• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW 2013

Groeiende mediahype.
16 maart 2013, Austin, Texas

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 19 maart 2013

Zoals elk jaar is showcasefestival SXSW ook in 2013 weer een stukje groter geworden. Meer artiesten, meer locaties, meer publiek en meer geruchten. De meeste hiervan komen uit: Smashing Pumpkins, Prince en Justin Timberlake geven (geheime) shows in Austin. Daft Punk houdt het festival in haar greep door een week lang mysterieuze posters in de stad te verspreiden. Het Franse duo komt echter niet opdagen.

Het effect van dit soort acties is dat SXSW een grote mediahype aan het worden is. Een walhalla voor de twitterende medemens die aanwezig zijn belangrijker vindt dan ervaringen opdoen. Elk uur hangt er een 'legendarische show' in de lucht. Gelukkig beseft de organisatie dit en men stuurt bij waar het kan. Veel optredens worden nu buiten het fameuze 6th Street gehouden, zodat de festivalganger verwijderd is van de grote drukte en zich sneller kan voortbewegen van club naar club.

Magische avond
Er is iemand die veel naar Heartbreaker van Ryan Adams heeft geluisterd en zijn naam is Winston Yellen. Als Night Beds heeft hij onlangs zijn debuutplaat uitgebracht. In het stikhete punkhol Red 7 opent de 23-jarige a capella en hij krijgt zowaar de gehele zaal stil. Er is al veel geschreven over 's man bijzondere stem (een lichte falset à la Justin Vernon), maar dat de uitwerking zo'n impact zou hebben is onverwacht. Ondanks de geluidsproblemen weet de band een overtuigende set neer te zetten. De americanaliedjes missen nog een eigen gezicht, maar dat komt wel met de jaren.

Een show van Josh Rouse zal nooit als intens worden omschreven. Gelukkig is de Amerikaan wel uit zijn siësta ontwaakt en maakt hij gewoon weer leuke gitaarpop met een country-inslag. Rouse hoeft zichzelf niet meer te bewijzen en doet gewoon zijn ding.

De vier mannen van Dawes [foto hierboven] barsten van de ambitie. Sinds de release van hun debuutalbum in 2009 zijn ze onafgebroken op tournee, onder meer als begeleidingsband van Jackson Browne. Logisch, aangezien Dawes klinkt alsof de groep zelf ook uit het Californië van de jaren zeventig afkomstig is. Het vakmanschap druipt van elke noot af, de liedjes kloppen en melancholie en hoop zijn constant met elkaar in gevecht. Het derde album, From a Window Seat, komt in april uit en gaat voor de doorbraak zorgen. In Amerika althans, want de muziek van Dawes is uitgevonden voor road trips over lange, uitgestrekte highways.

Phosphorescent is op het juiste moment in Austin. Het alom bejubelde Muchacho ligt dezelfde week in de winkel. Ook live zijn Matthew Houck & Co. in topvorm. Phosphorescent is niet langer een singer-songwriter met een band, maar een geheel met een eigen identiteit. Elk instrument baant zich een weg door de nummers en met twee toetsenisten is het geluid stevig en meeslepend. Met een betoverend uitzicht op de stadslichten is het een magische avond op Rainey Street.

Jason Isbell is met zijn vrouw naar Austin gekomen. Samen spelen ze een akoestische set - zij op viool - met oud en nog te verschijnen werk. Isbell geniet van de aanwezigheid van de brunette en het publiek luistert aandachtig. Isbells ex-vrouw - inmiddels ook een voormalig lid van Drive-By Truckers - treedt de volgende avond op. Shonna Tucker maakt haar solodebuut op SXSW, maar haar countrysoul is allesbehalve bijzonder.

Als je niet beter weet, zou je denken dat Boy [foto hierboven] uit een universiteitsstadje in North Carolina komt, waar een goede melodie altijd in de muziek verweven is. De twee dames komen echter uit Duitsland en Zwitserland. De folkpop ligt prettig in het gehoor en vormt een perfecte soundtrack voor bij het warme weer.

Vluchtige pop
De Canadese zusters Tegan and Sara worden met elke release populairder. Album nummer zeven kwam zelfs op drie binnen in Amerikaanse albumlijst. Heartthrob is een waar poppareltje. Op het podium lukt het ze jammer genoeg niet om hier een extra dimensie aan toe te voegen. De gloedvolle sound ontbreekt, temeer omdat Tegan regelmatig zeer vals zingt.

Bij Ra Ra Riot is het geluid wel helemaal in orde. De creatieve pop doet denken aan The Talking Heads en het spelniveau is hoog. Het ontbreekt de New Yorkers alleen aan goed songmateriaal om een speeltijd van meer dan twintig minuten te rechtvaardigen. In het rijtje van shoegazebands op SXSW overtuigen Cheatahs, Gold-Bear en Guards het meest. Laatstgenoemde maakt ook uitstapjes naar garage en psychedelica.

