http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Wombats

Wild avondje wombats
05 november 2007, Rotown, Rotterdam

Tekst: Stéphan Lam

Publicatiedatum: 09 november 2007

Lef hebben ze, de hairy dudes uit Liverpool. De gemiddelde nieuwkomer zou nooit met één van zijn meest aantrekkelijke nummers openen. Toch verschieten The Wombats niet meteen al hun kruit met de opener 'Kill the Director'. Integendeel, het risico dat het drietal neemt betaalt zich meteen terug in de vorm van een wild enthousiast publiek. Hebben we dat ooit in Rotown gezien?

De zaal is eenvoudig te porren. Wanneer zanger Matthew 'Murph' Murphy om een gemeenschappelijk 'Hell Yeah' vraagt wordt hij direct op zijn wenken bediend. Een paar hand-claps van de bassist zijn voldoende voor de toeschouwer om driftig mee te klappen. En welja, daar zijn de crowdsurfers. Er wordt fanatiek meegedaan.

Over fanatiek gesproken. We zien een band die zich compleet geeft. Dat is te zien aan de bassist die een gezicht trekt alsof hij met hoge snelheid uit een vliegtuig springt, klaar om zijn valscherm te trekken. Zelfs de 'oeh-oeh'-achtergrondzang die momenteel zo hip is bij veel Engelse bands komt overtuigend uit zijn mond.

Frontman Murphy laait het vuurtje extra op. Zijn krullen gaan gewillig mee op het ritme van de typisch Engelse drummer. Hij is melig en tegelijkertijd serieus. Nou ja, een beetje dan. De spraakwatervallen die de zanger tussen de liedjes door laat horen bevatten een dosis humor. Alles zonder een greintje arrogantie. Iets dat The Wombats nóg leuker maakt.

En zo raggen de werkpaarden – of werkwombats? - met ironie door de set. Met een overgave alsof ieder nummer wereldwijd op nummer één heeft gestaan. Vanaf de stapel Orange versterkers kijkt een grote, zachte wombat toe. Over de schouders van de bandleden ziet de trouwe mascotte een ongekend enthousiasme.

De koddige buideldieren spelen vanavond een vermakelijke set. Vrolijk en aanstekelijk. De eenvoudige, niet al te hoogstaande nummers worden geslikt als koek. En aangezien het diertje de gemiddelde leeftijd van zo'n twintig jaar kan bereiken, mogen The Wombats dit trucje best nog een paar jaartjes blijven doen. The Wombats staan garant voor een wild muziekavondje.

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Niels Vinck en Jan Mulders