• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Blood Brothers / Pretty Girls Make Graves / The Locust

Een mooie gecalligrafeerde i waarop het puntje ontbreekt.
23 augustus 2003, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Stephan Mehrer

Publicatiedatum: 31 augustus 2003

Zo gingen Mozes en Aäron tot Farao, en zeiden tot hem: Zo zegt de Heere, de God der Hebreën: Hoe lang weigert gij u voor Mijn aangezicht te verootmoedigen? Laat Mijn volk trekken, dat zij Mij dienen.
Want indien gij weigert Mijn volk te laten trekken, zie, zo zal Ik morgen sprinkhanen in uw landpale brengen.
En zij zullen het gezicht des lands bedekken, alzo dat men de aarde niet zal kunnen zien; en zij zullen afeten het overige van hetgeen ontkomen is, hetgeen ulieden overgebleven was van den hagel; zij zullen ook al het geboomte afeten, dat ulieden uit het veld voortkomt.
En zij zullen vervullen uw huizen, en de huizen van al uw knechten, en de huizen van alle Egyptenaren; dewelke uw vaders, noch de vaderen uwer vaders gezien hebben, van dien dag af, dat zij op den aardbodem geweest zijn, tot op dezen dag. En hij keerde zich om, en ging uit van Farao.
(Exodus 10 3-6)

En dat waren nog gewone sprinkhanen. Als het nou de als sprinkhanen verklede muzikanten van The Locust waren geweest die waren losgelaten op de arme Egyptenaren, dan hadden ze de joden meteen laten gaan. Vol verbazing kijkt het publiek toe hoe de gitarist zijn vingers zich in razend tempo in de meest vreemde bochten over het fretbord wringen en de drummer volkomen abstracte ritmes uitvindt. De teringherrie die ze daarmee produceren is eigenlijk niet te beschrijven. Monden vallen open van verbazing. Vooraan houdt iemand zijn vingers in zijn oren. Het applaus na afloop duurt vaak langer dan de nummers zelf. Want het geluid van The Locust is zo extreem en zo bizar dat het publiek zich vanzelf gaat gedragen alsof ze in het Bimhuis zijn bij één of ander freejazzconcert in plaats van in de Melkweg.

Bij Pretty Girls Make Graves kan weer gerockt worden met de vingers uit de oren. De band zet een lekkere groove neer en zangeres Andrea Zollo heeft een ontspannen en vrolijke uitstraling. Echt vonken doet het misschien juist daardoor wel niet, maar het is zeker het aanhoren waard.

De synthese tussen The Locust en Pretty Girls Make Graves heet The Blood Brothers. Complexe noise, maar toch nog duidelijk rock. Bovendien is het de enige band op de avond die echt intens overkomt, dankzij twee volkomen uit hun dak gaande zangers met angstig opzwellende halsslagaders. Aan rustpunten inbouwen doen ze niet, dus ook hier treedt op een gegeven moment toch oververzadiging op.

Zo slaagt dus geen van de bands erin je bij je strot te grijpen en mee te sleuren. The Locust en The Blood Brothers zijn daarvoor misschien toch te complex en PGMG juist iets te vrijblijvend. Toch zijn het stuk voor stuk prima bands en is het zeker geen mislukte avond. Meer een mooie gecalligrafeerde i waarop het puntje ontbreekt.

http://www.kindamuzik.net/live/the-blood-brothers/the-blood-brothers-pretty-girls-make-graves-the-locust/3880/
Meer The Blood Brothers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-blood-brothers