• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The National

Balsem voor de ziel.
06 juli 2010, Paradiso. Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Reinier Asscheman

Publicatiedatum: 08 juli 2010

The National heeft zo'n tien jaar nodig gehad om een fikse fanschare aan zich te binden. Opvallend genoeg heeft de band daar nauwelijks een koerswijziging voor nodig gehad. Het lijkt wel alsof de tijd spontaan rijp blijkt voor de duistere, beklemmende rock van het kwintet. Bij een steeds grotere groep mensen gaat vooral de laatste plaat High Violet er net zo makkelijk in als de nieuwe Editors of Interpol. Dat verklaart ook waarom The National niet langer hoeft te ploeteren in de kleinere concertgelegenheden, maar een uitverkocht Paradiso voor zich ziet.

Over de PA klinkt 'Orange Crush' bij wijze van opkomstmuziek. Het is dan ook een rare concertavond. Het Nederlands elftal speelt de halve finale van het WK voetbal en The National is voetbalminnende fans graag ter wille. De show begint op het onheilige tijdstip van zeven uur precies. Dat oranje uit het nummer van R.E.M. komt ook terug in de kledij van de mannen van The National: oranje hemd, shirt of zelfs heel pak; het kan niet op. Al merkt de zanger op nogal voor aap te staan; hij had een volledig in nationale kleur uitgedost publiek verwacht.

Het is de diepe, sexy baritonstem van Matt Berninger die vanaf de aftrap de meute bij de les houdt en in vervoering brengt. Mompelend als Stuart - Tindersticks - Staples of Lou Reed, maar ook uithalend als Iggy Pop of Paul Banks van Interpol, maar steeds warmbloedig en donkerrood van kleurstelling. Ook op het muzikale vlak houdt The National het midden tussen de chique rock van Interpol (mannen in pakken immers) en de statige pop van Tindersticks. Gitzwart natuurlijk, met de nodige invloeden van Joy Division, maar ook melodieus met een tik van The Smithsmolen. Soms schijnt er een stoer zonnetje door dat aan Bruce Springsteen doet denken, maar sombermanrock voert de boventoon.

The National is niet de band ernaar te werken met monsterlijk groot gebaar of misbaar. Ook schakelt de groep niet of nauwelijks een tandje bij. Daardoor zwelgt het hele concert in een midtempo smeulende en kabbelende modus. Dat werkt prima op een hete avond in een volgepakte zaal met alleen maar fans. Bovendien gaat aan het eind alsnog de knuppel in het hoenderhok als de revue der herkenning wordt gespeeld in de vorm van de bekendere hits. Op een festival in de verzengende zomerhitte, voor een publiek dat The National niet per se goedgezind is of kent, kon de band het echter wel eens moeilijk gaan krijgen met een bandgeluid dat nogal gebukt gaat onder eenvormigheid. Waar die er echter één is van de schoonheid en de troost, is The National vast en zeker balsem voor menige ziel.

http://www.kindamuzik.net/live/the-national/the-national-7437/20400/
Meer The National op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-national