http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Timesbold / Sleepingdog

Whip, de tough-ass-dominee.
07 mei 2008, Ekko, Utrecht

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 12 mei 2008

Twee konijnenbeelden staan aan de zijkanten van het podium in de Utrechtse Ekko. Daar tussenin ligt een slapende hond in de vorm van het Vlaamse duo dat zich Sleepingdog [foto beneden] noemt. De hoogzwangere frontvrouw Chantal Acda doet haar bandnaam eer aan door helder gezongen gitaarliedjes over dromen en ontwaken te brengen. Die zuivere, lievige vocalen gaan echter lastig samen met zwaar aangezette liedregels als "in the darkness of sorrow and death."

Bij Jason Merritt, de frontman van Timesbold [foto boven], klopt de combinatie van zang en tekstinhoud beter. Hoewel de bebaarde man met landlopershoed hier en daar ook zijn geloofwaardigheid op het spel zet door de vibrato in zijn krakende huilstem te lang aan te houden. Dat valt met name op halverwege de set, in nummers waarin de begeleiding van Merritts band minimaal is en zich beperkt tot een beetje bas en wat spookgeluiden, zoals in 'I Hear You Hear'.

Voor het merendeel weet Timesbold de aandacht echter vast te houden. Het best is Merritt als hij onder zijn stoere pseudoniem Whip tough-ass-teksten oprakelt en het publiek onder het zingen van een zaag en andere minder gebruikelijke sidder-en-beef-geluiden de stuipen op het lijf jaagt ('Bone Song', 'When I Come Around'). Zijn band bewijst zich in lekkere, Dead Brothers-achtige hoempapanummers als 'Hollow Halo' en zwaar overstuurde, grungy rock, zoals in 'Sin(g)'.

Alsof Whip het leven uit zijn luisteraars heeft gejaagd blijven deze als geesten dood- en doodstil naar het podium staren. De nieuwe Will Oldham lijkt waarlijk opgestaan: Whip geniet eenzelfde adoratie. Maar dat Jason Merritt ook maar gewoon het woord verkondigt, blijkt wel als hij aan het eind van de set niet met eigen werk maar met twee covers verreweg de meeste indruk maakt: het jazzy 'Oval Room' van Blaze Foley en een a capella uitvoering van de stokoude traditional 'Goodnight Irene'.

Foto Sleepingdog uit het KindaMuzik archief door Tim Brodin.