Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gesprek met zanger-gitarist Jan Paternoster en drummer Dries Van Dijck vindt plaats in Breda, waar ze een show spelen in Mezz. De jongens en hun entourage komen net terug van een blitzbezoek aan de stad. Ze dragen carnavalshoedjes, en ze hebben serpentines, toeters en slingers bij. In de backstage wordt gelachen, gedronken en gerookt. Er worden filmpjes getoond: dronken Dries kijkt porno, Jan eet een bijzonder smerig broodje, Dries valt van zijn stoel op een optreden, Dries slaat de gitaar van Jan kapot. Mooie herinneringen aan een jaar toeren.
Life on the road
Jan Paternoster: "Na een jaar zijn we tot de conclusie gekomen dat we kleine zalen verkiezen, omdat we daar het gevoel hebben dichter bij het publiek te staan, waardoor we directer op hen kunnen inspelen en het publiek op zijn beurt meer bij de show betrokken is. Er is rechtstreekse interactie. Dat is op de grote festivals minder het geval, maar die zijn dan weer om geheel andere redenen fantastisch. Op het podium van Werchter ben je gewoon al heel blij dat je daar staat, tussen al die grote bands en voor een enorm publiek."
Dries Van Dijck: "Ik had hetzelfde gevoel in Amerika. We hebben daar een achttal shows gespeeld. Op enkele van die optredens was er behoorlijk wat volk en was er respons vanuit het publiek. In andere zalen was er geen kat, maar dan ben je gewoon al blij dat je in Amerika staat te spelen en je amuseert. Dan spelen we gewoon de pannen van het dak voor die vijf mensen die wel een kaartje hebben gekocht."
Paternoster: "Die tour door Amerika was inderdaad fantastisch en tegelijk ontnuchterend. Niemand kent ons daar, dus kunnen we moeilijk veel kaarten verkopen, waardoor we weer in onbekende zalen terechtkomen. Toch kan ik daar met plezier naar terug kijken. Ik ben niet gefrustreerd, want het was plezant. We zouden nog wel eens willen terugkeren, als voorprogramma van een andere band, of op een beter georganiseerde tour, met minder optredens, maar in betere zalen."
België boven
Paternoster: "Het is uiteraard het leukst om in België te spelen. De mensen kennen ons daar. Ze kennen de plaat en singles en dus doen ze lekker mee. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we enkel in België willen spelen. Als ik de Belgische zalen met die in het buitenland vergelijk, kan ik je echter zeggen dat artiesten die in ons land of in Nederland komen spelen behoorlijk verwend worden."
Van Dijck: "Dat is in Amerika zeker niet het geval. Daar kan je al je materiaal bij dat van de andere bands in een klein hok gooien en hopen dat je nog iets over hebt tegen het moment dat je moet spelen. In sommige van de clubs waar we hebben gespeeld, was letterlijk niets te eten of te drinken."
Een kwestie van ervaring
Paternoster: "In de loop van het voorbije jaar hebben we vooral ervaring opgedaan. Hoe meer je speelt, hoe meer je beseft hoe je een set in elkaar moet steken en hoe minder zenuwen je hebt. Als je een jaar lang veel speelt, is alles wat verkeerd kan gaan ooit wel eens verkeerd gegaan en is alles dat kan breken zonder twijfel gebroken. Maar je weet ook dat alles op te lossen is en dat het niet nodig is om zenuwachtig te worden."
Van Dijck: "Ik ben toch nog altijd zenuwachtig hoor. Zo'n beetje gezonde stress voor elk optreden zorgt ervoor dat ik altijd geconcentreerd ben."
Foto's door Tim Paternoster
http://www.kindamuzik.net/interview/the-black-box-revelation/een-jaar-op-toernee-met-the-blackbox-revelation/17811/
Meer The Black Box Revelation op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-black-box-revelation
Deel dit artikel: