Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerder nam Ian Astbury al een ep op met Boris, nu heeft The Cult tamelijk verrassend een andere Japanse psychrockgroep met cultstatus als support meegenomen naar Tilburg: het vanuit Londen opererende Bo Ningen [middelste foto's]. Bo Ningen zal niet vaak voor een goedgevulde zaal van het formaat van de grote zaal van 013 spelen en maakt optimaal gebruik van die mogelijkheid. De voornamelijk oude rockers in het publiek krijgen een weergaloze spacerockjam voorgeschoteld. Visueel klopt het ook helemaal. De stuk voor stuk magere bandleden hebben allemaal enorm lang haar en dragen jurken, waardoor ze in het stroboscooplicht een sinister androgyn voorkomen krijgen, als spoken uit een Japanse horrorfilm. Ze mishandelen hun gitaren inderdaad alsof ze er een eeuwenlang gekoesterde wrok tegen hebben.
Zo intens als het optreden van Bo Ningen is, zo ongeïnspireerd komt The Cult [bovenste en onderste foto] tijdens de eerste helft van zijn optreden over. Het eerste deel van de set is gewijd aan het integraal spelen van het album Electric. Het reproduceren van de noten van de gestripte hardrocksongs van die plaat is het punt niet en het geluid is ook prima, maar het totale gebrek aan interesse spat er werkelijk vanaf. De nummers worden er achter elkaar doorheen gerausd, met veel beuk en weinig boogie. Laat dat laatste nu juist het essentiële element zijn dat Electric tot een klassieker maakt. Mocht er toevallig toch nog even de vlam in de pan slaan, dan dooft Ian Astbury die meteen door alles zo hard en monotoon mogelijk te schreeuwen. Zo blijft er werkelijk niets over van de hitsige swagger van liedjes als 'Love Removal Machine' en 'Lil' Devil'. De enige publieksinteractie is er als Astbury - die tegenwoordig qua uiterlijk in de verte wel wat wegheeft van Tilburgs eigen realityseriesensatie Roy Donders - ruim de tijd neemt om het publiek te provoceren wegens een vermeend gebrek aan enthousiasme. Mocht er nog enige twijfel zijn over het gebrek aan liefde dat van het optreden uitgaat, dan vaagt Astbury deze vakkundig weg met zijn afkondiging: "Dit waren alle songs van Electric. Nu gaan we nooit meer iets van die plaat spelen."
Er volgt een korte onderbreking, waarin een S4lemremix van 'Weapon of Choice' wordt gespeeld. Bij terugkomst op het podium slaat enfant terrible Astbury meteen weer aan het zuigen met een referentie aan die video: "Houden jullie van trap?", vraagt hij het publiek op een toon die duidelijk maakt dat hij ervan uitgaat dat al die suffe oude fans geen enkel idee hebben wat 'trap' is (eerlijk is eerlijk, hij lijkt een punt te hebben).
Des te verrassender is het dat The Cult daarna het tweede deel van de set begint met een zeer geïnspireerde versie van 'Rain'. Astbury blijkt nog wel degelijk met dynamiek te kunnen zingen en de eerder totaal stoïcijns spelende Billy Duffy staat ineens voor op het podium, de voet op de monitor. Het blijkt geen uitschieter: het tweede deel van de set is in zijn geheel tientallen malen beter dan het Electricdeel. Het probleem bij de band zit hem daarbij blijkbaar echt in de stijl van de liedjes van die plaat en niet in het aantal maal dat het ze heeft gespeeld, want de hits van Love - die het grootste deel van het tweede deel van de setlist vullen - heeft het nog veel vaker op de bühne gebracht.
Love is niet alleen bij de band, maar ook bij de fans favoriet en ook de hits van Sonic Temple gaan erin als zoete koek. Waar iedereen bij het eerste deel nog als aan de grond genageld stond, gaat de zaal nu goed los. Dat is mooi, maar het maakt het alleen maar onbegrijpelijker dat het eerste deel van het optreden werd besteed aan het de nek omdraaien van een plaat waar de band blijkbaar zelf niet achter staat.
(Er mochten bij The Cult alleen foto's worden gemaakt vanaf de mengtafel. Misschien weet Ian Astbury dat hij een beetje op Roy Donders lijkt?)
http://www.kindamuzik.net/live/the-cult/the-cult-bo-ningen/24445/
Meer The Cult op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cult
Deel dit artikel: