• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Beep Beep + The Faint

Met afstand winnaar in de categorie Dansbare Rock.
20 december 2004, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Ernst-Jan Hamel

Publicatiedatum: 28 december 2004

Niet alles uit Omaha, Nebraska is even leuk. Beep Beep, dat als opwarmer van stadsgenoot The Faint diende, was zelfs ronduit slecht. Ongestructureerde noise die alle kanten op vliegt. Gillende gitaren en flarden van iets dat op een liedje moet lijken. Denk je een songstructuur te ontdekken, dan gaan de gitaren overstuur, dan gaat Beep Beep gekke bekken trekken en kinderlijk gillen in de microfoon. Ze lijken wel bang dat mensen de muziek leuk gaan vinden. Enig punt van vermaak zijn de gekke bekken en de malle bewegingen van dit excentrieke viertal. Bassist Joel Peterson, die bandlid is van voor- en hoofdprogramma, kan zijn aandacht beter blijven richten op The Faint. Conclusie: ADHD-angry young men die weigeren mooie muziek te maken.

Hoofdprogramma The Faint is met recht een livesensatie. Dansbaarder dan The Killers, Franz Ferdinand en Radio 4. Van de hele lichting op de jaren tachtig gestoelde bands die sinds een aantal jaren muziekland overstromen, heeft The Faint de beats het meeste op de voorgrond geplaatst. De rol van bassist Joel Peterson en vooral keyboardspeler Jacob Thiele (een Keith Richards-lookalike) is dan ook groot. Van het pompende basgeluid en de zuigende keyboardgeluiden van The Faint gaat zelfs de meest stijve plank dansen.

Dat kan tot een vrolijk dansfeest leiden, zoals gebeurde toen The Faint dit jaar Bazar Curieux afsloot. Maar De Melkweg was het toneel van een fenomeen dat ik al mijn concertjaren als softe alto altijd wist te vermijden: de pogo. Het plezier van het gros van de mensen, dat vrolijk wilde dansen, werd verstoord door een harde kern, die de zaal rondsprong en –beukte en het regelmatig aan de stok kreeg met omstanders.

Erg jammer. De euforie van het keyboardriedeltje van ‘Worked Up So Sexual’ en de beukende beats van ‘Glass Danse’ is toch minder als er in de zaal negatieve vibraties heersen. Aan The Faint lag het niet. De manier waarop gitarist Dapose en zanger Todd Baechle ronddansen (een mix van de lichtvoetigheid van Jimmy Sommerville en de zwalkende motoriek van Robert Smith), werkt sterk enthousiasmerend. Het spektakel wordt gecompleteerd met op grote projectieschermen vertoonde videoclips.

Allemaal ingrediënten van de feestmachine die The Faint is. De Amerikanen speelden overigens vrijwel exact dezelfde set als op Bazar Curieux, met ‘Psycho Killer’ van de Talking Heads als terugkerende cover. Het gepogo was alleen een zeer grote smet op de avond en past niet bij de sfeer die The Faint creëerde. Wat dat stel Neanderthalers dan ook te zoeken had in De Melkweg, is mij een raadsel. Voor dat soort figuren hebben we toch voetbalstadions?

http://www.kindamuzik.net/live/the-faint/beep-beep-the-faint/8272/
Meer The Faint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-faint