• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Walk The Line: de zaterdag

Geen echte headliners, vele hoogtepunten.
15 mei 2010, Diversen, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans, Stéphan Lam en René Passet

Beeld: René Passet

Publicatiedatum: 17 mei 2010

Chris Eckman van The Walkabouts, Chris Brokaw en Hugo Race (van onder andere The Bad Seeds) zijn de gitaarrockveteranen achter het ambitieuze project Dirtmusic, waarmee het drietal de krachten bundelt met woestijnrockers Tamikrest. Hoewel de invloed van de drie blanke broeders groot is, moet je in eerste plaats denken aan Tinariwen. Het is een vreemde gewaarwording om een stel gesluierde Afrikanen 'All Tomorrow's Parties' van The Velvet Underground te horen spelen. Jammer alleen dat het podium te klein is voor de vele muzikanten en het geluid afgestemd is voor een voetbalstadion. Toch is Dirtmusic als een sprookje uit Duizend-en-één-nacht en de gedroomde opener van de slotdag van Walk the Line.

Verderop, in de sfeervolle Lutherse Kerk, speelt tegelijkertijd Tingsek [foto links]. Deze Zweed is met zijn soulmuziek een vreemde eend in de bijt. Je zou een artiest als deze eerder verwachten op een festival als North Sea Jazz. Het plezier spat van het podium af en de sterke begeleidingsband heeft goede zin. Uiteindelijk gooien de echo in de kerk en technische problemen roet in het eten. Onze Lieve Heer wordt vanaf het podium als schuldige aangewezen. Tingsek had in een andere zaal beter gepresteerd.

In de kleine zaal van het Paard staat een klein meisje op het podium. Het is Emanuela Drei van Heike Has the Giggles. De vergelijking met Blood Red Shoes is snel gemaakt, alleen gaan de nummers van deze band soms wel erg lang door, zoals het nummer 'Stop Joking about Britney Spears'. Tekstueel een leuke vondst, muzikaal maakt het weinig indruk. Het Italiaanse drietal is, mede dankzij de capriolen van de bassist, best vermakelijk om te zien maar mist nét dat beetje extra. Gezien de jonge leeftijd van de bandleden biedt de toekomst mogelijk echter verbetering.

Een enorm voordeel van dit tweedaagse festival is dat je overal binnenraakt. Taferelen als dichte deuren en lange rijen voor de bar, zoals op Crossing Border en Motel Mozaïque, blijven achterwege. Voor een festival zonder echte headliners vraagt Walk the Line wel een tamelijk hoge entreeprijs, waardoor het grote publiek het vooral op de vrijdag laat afweten. Voor het Nederlandse Blaudzun [foto rechts] stroomt de Lutherkerk voor het eerst goed vol. Men luistert aandachtig naar de verstilde liedjes die buitengewoon sterk zijn. Mede dankzij een accordeon en de enthousiaste toehoorders ontstaat er bijna een gezellige sfeer. Blaudzun waakt er echter over dat de tragiek blijft gewaarborgd.

Tijdens de eerst klanken van Peggy Sue lijkt het erop dat dit een Kate Nash-achtig optreden gaat worden. Gelukkig heeft dit drietal meer in huis, zoals een arsenaal aan instrumenten. De drummer, helemaal achterop het podium, is de enige die niet van instrument wisselt. Geconcentreerd begeleidt hij ukelule, akoestische en elektrische gitaar, xylofoon en accordeon, die bespeeld worden door twee zangeressen. De samenzang van dit tweetal sluit goed op elkaar aan en doet, met name bij 'Yo Mama', denken aan Alela Diane. Wanneer gebruik wordt gemaakt van extra percussie, wordt het optreden nog extra kracht bijgezet. Een knappe cover van Missy Elliott is een leuk extraatje. Bijzonder mooi.

Jesca Hoop was naar eigen zeggen de oppas van Tom Waits. Ze had ook gerust de eventuele kinderen van PJ Harvey en Devendra Banhart tegelijkertijd in de gaten kunnen houden. Haar eigenzinnige en uitgeklede songs zou je het beste kunnen omschrijven als freak folk, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor miraculeuze samenzang. Voor je het weet ben je in de ban van Hoop en haar bijna zwijgzame begeleiders. Ze heeft een bijna cabareteske aanpak, zonder het theatrale aspect sterk te overdrijven. Jesca Hoop is niet alleen één van de hoogtepunten van Walk the Line, maar ook een van die artiesten die waarschijnlijk voor het laatst in een kleine setting is te zien. Deze zomer speelt ze al op Lowlands.

Een verrassing is het Amerikaanse Warpaint, bestaande uit vier vrouwen. Wie aan een girlband of aan rockbitches denkt, komt bedrogen uit. Deze dames geven, gezien ze niet al te best gekleed gaan, maar weinig om uiterlijk of image. Wat ze wel doen is een dromerig geluid neerzetten, waarbij zang niet sterk op de voorgrond treedt. Het experimentele geluid doet denken aan de muziek van John Frusciante, die ook hun ep Exquisite Corpse mixte. Een volle Supermarkt lijkt in trance te raken bij de post-rock met mooie vocalen, spannende tempowisselingen en de sterke balans tussen luid en terughoudend.

Twee explosieve broers spelen twee deuren verder. Eén zit achter het drumstel, de ander hanteert een gitaar. Het noemen van een ander Amerikaans duo ligt voor de hand, gezien de samenstelling en de basis van de muziek: blues. Het geluid van Tweak Bird ligt echter dichter bij Big Business, Kyuss, Tool en natuurlijk Melvins. Dat betekent logge drums, een zwaar gitaargeluid en veel psychedelica. Het stemgeluid van de heren is opmerkelijk hoog en dat geeft een ijzingwekkend contrast, zoals in het freaky 'Spaceships'. 'The Bones' is een krachtige en opzwepend afsluiter en verbaast met wat een mooi kabaal door twee man gemaakt kan worden.

Door een brandje in de Kanaaltunnel komt Dan Sartain te vervallen en is het festivalprogramma enigszins omgegooid. Avi Buffalo begint een uur later en speelt nu tegelijkertijd met The Cribs. Toch zijn er veel mensen die geen behoefte hebben om de band van de ex-gitarist van The Smiths te zien. Avi Buffalo weet ook meteen van het begin de aandacht vast te houden. Wat opvalt, behalve dat de bandleden niet boven de één meter zestig uitkomen, zijn de messcherpe songs en de intens gedreven gitaarpop, waarmee Sub Pop weer op de kaart staat. Ook het markante stemgeluid van singer-songwriter Avigdor Zahner-Isenberg weet live te overtuigen.

Door onhandig programmeren is het rond tienen in beide zalen van het Paard stil. Het wachten is op Bonobo [bovenste foto]. De Britse beatmakers nemen uitgebreid de tijd om te soundchecken. Dat zou niet mogen op prime time tijdens een popfestival. Maar de groep rond samplebaas Simon Green levert wel de jazzy downtempo goodies waarop was gehoopt. Vooral dankzij een solide band met als stralend middelpunt zangeres Andreya Triana. Wat een gouden strot heeft die vrouw.

http://www.kindamuzik.net/live/walk-the-line-festival/walk-the-line-festival-de-zaterdag/20173/
Meer Walk the Line Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walk-the-line-festival