• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Hidden Cameras

Het entertainmentgehalte is zo hoog dat je niet eens van gay church folk music hoeft te houden om een geslaagde avond te hebben.
01 december 2004, Ekko, Utrecht (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Beeld: Johan Fonk

Publicatiedatum: 04 december 2004

“Ondergetekende wil nu niet langer aan zijn stoel gekluisterd zitten, maar de herenliefde bedrijven om deel uit te maken van die wonderlijk mooie wereld waarin The Hidden Cameras leven. Wie danst er allereerst mee op het liedje over die klysma?” Woorden van KindaMuzik-collega Wilko van Iperen, bij de bespreking van Mississauga Goddam, het laatste album van de Canadese groep The Hidden Cameras. Nou roept het woord klysma bij mij automatisch visioenen op van Patty Brard op ontslakvakantie in Thailand. Toch was mijn nieuwsgierigheid wel gewekt: hoe dans je eigenlijk op een nummer over een klysma?

Voor mensen die nog ooit naar The Hidden Cameras willen maar tegelijk niet gediend zijn van verhalen over harde piemels en plassex een geruststelling: voorman Joel Gibb zingt onverstaanbaar. Met de meeste vreemde grimassen op zijn gezicht produceert hij meer klanken dan woorden. Wat je wel verstaat, “doot, doot, doot, doot of “ho!, ho!, ho!, ho!”, dat kunnen de bewoners van Staphorst zelfs nog hebben.

Voor macho mannen is The Hidden Cameras nog steeds no-go area. Daar is de band te gay (in beide betekenissen van het woord) voor. Een violiste die als een malle op het podium danst, bandleden die met tamboerijns door het publiek rennen, een nummer geblinddoekt, als band dood op de grond gaan liggen, aan entertainment geen gebrek bij de Canadezen. Vrolijkheid alom en daarin misschien alleen overtroffen door The Polyphonic Spree. Maar ja, die zijn met z’n 837-en, The Hidden Cameras met ‘maar’ acht.

Het is vooral het up-tempo repertoire van The Hidden Cameras dat met instemming door de minder dan half gevulde Ekko wordt onthaald. Op die opzwepende folk-meets-gospel-meets-indie-nummers (klinkt als een rommelige, lo-fi versie van ‘Books’, de laatste single van Belle & Sebastian) kon gedanst worden. Kon, maar het werd maar met mate gedaan omdat het beste eng is om te dansen in een halflege zaal. Aan de KindaMuzik-mensen heeft het niet gelegen. Ik probeerde met een tweetal vrienden enthousiast én toch heel heteroseksueel te dansen. En Wilko van Iperen oefende achterin de zaal z’n nieuwste klysma-moves.

Maar dat heteroseksuele dansen was misschien niet overtuigend genoeg. Zo had ik het gevoel dat de toetsenist (type tuinbroek) iets te vaak in mijn richting keek. Misschien had hij dat gevoel ook, want mijn blik ging vaak naar de vrouwelijke Verborgen Camera vlak naast hem. Haar superenthousiasmerende gedans en haar ge-“ho!, ho!, ho!, ho!” in de microfoon werkten aanstekelijk. Net zoals de andere bandleden overigens, het entertainmentgehalte van deze Canadezen is zo hoog dat je niet eens van gay church folk music hoeft te houden om een geslaagde avond te hebben. The Hidden Cameras hebben genoeg podiumingrediënten in huis om het iedereen naar de zin te maken.

“Are you gay?,” vroeg een vriendin van me aan de cellist, toen de bandleden na het optreden tussen het normale volk een biertje dronken in het café. “To be honest: no, I’m not. But that’s a secret,” reageerde hij lachend, zichzelf bewust van de homoseksuele reputatie die The Hidden Cameras hebben. Hmmm, misschien zat die toetsenist toch naar die vriendin van me te kijken…

http://www.kindamuzik.net/live/the-hidden-cameras/the-hidden-cameras-8097/8097/
Meer The Hidden Cameras op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-hidden-cameras