hemelse stem van Alexis Krauss. Deze dame, die Lady GaGa rauw zou lusten, beweegt als een bezetene en haalt ook nog eens een flinke krijs uit haar stembanden. Er is niets mis met deze indrukwekkende performance, wel met plaats en tijdstip. Hou de tourdata in de gaten.

Om gelijk met de deur in huis te vallen: Harper Simon is de weinig getalenteerde zoon van Paul Simon. Op zijn debuut weet hij zijn marginale zangkunst redelijk te verdoezelen met uitstekende muzikanten, die plezierige, maar weinig opzienbarende popcountry maken. In de Lutherkerk komt de aap uit de mouw. Slapjanus Harper maakt een ongeïnteresseerde indruk. Het is dat het zonlicht nog door de ramen naar binnen valt en de al even brave Chapin Sisters leuk zijn om naar te kijken, anders zou men massaal in slaap sukkelen.

Misschien is het daarom beter terug te gaan naar Supermarkt, want daar staat talent op het podium. Hiphopper Theophilus London heeft het namelijk wél. Een schamele Apple, met slecht geluid, is zijn begeleiding. Jammer, vooral wanneer een digitale opname van een saxofoon nogal leeg en onbeholpen klinkt. De beats doen echter hun werk en doen de Supermarkt bijna bezwijken. Er wordt flink gedanst. London heeft de X-factor, een vocale flow en een coole performance en laat ondanks het geluid horen dat hij aan het begin staat van iets groters.

Wie hoopt op actie in Het Paard komt bedrogen uit. Het folkduo The Dutchess and the Duke uit Seattle is een soort plattelandsversie van She & Him. De akoestische grunge pakt slaapverwekkend uit. Halverwege de avond is het eigenlijk ook nog iets te vroeg voor kampvuurliedjes. Rond dit tijdstip is het aanbod van halfbakken singer-songwriters bovendien net iets te groot.

In de leukste zaal van de avond gaat het wederom los. Dan Le Sac vs. Scroobius Pip doen voor een volle Supermarkt waar ze goed in zijn. Het duo straalt positiviteit en blijdschap uit, dat door het publiek wordt beantwoord. Het tweetal speelt losjes en de spoken-words van Scroobius Pip zijn aangenaam en humoristisch. Dit niveau zal vanavond niet vaak meer worden bereikt.

Hoewel de harmonieuze en Camera Obscura-achtige popliedjes van Zoey the Goey prima in elkaar steken, zou je willen dat het allemaal net iets gedurfder is. Deze ontzettend lieve Schotten waarschuwen zelfs als ze iets harder besluiten te gaan spelen. Oordopjes zijn echter niet nodig bij de lichtvoetige klanken.

Aan het einde van de avond keert de spanning terug. Timber Timbre is een Canadees gezelschap dat uit de krochten van de hel lijkt te zijn ontsnapt. Je moet spontaan denken aan een gothicversie van Bon Iver. De tergend trage en ongemakkelijke folksongs en de bevreemdende sombermanstem vragen veel aandacht, maar weten uiteindelijk beslag te leggen op de ziel.

Dat lukt Jaguar Love niet. Dit drietal uit Portland, Oregon kampt met een moeizame soundcheck, waardoor de band al een flinke achterstand oploopt. Het hypergedrag van de zanger wil dit niet goedmaken. De speenvarkenstem van Johnny Whitney en de simplistische nummers beloven dit gezelschap een matige toekomst.

Verderop in de kerk maakt Meursault wel indruk met een eigenzinnige mix van elektronica en tedere folkmuziek. Twee van de drie mannen hebben capuchons over hun hoofd getrokken, waardoor de donkere geluidsgolven nog een tikkeltje onheilspellender aandoen. Na iedere zware dosis bliepjes volgt altijd wel een verzachtende compositie op de ukelele.

Alles zit FM Belfast [bovenste foto] tegen. De microfoons werken niet en als dat euvel is opgelost valt halverwege de laptop uit. Dat het studentikoze IJslandse collectief er desondanks een feestje van weet te maken met zijn niets-aan-de-hand-electropop is vooral te danken aan de onvermoeibare energie. En de schare hoogblonde en hard juichende expats voor het podium. Naast drie zangers en een matige gitarist zit er ook een dwerg in de band. Zijn rol is eenvoudig: woest op en neer springen en hard op de koeienbel slaan. Na amper een half uur gaat de wervelwind uit Reykjavik al liggen. Een kwartier later staan de beduusde fans vooraan nog te schreeuwen. Tevergeefs.

Foto John Dear Mowing Club uit het KindaMuzik archief, door Renate Beense.

http://www.kindamuzik.net/live/walk-the-line-festival/walk-the-line/20172/
Meer Walk the Line Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walk-the-line-festival