http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Nits / Signe Tollefsen

Heertje in maatpak met bolhoed en leesbril.
15 maart 2012, Mezz, Breda

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 16 maart 2012

Al bij het voorprogramma luistert men aandachtig. De deels Amerikaanse, deels Nederlandse singer-songwriter Signe Tollefsen (foto hieronder), die als onderdeel van een duo in het voorprogramma staat, krijgt Breda stil. Haar rode haren matchen goed bij de rode gitaar en de combinatie van stoere boots en fragiele songs is treffend. Zelfs een song van de Amerikaanse popsoulzanger Michael Jackson blijft zo overeind. Een uur na aanvang is het tijd voor de Nits, zonder toetsenist Robert Jan Stips, die geblesseerd thuiszit. Laetitia van Krieken blijkt echter een degelijke invalster.

Signe Tollefsen Henk Hofstede verschijnt ten tonele als een keurig heertje van stand, in maatpak en met zwarte bolhoed, eigenlijk precies zoals op de hoes van de nieuwe cd Malpensa. Ergens heeft het boegbeeld van Nits, dat het 35-jarig bestaan viert, wel iets weg van de helft van Jansen en Janssen, het komische duo uit de strip Kuifje.

Als hij zijn leesbril pakt om de toetsen op het keyboard te kunnen zien, levert dat een grappig moment op. Als alle lichten uitvallen en ineens weer aangaan tijdens 'Home Before Dark' krijgt het drietal opnieuw de lachers op zijn hand. Maar juist als je denkt dat je met The Three Stooges te maken hebt, weten ze je te raken met een simpel liedje of verhalen over Joni Mitchell die haar autoraampje laat zakken of de mondharmonica van opa, die in de jaren dertig de voetbalclub J.O.S. oprichtte.

In het recente 'Man on a Wire', naar de gelijknamige documentaire, zingt Hofstede over de Fransman die koorddanste tussen de Twin Towers. Het mooiste nummer van de 25ste plaat is overigens 'Love-Locks', dat op fraaie wijze is voorzien van een dun laagje kabbelende elektronica en de kinderlijke eenvoud waarmee Nits zich al jaren weet te onderscheiden.

Nits