• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Cult / Masters of Reality

Hooligans en metafysica.
03 februari 2011, De Oosterpoort, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Oscar Anjewierden

Publicatiedatum: 06 februari 2011

De hoogtijdagen van The Cult zijn achter de rug. In 2007 verscheen de laatste plaat Born into This. Een herhalingsoefening, hoewel verre van slecht. Onlangs kondigde men aan nog verspreid nummers uit te brengen, maar geen volledige platen meer. De jaren tellen ondertussen ook voor boegbeeld Ian Astbury, die behoorlijk pafferig is.

Het speelt wellicht een rol bij het opleggen van absurde regels aan muziekfotografen, zoals verlies van alle rechten op de foto’s en alleen fotograferen van grote afstand. Ondanks de aanwezigheid van een KindaMuzik-fotograaf, ontbreekt van dit optreden beeldmateriaal van The Cult bij deze recensie. De reden hiervoor is het verlies van alle rechten.

De muziek van veteranen Masters of Reality [bovenste foto] heeft meerdere gezichten, maar wordt vaak vergeleken met de Palm Desert Scene van onder andere Kyuss. Op het podium valt de metalmoeheid mee. Met logge ritmes, repetitieve zaagtandriffs en hoge uithalen van zanger Chris Goss, leveren ze een boeiende set loodzware stonerrock af. Het hoge geluidsvolume zorgt ervoor dat het als een brok graniet uit de boxen rolt, wat het optreden een psychedelische meerwaarde geeft.

Als Ian Astbury met The Cult [foto rechts uit het KM-archief] het podium betreedt, lijkt hij gekleed op een buitenoptreden. Een bomberjack en leren handschoenen blijven, ondanks de hete podiumlampen, het hele optreden aan. Aan zijn broek hangen twee witte vossenstaarten, van het type dat aan binnenspiegels van Opel Manta's hing. Het geluid verdooft de oren minder, maar zijn zang komt minder goed naar voren. Jammer, want hij is nog altijd een van de beste zangers in de hardere muziekregionen. Bovendien wakkert zijn naar staccato neigende praatzang ook het heilige vuur niet aan.

Op momenten toont hij zijn klasse, zoals in het gedragen 'The Saints Are Down' en de Doors-cover 'Break on Through'. Het vijftal raffelt ze, in tegenstelling tot Cult-evergreens als 'She Sells Sanctuary' en 'Nirvana', niet spanningsloos af. Rots in de branding is natuurlijk gitarist Billy Duffy. Niet gespeend van rock-en-rollposes stuwt hij songs omhoog, zoals een krachtig 'Wild Flower'.

Het tamme rockveteranenpubliek komt geen moment echt los. Het verleidt Astbury tot zijn bekende spirituele prietpraat, door hen te vergelijken met bierdrinkende hooligans die niet zijn gekomen voor de metafysische ervaring van een Cultconcert. Toch zal The Cult moeten wennen aan het spelen voor dit soort publiek, want zowel muziek als podiumpresentatie gaat in rap tempo richting oubollige classic rock.

Foto the Cult uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff

http://www.kindamuzik.net/live/the-cult/the-cult-masters-of-reality/21204/
Meer The Cult op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cult