• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Crammerock

Programmeren met beperkt budget, een nobele kunst.
05 september 2008, Stekene

Tekst: Piet Notteboom

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 09 september 2008

Het aantal Belgische festivals neemt de laatste jaren toe. Misschien is dat te wijten aan de dalende verkoop van platen, misschien wil de bevolking gewoon meer gelegenheden om er straalbezopen bij te lopen. Wat de reden ook is, elk dorp met meer dan vier inwoners heeft een eigen festival. De Belgische landkaart is een verzameling van steden, dorpen, gehuchten en regelrechte holen waar muziekliefhebbers van allerlei slag samentroepen. Crammerock, Stekene? Nooit van gehoord? KindaMuzik heeft het voor je bezocht.

DAG 1

Programmeren met een beperkt budget is een nobele kunst. Dat blijkt ook op de eerste dag van Crammerock, die een combinatie van jonge beloften en helden van gisteren voorschotelt. Opener Penguins Know Why valt onder de eerste categorie. Sinds de vier de voorbije editie van rockconcours De Beloften wonnen gaat het deze postpunkers voor de wind. Van een nauwelijks gevulde tent trekken ze zich niets aan en ze tonen op een professionele PA dat ze klaar zijn voor meer. Zanger/gitarist Geoffrey Dhuyvetters doet drie kwartier lang krampachtige pogingen om aan de gitaarstorm te ontsnappen. De belofte heeft zichzelf bevestigd.

David Poltrock is in België bekend als toetsenist bij onder andere Hooverphonic en Monza, als producer van Tom Helsen en Yasmine en zal voortaan ook door het leven gaan als de bijzonder kleffe frontman van Savalas. Alle energie die door Penguins Know Why de tent was binnengespeeld wordt door de makke rijmwoordenboekpop van Savalas teniet gedaan. "It takes time to write a lovesong", zingt Poltrock, maar hij maakt het zich er toch al te makkelijk vanaf.

Belgisch rockbastion Triggerfinger [Foto boven] heeft voor de gelegenheid zijn drummer uitgeleend aan Savalas en krijgt hem net op tijd terug om voor de zoveelste keer deze festivalzomer de nieuwe plaat voor te stellen. De band laat zien wat inmiddels bekend was: Triggerfinger is goed, strak, vet, blaast en rockt, maar alle aandacht voor de verpakking en het uiterlijk vertoon gaat ten koste van de inhoud van de nummers. Misschien hoeft traditionele rock-'n-roll niet over gewichtige thema's te handelen, maar dit is soms wel erg magertjes.

Verder nog op dag één: The Human League [Foto links] als grote naam die voor een prikje wilde spelen maar een gruwelijk saaie set brengt. The Levellers waarvan je het gevoel hebt dat je ze al honderd keer hebt gezien en stilaan naar een of andere Ierse kroeg verwenst en De Grote Peter Van de Veire Love Show als ultieme vorm van misplaatste zelfverheerlijking. Van de eerste dag blijft vooral Penguins Know Why hangen als zeer straf en de rest van het programma als behoorlijk tegenvallend.

DAG 2

Dag twee belooft veel goeds en gaat meteen aangenaam van start met de lokale helden van The Nico Van Ghendt Project, een lange naam voor een mengvorm van pop en de melodieën en ritmes uit zuiderse muziek. Aangename kennismaking, maar net niet fris of interessant genoeg om bij te blijven.

The Black Box Revelation [Foto boven] moet zowat de hoop in bange dagen zijn voor de Belgische muziekscene. Drum en gitaar, zeventien en negentien, pop en punk à la Iggy Pop en genoeg ballen en inspiratie om heel Crammerock duidelijk te maken dat zij de nieuwe sterren zijn, klaar om de wereld te veroveren. Na hun passage op Werchter en Pukkelpop eerder dit jaar wordt nogmaals duidelijk dat deze twee heren over al het nodige beschikken om een zaal plat te spelen. Snerpende gitaarsolo iemand?

Het grootste deel van het publiek is duidelijk gekomen voor Pennywise en Janez Detd., kant-en-klaarpunk voor wie van stoerdoenerij op bijzonder doorzichtige melodietjes houdt. Het mag dan niet helemaal ieders ding zijn, het aanwezige publiek wordt er gek van. Handen in de lucht, zwaaien met de armpjes, moshpit hier en vuile praat daar, het jonge volkje is er dol op.

Dit enthousiasme blijft in de tent hangen voor dé Belgische caféband der cafébands: Gorki. Luc de Vos, rasentertainer en voor de gelegenheid van een hanenkam voorzien, bespeelt het publiek alsof het een makkie is, laat hen meezingen op een set van vooral oude nummers, meedansen op enkele nieuwe nummers en meelachen met zijn soms ronduit absurde gedrag. Gorki speelt behoorlijk grungy als dat moet en gevoelig stil als dat gepast is. Zonder twijfel de juiste act op het juiste moment.

Dat Tim Vanhamel [Foto rechts] een geniaal album heeft uitgebracht mag dan al internationaal geweten zijn, de livesets van zijn band op Werchter en Pukkelpop bleken niet altijd de intensiteit van Welcome to the Blue House weer te geven. Wie deze zomer een podium huurt krijgt Tim Vanhamel erbij, maar het blijkt tot op Crammerock te duren om de gelegenheidsband op elkaar af te stemmen. Vanhamel zingt voorzichtig en frêle, breekbaar en onzeker, terwijl zijn lichaamstaal gedrevenheid toont. Nummers als 'It's Not the Drug', 'Like a Fire' en 'Sometimes' worden met zin voor improvisatie gespeeld tot een meeslepend geheel dat alle voorgaande passages van Tim Vanhamel doet verbleken.

Nog op dag twee: De voorbijgestreefde pop-drum 'n' bass cross-over van Kosheen, een ietwat tegenvallende set van The Scene, geluidsproblemen voor Zornik en dansgeweld met The Glimmers en Shameboy.

Crammerock is een festival dat bij de kleinere hoort, maar toch een verdienstelijk programma weet op te stellen. Aanstormend talent klinkt vaak erg fris terwijl er aan de helden van gisteren vaak een luchtje hangt.

Foto's Black Box Revelation en Tim van Hamel door Kenn Verstraeten, uit het KindaMuzik archief.

http://www.kindamuzik.net/live/the-black-box-revelation/crammerock/17440/
Meer The Black Box Revelation op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-black-box-revelation