• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Walk The Line: de zaterdag

Revanche.
14 mei 2011, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans en Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 19 mei 2011

Na een teleurstellende eerste avond revancheert Walk the Line zich gelijk met de gouden keeltjes van The Staves [foto rechts]. De dames maken akoestische folk, precies zoals Mountain Man en My Bubba & Mi doen. De invloeden van het Engelse platteland zijn nooit ver weg. Verder zijn ze nog erg jong en weten ze niet wie 'Silver Dagger' schreef. Toch zingen ze de stokoude ballade alsof ze er destijds bij waren. Dat ze vervolgens afsluiten met de boodschap dat ze heel erg dronken gaan worden, verwacht je dan weer niet van de brave meisjes.

In Rootz hangt een Canadese vlag. Jon Janes voelt zich meteen thuis en begint vol trots te vertellen over de bergen en sneeuwval in zijn land. Hij is The Mountains and the Trees. Hoewel op zijn cd I Made This for You ook blazers en klokkenspelers de revue passeren, kiest Janes nu voor een uitgeklede versie. Baardmans zingt de treurige songs door twee microfoons, alsof hij bang is dat het publiek in het volgepakte zaaltje hem niet verstaat. Met mooie verhalen en kampvuurliederen zou je bijna aan emigreren gaan denken.

Het is de hippies van Akron/Family [foto links] wel toevertrouwd je mee te voeren op een muzikale psychedelische trip langs de randen van de kosmos. Toch lijkt hun magie, ondanks pogingen het publiek op te jutten, iets minder effectief dan anderhalf jaar geleden op Crossing Border. Wellicht dat de uitgeklede bezetting, het vroege uur en de afstand die overbrugd moet worden in de grote zaal van het Paard daar debet aan zijn. Desondanks is het nog altijd genieten als alle registers opengetrokken worden en zweverigheid en rauw gitaarwerk hand in hand gaan.

In de kleine zaal weet PVT (voorheen Pivot) je wel direct bij de kloten te grijpen. De experimentele mix van postrock, elektronica en duistere synths knalt retestrak en hard uit de speakers. Overweldigend grommende bassen, gierende keyboards en afgepast gitaarspel creëren een bezwerende reis vol sonisch geweld die je van begin tot eind vasthoudt. Het nieuwere werk is wat minder abstract en bevat ook vocalen, maar is desondanks nog steeds prima te genieten.

Of die vibratie in de stem van Heidi Spencer een bepaalde zangtechniek is of gewoon door de zenuwen komt, is niet helemaal duidelijk. De bloednerveuze zangeres, die wel iets van Victoria Williams wegheeft, weet met haar vocalen wel exact de juiste snaar te raken. De begeleiding komt van een blondine in cowboylaarzen die keyboard speelt en een drummer in een keurige blouse. Ze lijken niet heel erg bij elkaar te passen. Toch hebben de eigenaardige arrangementen van Heidi Spencer and the Rare Birds een bijzondere aantrekkingskracht. Die wonderlijke stem zorgt dat de boel niet uit elkaar drijft.

Thus:Owls, de band rond zangeres Erika Angell, wordt al snel aan Patrick Watson gelinkt. Niet alleen vanwege de licht experimentele, dromerige sound, maar ook omdat haar echtgenoot en gitarist, Simon Angell, zowel in Watsons band als in Thus:Owls excelleert. In het Nutshuis brengen ze hun prachtige liedjes ten gehore en waar dit soort muziek nogal eens te veel kan voortkabbelen, stuwen de krachtige stem van Erika Angell, opzwepende orgeltjes en de ruw jankende gitaarsolo's de nummers regelmatig tot grote hoogtes. Zonder twijfel een van de mooiste optredens van het festival.

Royal Bangs is niet voor het eerst in Nederland. In 2009 speelt de groep op Bazar Curieux. Zo zie je maar, Cold War Kids is niet de enige band die niet opgeeft als het gaat om doorbreken in Europa. Royal Bangs bestaat voornamelijk uit houthakkers met keyboards. De boerenpummels uit het diepste zuiden van de Verenigde Staten klinken akelig rauw en chaotisch, alsof ze familie van Grandaddy zijn. Energie is het toverwoord. Het is een raadsel waarom een kroeg als De Zwarte Ruiter slechts voor de helft is gevuld.

Hét concert van de avond wordt verzorgd door Erland & the Carnival [bovenste foto]. Zanger en gitarist Erland Cooper overtuigt met zijn Carnival vanaf de eerste seconde. Hun duistere folkrock is tegelijkertijd catchy en diepgaand en gaat gepaard met een laag doom die nog steeds tot vreugde stemt. Het is goed te horen dat gitarist Simon Tong ook in The Verve, Blur en vooral The Good, the Bad & the Queen heeft gespeeld. De gelaagde liedjes zijn vakkundig geschreven, worden gedreven gebracht en resoneren in de onderbuik.

Als je een geslaagde festivalavond wilt afsluiten met een feestje, moet je de knotsgekke electropunk van T3eth hebben. Met een energie die doet denken aan Crystal Castles springt de kleine Aziatische zangeres Veronica So in het rond en zweept hierbij de zaal nog verder op dan de pompende beats al deden. Het gaat er allemaal rommelig aan toe, maar het is de energie die telt. Het kon dan ook niet uitblijven dat de beatbakker, die met zijn laptop in de hand over het podium springt, op een kabel gaat staan, waarop het geluid stilvalt. Maar niet getreurd, want de eerste de beste lefgozer die "Spelen!" durft te roepen wordt door de zangeres uitgedaagd, de beats beginnen weer te knetteren en binnen de kortste keren staat het podium vol wild dansende mensen. Een zes voor de muziek, maar een tien voor de uitvoering.

Foto Akron/Family door Angela van Tol, , foto Erland & the Carnival door Stephan CK (cc), foto The Staves door Maurice, Haags Uitburo (cc).

http://www.kindamuzik.net/live/walk-the-line-festival/walk-the-line-de-zaterdag/21616/
Meer Walk the Line Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walk-the-line-festival