• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW: Austin bruist

1.500 bands op SXSW.
12 maart 2008, Austin, Texas

Tekst: Maurice Dielemans en Jelle Schuilenburg

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 14 maart 2008

Met meer dan 1.500 bands verspreid over zeventig podia is South by Southwest (SXSW) in Austin, Texas het grootste muziekfestival ter wereld. Het uitstippelen van je muziekroute is bijna een onmogelijke opgave. En alsof 1.500 bands in vijf dagen niet genoeg is, zijn er voorafgaand aan SXSW nog tal van optredens. Zo kan je in Nuno's, gelegen op 6th Street, iedere avond de 94-jarige blueslegende Pinetop Perkins aan het werk zien. Op een willekeurig ander moment sta je oog in oog met countrybands als Two Cow Garage en The Drams.

De eerste festivaldag start met de slonzige countryrock van een energiek Two Gallants [foto links]. Niet veel later is de beurt aan Phosphorescent, om een sombere sfeer neer te zetten onder een stralende Texaanse hemel. Jammer genoeg mist de verlegen volgeling van Will Oldham de overtuigingskracht om boven het rumoer in het benauwde zaaltje van Mohawks uit te stijgen.

Tussen de vele piepjonge bands op SXSW staan ook oudjes als Van Morisson [foto boven] geprogrammeerd. De Ierse bard presenteert op 1 april zijn nieuwste plaat, Keep It Simple, en speelt vanavond alvast alle nummers. Dat gaat niet van harte. Hoestend en proestend, met de rug naar het podium en een "Fuck off" naar een fan die hem voor blanke soulgod uitmaakt. De nieuwe liedjes klinken aardig, maar zitten nog niet in de vingers van de musici. Tot ergernis van de zanger.

Wat Young Republic doet in de door de Engelsen toegeëigende club Latitude 30 is een raadsel. De groep komt uit Boston en klinkt ook allesbehalve Brits. Het jonge zevental maakt muziek in de lijn van The Flaming Lips en Arcade Fire: sfeerpop met de neiging tot hysterie. Wel jammer dat Julian Saporiti niet altijd even stemvast is.

Emo's is ongetwijfeld het smerigste podium van Austin. Verschraald bier, zwetende punkers en met pis besmeurde toiletten bepalen sfeer en geur. Dus: een ideale plek voor de punkrock van de jongen honden Be Your Own Pet. Vanaf de eerste seconden vliegt het viertal, onder leiding van de charismatische Jemina Pearl Abegg, er vol in. Dat het aan veel kanten rammelt maakt het alleen maar spannender.

Van alle artiesten die op SXSW hun nieuwe album presenteren, gaat de hoofdprijs voor mooiste titel naar Martha Wainwright [foto rechts]: I Know You're Married but I've Got Feelings Too. Ook de liedjes klinken overtuigend, want liggen in de lijn van Martha's alom geprezen en titelloze debuut. Wederom een dozijn ingetogen popliedjes, met af en toe een uithaal in de stijl van broer Rufus.

Een aangename nieuwkomer is de slungelige singer-songwriter die luistert naar de vreemde naam Deer Tick. Zijn eenvoudige liedjes balanceren tussen traditionele country en gedreven rock. Met een ontspannen versie van 'La Bamba' breekt de singer-songwriter met de serieuze sfeer, die vooral 's avonds heerst tijdens de Brooklyn Vega in Club de Ville. Uiteindelijk gooit ook de ongekend rauwe folk van Jeffrey Lewis en zijn hervormde band de nodige olie op het vuur.

Aan de overkant van de straat speelt een andere New Yorkse band onder de naam Dub Trio. Deze nonchalante gitaarrockers voegen bitter weinig toe aan de vele gitaarbands die in Austin spelen.

Gek genoeg lijkt uitgerekend een legendarische popband als de Lemonheads totaal vergeten in Amerika. Voor slechts een handjevol publiek en een blijkbaar stokdove geluidsman werken een immer jeugdige Evan Dando en zijn mannen zich enigszins gehaast en met de volumeknop op oorlogssterkte, door een integrale versie van het klassieke album It's a Shame about Ray. Voor iedereen die dan nog wakker is, is het optreden van de Lemonheads een feest van herkenning.

http://www.kindamuzik.net/live/sxsw-festival/sxsw-austin-bruist/16704/
Meer SXSW Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sxsw-festival