• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Music in My Head Dag 2

Tussen lang leve de lol en intens verdriet.
09 juni 2007, Het Paard, Den Haag

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 14 juni 2007

Groots. Gevoelig, intens en intiem, maar dan opgerekt tot stadionformaat, haalt Starsailor [foto boven] de schouders op om de aanhoudende vergelijkigen met Coldplay of Keane. Al lukt het de groep uit Manchester maar ter nauwernood alle passie, pathos (die aanhoudende snik in de stem) en groots geluid in de zaal te proppen.

Intens. Heel wat kleinschaliger serveert Roy Santiago zijn intense leed. Breekbaar rustig, met percussieve momenten van rocklawaai of bevreemdend tussen samples, twinkelende xylofoon en zoemend orgel, zo trekt Santiago de toehoorder een indierockwereld binnen zoals we er in Nederland niet veel kennen.

Is Broca al een intens prachtalbum, live doet Santiago daar een schepje bovenop; tot op het punt waarop ‘Muscleman’ – een nummer over je vriendin kwijtraken aan een bouwvakker – bijna ongemakkelijk persoonlijk dreigt te worden.

Olijk. Veel om het lijf hebben de liedjes van The Pigeon Detectives niet. Vuist in de lucht en meebrullen geblazen op deze pubrock luidt het devies. Met een Alle Twaalf Goed-set is het lang leve de lol, waarin The Pigeon Detectives grossiert.

Meisje willen, meisje krijgen, blauwtje lopen, het op een drinken zetten met als soundtrack springerige deunen die je je hoofd niet uitkrijgt, gebracht met olijke energie, garanderen een daverend slotakkoord.

Moeizaam. Voor het zover is, begint de avond moeizaam. Het is druk, misschien wel te druk en heet. De niet al te makkelijke balkanfolk en klezmer via nu-jazz van Oi Va Voi [foto boven] is nog niet aan iedereen besteed; Den Haag kijkt de kat uit de boom waardoor zwoelzweterige feeststemming afwezig blijft.

Amusant. Het Zweedse The Sounds [foto rechts] maakt het zich – geholpen door de in hotpants gestoken vamp Maja Ivarsson – een stuk makkelijker. Blondie via Kim Wilde met een poppunky sausje dat soms een vleug vuige punkfunk meekrijgt;

The Sounds gaan het ene oor in en het andere uit. Maar met een kekke presenatie (Ivarsson windt het publiek met speels gemak om haar vinger) en expliciete teksten die weinig aan de verbeelding overlaten, zijn The Sounds een amusante opener in de kleine zaal.

Scherp. Lollig is de plaat van The Rifles zeker en in Den Haag blijkt de groep definitief klaar voor de zomerfestivals. The Clash, The Kinks, The Who, The Coral; even goed roeren en je hebt The Rifles.

De spetterende popliedjes krijgen nét dat scherpe randje extra panache mee, waardoor The Rifles zich ontworstelen aan de grijze massa die de Britse hausse over ons uitstort.

Stil. Duke Special zorgt midden op het programma voor de bijzondere folky insteek en zelfs kippenvel. Simpel, zonder foefjes en franje en van tijdloze klasse, tellen fans van Eliott Smith of Rufus Wainwright en een verdwaalde Keane-adept hun zegeningen.

Duke Special zorgt voor de stille wateren met diepe gronden tussen het jonge rockgeweld.

http://www.kindamuzik.net/live/the-music-in-my-head-6720/the-music-in-my-head-dag-2/15593/
Meer The Music in My Head op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-music-in-my-head-6720