• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW 2012

Groter dan ooit.
14 maart 2012, Austin, Texas

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Alexis Vos

Publicatiedatum: 21 maart 2012

Het SXSW festival wordt elk jaar groter. Als je de filmpoot en het interactieve gedeelte meerekent, komen er zo'n 350 duizend mensen op het evenement af. Dit heeft mede te maken met het feit dat de grootste sterren tegenwoordig ook acte de présence geven. Zo brengen op de editie van 2012 Bruce Springsteen, Jay-Z, Skrillex en 50 Cent een bezoek aan Austin, Texas. KindaMuzik doet een rondje langs enkele van de duizenden gewone stervelingen die er ook optreden.

Gewoner dan Alabama Shakes [bovenste foto] wordt het niet. Dikkige Amerikanen die wat liedjes spelen. Maar deze vijf nietsvermoedende twintigers zijn plotseling wel opeens dé band van SXSW. Met zes optredens binnen drie dagen ontkom je niet aan de groep rond Brittany Howard. En dit terwijl de debuutplaat nog moet uitkomen. De vliegende start is welverdiend. Howard is een grootse zangeres, de band speelt strak en soepel en de liedjes zijn van een bovengemiddeld niveau. De ballads zijn het best, daarbij kan Howard haar soulstrot op schuren zetten.

Allah-Las is een uiterst vermakelijk indiebandje. Het ziet er studentikoos en knullig uit, maar de akoestische folkpop mag er wezen. Simpele liedjes, dat wel, maar voor liefhebbers van The Feelies zijn ze niet te versmaden.

Even studentikoos is Nick Waterhouse [foto links]. Hij verpakt zijn popsongs in een jarenvijftigjasje. Naast surf en rockabilly duikt Waterhouse vooral in de soul. Hij krijgt hierbij hulp van drie zangeressen die noch de oren noch de ogen weten te boeien. Het is een gezapige bedoening bij Waterhouse, die nog veel kan leren van Mayer Hawthorne.

Elizabeth Harper voert Class Actress uit Brooklyn aan, bijgestaan door een gitarist en een drummer. Vol zelfvertrouwen beweegt en kruipt deze dame over het podium, al lonkend naar het publiek. Zij maakt muziek die als soundtrack had kunnen dienen voor Bret Easton Ellis' Less Than Zero, het literaire meesterwerk over verknipte studenten uit begin jaren tachtig. Denk aan bands als Depeche Mode en Soft Cell.

Ook de heren van Capital Cities vinden hun inspiratie in dat decennium, zij het dan in de lichte kant ervan. Niet alleen dragen ze olijke zonnebrillen, ook zijn er referenties aan Back to the Future en komt er een cover van Madonna ('Holiday') voorbij. Lijkt bij Class Actress alles vanzelf te gaan, deze Californiërs doen te hard hun best om leuk gevonden te worden. Toegegeven, het hitje 'Safe and Sound' is aangenaam, maar daar blijft het dan ook bij.

Sharon van Etten gaat op haar nieuwe plaat, Tramp, op de elektrische toer. Ook op het podium overtuigt de singer-songwriter, die een stevige begeleidingsband bij zich heeft. Van Etten heeft aan haar stem genoeg, maar de band heeft absoluut een meerwaarde.

J.Tillman had juist genoeg van het bandleven. Hij verliet Fleet Foxes om als Father John Misty op de solotoer te gaan. Zijn schurende stem kraakt na al vier optredens gegeven te hebben, maar dat randje maakt het juist zo mooi.

Norah Jones [foto rechts] presenteert haar nog te verschijnen plaat in club La Zona Rosa. In deze zaal krijgen zo'n 2500 man (uiteraard) rustige liedjes te horen. Het is een logisch vervolg op het ondergewaardeerde The Fall. Hierop verruilde de zangeres de jazz voor een elektrisch dreampopgeluid. Met Danger Mouse achter de knoppen is dit geluid op Little Broken Hearts verder uitgediept. Jones maakt een opgewekte indruk. Ze straalt, grapt met het publiek en ziet er schattiger uit dan ooit tevoren.

