• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

TodaysArt

Blauw zien van een overdosis kunst en muziek.
27 september 2008, Spuiplein en omgeving, Den Haag

Tekst: René Passet

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 29 september 2008

Voor de vierde keer vindt eind september het festival TodaysArt plaats. Twee dagen lang 'adventurous creativity' in de binnenstad van Den Haag. Waar populaire bands als Nouvelle Vague, !!! en God Is an Astronaut naast moderne dans en obscure kunstinstallaties staan en een naakte man op een fiets de show steelt.

Amsterdam heeft een Red Light District, Groningen heeft Blauwe Stad en Den Haag heeft dit weekend een heus Blue Light District. Wie van het Haagse Centraal Station richting binnenstad loopt, kan het vrijdag en zaterdag moeilijk ontgaan dat er een festival gaande is. Er hangen dansers aan lange touwen langs kantoorgebouwen, er zijn verbluffend spectaculaire projecties op het spierwitte Stadhuis en overal bots je op levensgrote blauwe T's met daarop het programma van TodaysArt. De plannen voor de aangekondigde blauwe heliumbalonnen zijn helaas gesneuveld in het budget.

De vierde aflevering van het Haagse festival is compacter en tegelijkertijd ambitieuzer dan ooit. Compacter, omdat het aantal festivallocaties is teruggebracht tot een overzichtelijke as tussen CS en het Paard, waarbij die laatste locatie letterlijk en figuurlijk figureert als eindstation. Twee nachten vol kunst, moderne dans en muziek eindigen in het Haagse popcentrum, waar dj's de massa's tot de vroege ochtend in beweging houden.

Vrijdag zijn dat de Noorse kroonprinsen van de space disco, Lindstrøm [foto links] en Prins Thomas. Het is een duidelijk statement van de organisatie om de twee heren in de grote zaal te zetten, maar publiekstechnisch ook een beetje onhandig. Want terwijl het publiek zichtbaar moeite heeft met de gedurfde sets van de mannen (Thomas presteert het om op primetime 'If You Could Read My Mind' van Viola Wills te draaien) en er al forse gaten op de dansvloer vallen, gaat het in de kleine zaal als een malle tekeer op de dampende techno van Joris Voorn. Zaterdagnacht blijft het langer druk in de grote zaal, dankzij een robuuste dj-set van Pier Bucci en een stevig liveoptreden van de Berlijnse dubtechnoman Isolée, die op geleende spullen niet de subtiliteit weet te vinden die hij eerder dit jaar in de Amsterdamse 11 liet horen.

Sfeerloze zaal
Met 21 festivallocaties en honderden artiesten is het lastig om een spoorboekje met essentials te maken. Wordt het de melodieuze elektronica van Kettel, de dansvoorstelling TRASH of toch de postrock van God Is An Astronaut [foto boven] ?

Het wordt het laatste. In een matig gevulde (want gigantisch grote) Anton Philipszaal zie je drie Ieren het wereldkampioenschap introvert gitaar spelen verbeteren. Er is nul interactie met het publiek en de drums staan veel te hard, maar de melodieuze gitaarstormen zijn niettemin indrukwekkend.

Later ziet men in diezelfde zaal !!! verdrinken. Met een nieuwe zangeres, de zwarte Shando, heeft het New Yorkse punkfunkgezelschap een vervanger voor de mafketel John Pugh die de band vorig jaar verliet. Livefavorieten als 'Must Be the Moon' en 'Heart of Hearts' worden vakkundig afgewerkt, maar het vuur in de zaal ontbreekt. Zelfs een dansje in het publiek van zanger Nic Offer doet de boel niet ontbranden.

Als een dag later ook Nouvelle Vague [foto rechts] verdrinkt in de - dan wel - afgeladen maar nog altijd sfeerloze zaal, is het zeker: de Anton Philipszaal is niet geschikt voor pop.

Maar TodaysArt is veel meer dan alleen muziek. In het Spuitheater maakt de solodans Chunky Move van de Oostenrijkse choreograaf Gideon Obarzanek veel indruk. Het is een dansvoorstelling waarin knap gebruik is gemaakt van de nieuwste technieken zonder het menselijke uit het oog te verliezen. Een realtimevideotrackingsysteem volgt de danseres op de millimeter, en projecteert telkens nieuwe cirkels en lijnen rond haar kronkelende lichaam. Het resultaat is adembenemend. Geen wonder dat alle voorstellingen twee avonden lang tot de laatste stoel bezet zijn.

Naakte man
Ook bijzonder is de heropvoering van De Grafische Methode Fiets van Dick Raaijmakers. Het stuk van de pionier van de Nederlandse elektronische muziek werd voor het eerst opgevoerd in 1979 en is nu opnieuw te zien dankzij de monografie die onlangs van de 78-jarige Raaijmakers verscheen.

Het publiek ziet in twintig minuten een naakte man (in een kerk!) van links naar rechts over het podium fietsen. Of eigenlijk van zijn fiets afstappen. In extreme slow motion, want het gaat maar om een stukje van tien meter. Sensors op zijn borstkas, spieren en huid vertalen z'n lichaamsgeluiden naar een compositie die steeds intenser wordt naarmate spierspanning en hartslag toenemen. Het resultaat is dat de kijker zich bewust wordt van het wonder van het menselijk lichaam en het functioneren daarvan. De voorstelling maakt ook dertig jaar later nog diepe indruk.

Na vier jaar zijn de kinderziektes er al uit bij het leukste en avontuurlijkste kunstenfestival van Den Haag. Opnieuw is het gelukt om de Hofstad twee dagen te verbouwen tot blauw brandpunt van 'adventurous creativity'.

Tot genoegen ook van het gemeentebestuur zelf, dat zijn subsidiegeld welbesteed ziet en de trots voor TodaysArt tijdens de openingsceremonie op Den Haag Centraal niet onder treinstoelen of -banken steekt. En terecht. TodaysArt blijft in september de beste reden om naar Den Haag te komen.

http://www.kindamuzik.net/live/todaysart/todaysart-9110/17537/
Meer Todaysart op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/todaysart