• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De competitiedrift van The Kills

Met het verschijnen van nieuwe plaat Blood Pressures staan The Kills vol in de spotlights. Om allerlei redenen, maar vooral omdat Alison Mosshart en Jamie Hince op muzikaal gebied het beste in elkaar naar boven halen. Al gaat dat nooit zonder slag of stoot: "Als songwriter moet je een dictator zijn. Daarna begint de samenwerking pas."

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 25 maart 2011

Voor iemand die drie dagen lang interviews heeft gegeven in drie verschillende landen, is Jamie Hince opvallend spraakzaam. De wallen onder zijn ogen spreken echter boekdelen. Terwijl collega Alison Mosshart twee tafels verderop een interview doet, bestelt Hince nog eens koffie, zijn zoveelste. "Het is wel jammer," mompelt hij, "want ik praat graag over de plaat..." Het vervolg op die zin spreekt hij niet uit, maar je ziet hem denken: 'maar zoveel en zo vaak achter elkaar....'

Bubbel
De vele aandacht voor het duo is logisch, want The Kills zijn hot. Alison Mossharts betrokkenheid bij The Dead Weather, Hince's relatie met Kate Moss en het succes van Midnight Boom, de uitstekende voorganger van Blood Pressures; het zijn allemaal zaken waardoor het tweetal vol in de spotlights staat. Dat was anders toen de band zo'n tien jaar geleden begon. "Dat klopt, maar dat wordt volledig overschaduwd door wat er nog meer veranderd is", vindt Hince.

"Ik maak al muziek sinds ik jong was", legt hij uit. "Toen was dat een keuze: ga ik muziek maken of neem ik een echte baan? Ik ging uit huis en kraakte samen met wat maffe anarchisten een pand in Londen om muziek te maken. Om zo'n leven aan te kunnen heb je fantasie nodig. Als ik nu naar buiten loop en er ligt een paparazzo voor de deur, dan heb ik er geen last van. Ik leefde immers toen al in een bubbel, nu net zo goed."

Tegenreactie
Logischerwijs heeft de buitenwereld wel degelijk invloed. "Ik wil niemand aanmoedigen om The Kills en The Dead Weather te vergelijken, maar dat Alison in die band speelde heeft zeker effect gehad. Ik zat veel alleen in de studio en werd daar heel competitief van. Als Alison overkwam om iets in te zingen, dan deed ze dat met zoveel kracht en vertrouwen..." Hij trekt een woest gezicht en simuleert een schreeuw. "Ik hou van The Kills vanwege de kwetsbaarheid en ben met dat contrast gaan spelen. De muziek is haast een soort tegenreactie."

Op Blood Pressures klinkt de band kwetsbaarder, met meer aandacht voor melodie. "Kwetsbaar..." Hince kauwt op het woord. "Ja," beaamt hij, "het is een bepaalde vorm van romantiek die we nog niet veel hebben verkend." Bij het woord 'melodie' knikt hij instemmend. "Het is flauw om te zeggen, maar je wordt ook beter in liedjes schrijven." Hij lacht hardop: "Tijdens de opnames luisterde ik veel naar de eerste plaat van Roxy Music. Zo'n flamboyante band, die het tegenovergestelde deed van wat wij doen. Prachtig, al die instrumenten die ze gebruikten." Op nadenkende toon: "Sommige muzikanten hóren muziek, ze zien arrangementen voor zich. Ik zie alleen maar gevoel en attitude. Dan heb je geen orkest nodig om muziek te maken, dat kun je zelfs alleen doen."

Met z'n tweeën
De wisselwerking tussen Mosshart en Hince is datgene wat The Kills typeert. Hince knikt. "Het woord 'hoogspanning' omschrijft het goed. In de liner notes van een Led Zeppelinplaat schrijft Jimmy Page over hoe enorm klein de kans eigenlijk was geweest dat zij met zijn vieren die plaat hadden kunnen maken. En toch is het gelukt. Precies zo ervaar ik het met Alison." Gezelligheid is niet altijd aan de orde bij The Kills, maar competitie des te meer. "Als je overtuigd bent van je idee moet je je zin doordrukken, zelfs als je ruzie krijgt. Het ergste wat je met muziek maken kan gebeuren is het sluiten van een compromis." Hince lacht: "Daarom hebben we ook twee aparte plekjes in de studio en kunnen we niet zo goed samen jammen."

Op serieuzer toon vervolgt hij: "Als songwriter moet je een dictator zijn en schrijven zoals jij het wilt. Daarna begint de samenwerking pas. We weten allebei dat muziek het belangrijkst is en dat het vaak ten koste gaat van de mensen die het maken. Maar dat moet. Dat is een vorm van loyaliteit die ik moeilijk kan omschrijven." Na een korte aarzeling: "Alison is meer dan een zusje. Muzikaal is ze de helft van wat ik ben."

Het is de reden dat The Kills uit twee personen bestaat. "Met vier mensen in een band gaat het snel richting consensus. Dan heeft iedereen iets te zeggen en moet je ook nog met elkaar bevriend blijven. Uiteindelijk krijgt natuurlijk niemand zijn zin." Met zijn tweeën is het wel zo prettig; dan kun je elkaar echt opjutten en aanvullen. "De één vult de gaten die de ander laat vallen en is sterk waar de ander zwak is." Hij lacht hardop: "Eigenlijk bestaat The Kills gewoon uit twee kleine Hitlertjes."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-kills/de-competitiedrift-van-the-kills/21375/
Meer The Kills op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-kills