Hoewel de stroom aan chillwavegroepjes opgedroogd lijkt te zijn, steekt Poolside zijn neus nog even om de hoek en het duo is het bekijken waard. Uiteraard voelt de muziek loom aan. Het is prettig dat er weinig gezongen wordt en de basgitaar een leidende rol heeft. Verrassend goed is de cover van 'Harvest Moon'.

Glossary is een powerpopgroep die een gezonde dosis americana aan de muziek toevoegt. Hoe kan het ook anders als je uit Murfreesboro, Tennessee komt. Het is duidelijk dat de band kilometers heeft gemaakt. Het kwartet is op elkaar ingespeeld en heeft goede liedjes op zak. Patterson Hood (Drive-By Truckers) is al fan en de tientallen aanwezigen zijn nu ook bekeerd.

Een van de vele nieuwe folkbandjes die de zonnige kant van het leven bezingen is Lord Huron. Denk aan Mumford & Sons gemixt met wat Vampire Weekend-ritmes. Een zwoele wind waait door de muziek, maar beklijven doet het niet. De vijf jongens zien eruit alsof ze netjes de universiteit hebben afgerond, dus men hoeft zich geen zorgen te maken over hun toekomst.

Soulrevue
Dit jaar is er erg veel soul op SXSW te horen. Van oude namen als Charles Walker tot nieuw lokaal talent als Roxy Roca. De invloed van Daptone Records is er duidelijk in terug te horen. De impact van het label is inmiddels zo groot dat het een eigen soulrevue-avond heeft gekregen in het prestigieuze Moody Theater. De gehele karavaan artiesten komt voorbij, waar de hoofdrol natuurlijk wordt opgeëist door Charles Bradley [foto hieronder]. Twee jaar terug brak hij door op het festival en nu keert hij als de verlozen zoon terug. De stem van Bradley is ongeëvenaard en het spel van The Menahan Street Band soepel als altijd.

Op dezelfde avond vindt in Stage on 6th een eerbetoon aan Muscle Shoals plaats, het legendarische stadje waar in de jaren zestig de mooiste soulmuziek werd gemaakt. Speciaal voor SXSW komen de giganten van weleer bij elkaar: David Hood, Jimmy Johnson en Spooner Oldham. Ze worden bijgestaan door enkele gastmuzikanten. Wat volgt is een feest der herkenning. Natuurlijk zijn al deze klassiekers doodgespeeld op bruiloften, maar het soepele spel van de makers van deze muziek heeft iets magisch. Jammer dat het na een halfuur al afgelopen is.

Oude knarren die het een uur volhouden zijn The Relatives, die veertig jaar geleden al eens drie singles uitbrachten. Het americanalabel Yep Roc deed ze onlangs een aanbieding om een plaat op te nemen en nu is daar The Electric Word, geproduceerd door Jim Eno (Spoon). De vijf mannen geven een weergaloze show. Gospel, soul en funk komen samen en de knusse Continental Club wordt afgebroken. Het publiek springt op het podium en de begeleidingsband, die bestaat uit drie jonge, blanke knapen, zetten een geluidsmuur van jewelste op. De mannen genieten met volle teugen en hun stemmen hebben allemaal een eigen signatuur. Na afloop gaat Tommie West het publiek in om hoogstpersoonlijk de nieuwe cd te verkopen.

Culthelden
De belangrijkste band die Austin het afgelopen decennium heeft voorgebracht is Spoon. Voorman Britt Daniel is een local hero. Wanneer hij optreedt met zijn andere band, Divine Fits [bovenste foto], puilt de Mohawk dan ook uit. Zij zien een intens en enerverend optreden. De mensen die Daniel beter kennen, zeggen dat ze hem in jaren niet zo goedgemutst hebben gezien.

Op SXSW ontkom je niet aan Mac DeMarco [foto links]. Hij speelt elke dag wel twee shows en elke keer weer heeft hij de grootste lol met zijn bandleden. De muziek is net zo relaxed als de man zelf. Fijne, korte gitaarliedjes met lekkere riffjes en goede melodieën.

Het jonge Foxygen kan de hectiek van het festival niet aan. Bij de derde show ontploft voorman Sam France en loopt van het podium weg. Tijdens het eerste optreden is hij nog zijn excentrieke zelf. Als een kruising tussen Mick Jagger en Jarvis Cocker bespeelt hij druk gebarend het publiek, hij laat boeren en zet bij elk nummer weer een ander stemmetje op. France is een cultster in spe, dat is zeker. Dat de liedjes van Foxygen gewoon goed zijn mag niet onvermeld blijven.

Foto's: Divine Fits door Gus Philippas (cc), Dawes door Laura Fedele (cc), Boy door Mr. Laugh (cc), Charles Bradley door Kent Wang (cc), Mac De Marco door Alexis Vos.

http://www.kindamuzik.net/live/sxsw-festival/sxsw-2013/23830/
Meer SXSW Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sxsw-festival