• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Domino 2004: Black Dice / The Locust

Zwarte dobbelstenen en witte sprinkhanen, hallucinerende klanken en bijtende agressie.
05 april 2004, AB, Brussel (B)

Tekst: Frederik Van Rumst

Beeld: Anke van Boxtel

Publicatiedatum: 12 april 2004

Tijdens Domino werd de AB ten volste benut. Concerten in de AB Box, na het optreden uitwaaien in de AB Club, documentaires bezien in de nok van het complex, sociale contacten onderhouden op de klanken van een geïnviteerde DJ in de Agora. Bij tijden was het moeilijk kiezen waar en wat eerst. Deze avond werd de keuze iets vereenvoudigd. Bij het binnenkomen was er maar één weg: die naar de Club. Daar stond ons al de eerste verrassing te wachten, het voorprogramma was ergens ten velde in de buurt van de Nederlandse grens opgehouden door het verkeer. Geen probleem, werd er geopperd, we zetten de uurregeling op z'n kop en beginnen bij het einde.

Black Dice beet nu dus de spits af. Drie snotneuzen, ongewassen, in sjofele vrijetijdskledij. Hun opstelling, drie tafeltjes met daarop allerhande elektronische prularia en andere afgedankte computeronderdelen. Beteuterd stonden ze elk naar hun tafel te kijken, eentje hing dan toch maar een gitaar om. Beginnen maar zeker? Langzaam, ontzettend langzaam kwam hun machine op gang. Een beetje ruis door de linkerbox, een paar klikjes door de rechter. Een gekraak bouwde onrustig op, weifelde, ging terug weg. Verveelde dit? Ja, maar eigenlijk niet. Heel stiekem, zonder dat ook maar iemand het door had vormde er zich een structuur. Een slag op een trom, een gitaar met een reverb weerklonk. Na een half uur was het eerste nummer nog steeds bezig, vreemd genoeg bleven de op zich saaie klanken ontzettend boeien. Het leek alsof er op het podium een zwarte brij gevormd was, een drilpudding die tergend traag uitdijde en stilletjes aan het publiek inzoog. Het nummer van een halfuur werd er eentje van een volledig uur, bleef maar aanslepen, verluidde, werd stiller, schommelde heen en weer. Storingen schuurden door de versterkers, liefelijke gitaarakkoordjes liepen verloren in opeenstapelende reverbs. Een kil landschap van noise en soundscapes werkte perfect in op het oorgestel. Dit draaide uit op iets anders dan een muzikaal gebeuren, dit was een ervaring, een gevoel. Dit was schitterend.

Na even te zijn bekomen aan de toog, werd het rustige publiek klaarblijkelijk toch zenuwachtig. Toegegeven, iedereen wist wel wat er te wachten stond. De sprinkhanenplaag, ontstaan in 1995 te San Diego, had zelfs hier onze gewassen ondertussen al behoorlijk aangetast. Ze werden al met lovende kritieken uit allerlei kringen bestookt. Een weliswaar beperkte, maar niettemin fanatieke fanbase had zich al achter The Locust (foto) geschaard, ook in België. Hun albums duren meestal niet langer dan een half uur en bevatten zo'n dertigtal nummers waarvan het meer tijd in beslag neemt de titels uit te spreken. Maar hoe etaleert zich zoiets op een podium, voor een publiek? Hun soundcheck leek langer te duren dan het bewuste optreden zelf. Gehuld in witte sprinkhaanoutfits stonden voor ons; een bassist, gitarist, keyboardspeler en indrukwekkende drummer. Hun openingszin "Turn the fuckin' reggae music off", gericht aan de DJ die onwetend, rustige plaatjes aan het draaien was. Knal, een drum die door je oren scheurt, een bas die als een bezetene verkracht werd. En dan die stemmen. Wie herinnert zich het limonade slurpende mannetje van Tik Tak nog? Knijp hem in zijn ballen en we hebben wat The Locust vocaal te bieden had. Maar waarom die nummers zo kort? Zo snel als je weggeblazen werd wanneer er een nummer ingezet werd, even snel was je het eigenlijk ook terug vergeten. De groep besteedde verschrikkelijk veel tijd aan het voorbereiden van hun volgende nummer, wat voor vervelende pauzes zorgde. Hierdoor verloor de kracht die de muziek wel uitstraalde vrijwel al zijn effect. Eén keer werden we echt weggevaagd, rezen de haren op onze armen écht omhoog; tijdens het laatste oorverdovende nummer dat eindelijk eens de twee minuten overschreed, doorspekt was van feedback en gebald een statement neerzette. Een ongelofelijke ervaring, die zelfs nog meer indruk zou maken als de gimmick achterwege werd gelaten.

 Bezoek The Locusts website
 Bezoek Black Dice's website

http://www.kindamuzik.net/live/the-locust/domino-2004-black-dice-the-locust/5658/
Meer The Locust op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-locust