Twee jaar geleden overleed Big Star-zanger Alex Chilton. In het Paramount Theatre gaat de documentaire Nothing Can Hurt Me over deze cultband in première. Na afloop voert een tienkoppig strijkorkest de derde plaat, Third, integraal uit met een trits artiesten die 'iets' met Big Star hadden. Ken Stringfellow (The Posies), M. Ward en Peter Buck (R.E.M.) zijn hierbij de bekendste namen.

Bij R.E.M. denk je gelijk aan Athens, Georgia, de thuisbasis van de inmiddels opgedoekte band. De nieuwste hit uit de studentenstad is Reptar. Deze indiepopband haalt MGMT rechts in met uitstekende liedjes, intens spel en een divers geluidenpalet Volgende maand komt het debuutalbum uit. Een hype in wording.

Ook Kendrick Lamar kan een mooie toekomst tegemoet zien. De rapper uit Compton onderscheidt zich door een gebrek aan bling en een virtuoze, razendsnelle rapstijl. Met 'ADHD' en 'Hi-Power' heeft hij al twee anthems op zijn naam staan die moeiteloos worden meegeschreeuwd. Met de hulp van de Black Hippy Crew is het een onstuimige bedoening op het podium.

Het was niet altijd even makkelijk om Blitzen Trapper op waarde te schatten. Legio stijlen passeerden de revue op de talloze albums die de band in een kort tijdsbestek uitbracht, maar echt overtuigend werd de lofi-mengelmoes nergens. Sinds kort heeft de band echter zijn stiel gevonden: klassieke, Amerikaanse rock. The Grateful Dead, The Allman Brothers en The Band zijn de namen waarop de groep uit Portland, Oregon nu navigeert. Dubbele gitaarsolo's, een mondharmonica en teksten over rondzwervende karakters maken het een feest van herkenning voor de oudere jongeren.

Even Amerikaans is de 'supergroep' Diamond Rugs, waarin leden van onder meer Dead Confederate, Los Lobos (Steve Berlin) en The Black Lips zich bij elkaar hebben gevoegd op instigatie van workaholic John McCauley (Deer Tick, Middle Brother). Tijdens de laatste avond van het festival staan er tien man op het podium. Met deze geboren drinkers en rokers kan dit natuurlijk alleen maar op een groot feest uitdraaien. En dat wordt het ook. De band speelt de te verschijnen plaat in zijn geheel. Het is duidelijk dat deze nummers als jams zijn ontstaan. De zanger van dienst speelt een paar akkoorden op de gitaar en rest vult het aan. Het resultaat is erg lekker te noemen.

In hetzelfde rockende vaarwater bevinden Lucero en J. Roddy Walston zich ook. Bij de eerstgenoemde ontbreekt het heilige vuur, zoals het nieuwe album ook binnen de lijntjes blijft. Niets voor deze misfits. De langharige pianist Walston en zijn band maken snoeiharde en oerdegelijke rock met referenties aan Thin Lizzy en T-Rex. Het knalt van jewelste. Als Danko Jones voet op de Nederlandse podia mag zetten, waarom deze Walston dan niet?

De stad Austin groeit. Het festival groeit. Of is het andersom? De 200 miljoen dollar winst die het festival de stad oplevert, is tenslotte een levensader voor de lokale economie. Hoe het ook zij, de oppervlakte van het festival wordt steeds groter. Te voet zijn de afstanden van locatie A naar locatie Z niet meer af te leggen. Sowieso moet je party central Sixth Street vermijden, want daar kom je alleen nog maar in een file tussen dronken malloten te staan. Er is genoeg moois te beleven voor de liefhebbers, maar achteloos ronddwalen is er in Austin niet meer bij.

http://www.kindamuzik.net/live/sxsw-festival/sxsw-2011-5696/22688/
Meer SXSW Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sxsw-festival