• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Kills

Broeierig, geil, subliem.
22 maart 2008, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Stéphan Lam

Beeld: Josselien van Eijk

Publicatiedatum: 25 maart 2008

"I got two turntables and a microphone", zingt Beck in 'Where It's at'. Het duo The Kills heeft een vergelijkbare aanpak, met dezelfde impact. Ieder heeft een gitaar en een microfoon, een drumcomputer delen ze. Jamie 'Hotel' Hince en Alison 'VV' Mosshart zijn niet zwaar bewapend, maar snel zal blijken dat ook een miniem arsenaal aan instrumenten tot een ijzersterk optreden kan leiden.

De poespas zit hem niet in de projecties op de muur, de filmbeelden op het scherm of de spannende constructie op het podium. Sterker nog, al het onnodige is afwezig. Voor het glooiende gordijn van de grote zaal in de Melkweg staan twee charismatische mensen die niet meer nodig hebben dan zichzelf.

Wanneer de drumcomputer zijn werk doet, verschijnt zanger-gitarist Hince. Hij zou niet misstaan bij The Stones of The Stooges. Strakke pijpen, een soort gevangenis-shirt, lage laarsjes en een shawltje. Geen cowboy, geen zeerover, maar muzikant. Stoïcijns kijkt hij de zaal in. Zijn voeten glijden over het podium, zonder dat hij zijn benen lijkt te bewegen. Een soort moonwalk. Hince speelt gitaar met zijn hele lichaam. Strak en alles onder controle.

De dame naast hem kent het klappen van de zweep. Haar lichaam schokt op de muziek en ondersteunt haar emoties. De handen in het haar. Wanneer ze geen gitaar speelt een sigaret tussen de vingers. De nonchalance zelve. Mosshart zingt en snikt met prachtige stem. Woest en sexy tegelijk.

Even lijkt het erop dat ieder afzonderlijk een eigen show opvoert, maar na enkele nummers start de interactie. Samen hangen ze aan een microfoon. Zij krijgt een nepkopstoot van hem. Hij kijkt haar diep in de ogen. Samen dansen ze niet, maar hun lichamen reageren als een chemische reactie op elkaar. Een duidelijke klik.

Deze twee-eenheid op het podium boeit zowel visueel als muzikaal. Pure rock wordt afgewisseld met dansbare nummers, sommige beats zouden het zelfs goed doen bij een hiphopact. Tijdens 'Wait' hoor je pure blues en in 'Kissy Kissy' raakt de zaal in trance door hypnotiserende gitaren en repeterende beats en teksten.

The Kills spelen een broeierige set, waar de geilheid vanaf druipt. Ze houden de aandacht stevig vast en ook zonder drumcomputer blijft de band sterk overeind. Het duo voldoet aan alle wetten der rock-'n-roll, overtreedt sommige zelfs. Want bij rock hoort toch een drummer? The Kills kunnen eenvoudig zonder. En eindigt een band normaliter niet met de grootste hit? The Kills doen het anders en laten de oude melkfabriek ademloos achter met de ballad 'Goodnight Bad Morning'. Subliem.

http://www.kindamuzik.net/live/the-kills/the-kills-3240/16751/
Meer The Kills op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-kills