Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er is op deze website al heel veel geschreven over Timesbold (foto rechtsboven), ons aller favoriete rammelorkest rondom zingende treurwilg Jason Merritt, alias Whip. Om ons nogmaals te plezieren stond het sombermangezelschap weer eens op de planken van popzaal Paradiso. Allen die echter op nog eens onvergetelijk avondje hoopten, zagen lijdzaam en spijtig genoeg toe hoe Merritt en zijn mannen van de gelegenheid gebruik maakten om het materiaal van hun kersverse elpee Eye Eye totaal onvoorbereid op de hongerige toehoorders los te laten. Het was ons vooraf wel duidelijk dat Timesbold niet de meest perfectionistische band in de popgeschiedenis is, maar het verschil tussen soundcheck en een volwaardig optreden verwaterde toch een beetje die donderdagavond. Het duurde soms wel twee minuten voordat iemand van de band doorhad welk nummer gespeeld werd, terwijl daarvoor al lange tijd de instrumenten werden afgesteld en onderling heftig gediscussieerd werd, zowel door Timesbold als het aanwezige publiek. De kippenvelmomenten die er waren, kwamen min of meer toevallig en heel sporadisch opdagen. Als er iets duidelijk werd, was het toch wel dat een solistische en baardige Whip of het Timesbold van twee jaar geleden een heel stuk overweldigender waren. Toen wisten ze nog eens aangenaam te verrassen met een cover van Dylans ´Masters of War´, maar nu zat dat er helemaal niet in. Dit klinkt u natuurlijk allemaal wat negatief in de oren, maar wie de fragiele liedjes van de Timesbold-platen in zijn of haar hoofd had zitten, kon gelukkig zachtjes en zonder al te veel ergernissen meezingen. Het nam echter niet weg we wel eens in een betere conditie hadden gezien.
De lange muziekavond was allerminst een teleurstelling, want vlak voordat de sympathieke mannen van Timesbold aan hun optreden begonnen, speelde Iron & Wine (foto links) in de benedenzaal. Iron & Wine is Samuel Beam uit de zonnige Amerikaanse staat Florida. Terwijl hij de achterste regionen van de concertzaal ongestoord doorkwebbelde, begonnen Beam zijn voorzichtig zijn akoestische gitaar te strelen en fluisterde de Amerikaan met een volgroeide Will Oldham-baard zachtjes in de gewillige oren van de eerste twee rijen. Een liedje, dat 'Jesus the Mexican Boy' was getiteld, dwong bijna tot een collectieve stilte van zowat drie minuten. Deze triomf duurde overigens niet al te lang, want na een steengoede minuten verloor het grootste deel van de aanwezigen hun aandacht en kreeg het schijnbaar onvermijdelijke geleuter de overhand. Iron & Wine verdient zonder meer een herkansing in de bovenzaal.
Timesbold komt uit de grote stad, New York om precies te zijn. Als voorgerecht van hun teleurstellende show serveerden de Amerikanen een tweetal vreemd uitgedoste zusjes en een heel grote neger. Een van de vrouwen droeg een zeemanspet. Zij was het ook die een snorretje op haar bovenlip had getekend. De andere droeg opvallende boots en de charmante verschijning leek haast wel op Emmylou Harris in haar jonge jaren. De negerman in basketbalshirt functioneerde als levende beatbox en hij rapte in de Franse taal als een soort MC Solaar, terwijl de dame met zeemansbed allerlei merkwaardig speelgoed bediende en haar zuster als een operettezangeres de hoogste noten zong. Maar er was meer: triphop van het zuiverste water. Het klonk vaak alsof iemand rapte en scratchte op oude elpees van Sandy Denny. Dit unieke drietal noemt zich CocoRosie (foto´s rechts en linksonder). We weten niet hoe u er over denkt, maar bij het horen van zo'n naam liepen we niet meteen warm. Daarbij werden we gewaarschuwd voor Portishead-achtige taferelen. We waren zelfs van plan om daarom een sneltrein later te nemen, maar CocoRosie viel voor honderd procent mee. Sterker nog: het door ons gevreesde Cocorosie was hét onbetwiste hoogtepunt van de rijkelijk gevulde avond in Paradiso.
Zelfs de gestileerde en behoorlijk gedreven gitaarrock van topact Blonde Redhead kon niet opboksen tegen het stille geweld. In de benedenzaal denderden ze met gebogen hoofden als een intercity door hun repertoire. Het was vooral machtsvertoon van de gitaargoden, maar na vijftien minuten was de toevallige voorbijganger daar al heel snel op uitgekeken. In de bovenzaal ging het door tot in de late uurtjes met de Belgische rockster Mauro Pawlowski. Mauro en zijn band, The Grooms, brachten kaalgeplukte rock, waarbij menigeen naarstig opzoek ging naar de eerste de beste nooduitgang om het keiharde gitaargeweld te ontvluchten. Toch slaagde de alternatieve Bruce Springsteen er in om zijn beukende rockmuziek te omlijsten met funky melodieën. Zo kreeg dit avondje met sombere muziek toch een vrolijk uiteinde.
http://www.kindamuzik.net/live/timesbold/timesbold-cocorosie-iron-wine-blonde-redhead-mauro-the-grooms/6149/
Meer Timesbold op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/timesbold
Deel dit artikel: