• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Cure / 65daysofstatic

Himmelhoch jauchzend: van weltschmerz en Zeitgeist.
18 maart 2008, Ahoy\', Rotterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 19 maart 2008

Rond 1977 speelt The Cure voor een gage van twintig Britse ponden zijn eerste, zij het tumultueuze concerten. Rellerig, want de band rond Robert Smith weigert - eigenwijs punky - andermans evergreens te spelen.

Een veelkleurige spagaat tussen melancholische new wave en opvallend vrolijke deuntjes levert The Cure in de jaren tachtig en negentig massale populariteit op. Smith's kraaiennestkapsel vindt navolging en The Cureposters sieren menige tienerkamermuur. Inmiddels heeft de band een legendarische erfenis opgebouwd. Hoogtepunten zijn de platen Seventeen Seconds, Pornography en Disintegration en hits als 'Friday, I'm in Love' en 'Boys Don't Cry'.

Hoogste tijd dus om - zónder nieuwe plaat - terug te keren naar de concertpodia. Inmiddels koop je voor de bandgage van drie decennia geleden nog niet één kaartje voor The Cure, maar arena's doorheen Europa zijn er niet minder uitverkocht om.

Dat The Cure de Zeitgeist meeheeft én prima aanvoelt, blijkt mede uit het door Smith zelf gekozen voorprogramma: 65daysofstatic. De Sheffieldse band verbijstert oudere vleermuizen met een intelligente en ziedende schijt-aan-de-wereldmix van mathematische postrock, IDM-beats en noisecore; ver voorbij shoegaze of dom beukende (post)metal. Met verder een gezonde dosis duisternis aan boord is 65daysofstatic een verrassend eigentijdse opmaat voor het steevast zwartomlijnde The Cure.

Waar 65daysofstatic toekomst schrijft, kijkt The Cure in viermansbezetting met een dik drie uur durende show wijselijk terug; de nieuwere platen zijn immers niet de allerbeste. In de backcatalogue liggen The Cure's eigen evergreens, zoals '10.15 Saturday Night', 'Lullaby' en 'Lovesong', die allemaal de revue passeren.

Zonder de dichtgesmeerde bombastproductie van voorgaande tournees sprankelt de band overdonderend, tijdloos urgent en vooral energiek. Vier oudere jongeren, die net als in het begin lak hebben aan conventies en doorspelen zolang het publiek meer wil. De massale bijval bewijst dat -zelfs met meer dan dertig nummers op de setlist- méér nauwelijks genoeg is voor de devote aanhang.

Ook niet wanneer The Cure met debuutsingle 'Killing an Arab' Albert Camus' inktzwarte existentiële weltschmerz onbedoeld laat samenvallen met de hedendaagse Zeitgeist. Als je de tekst verkeerd wilt interpreteren tenminste. Dat vervolgens nóg een epische toegift van twee nummers ('Faith' en 'A Forest') volgt, bewijst dat het vaak voor zum Tode betrübt gehouden The Cure met dit springlevende concert niet minder dan Himmelhoch jauchzende waardering verdient.

http://www.kindamuzik.net/live/the-cure/the-cure-65daysofstatic/16719/
Meer The Cure op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cure