Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Stephen Fretwell is de eenzaamheid zelve in een rommelige bovenzaal van Paradiso, waar stoeltjes en tafeltjes een eigen leven lijken te leiden. Een lege gitaarkoffer symboliseert nog eens de treurige kant van een troubadour die alleen reist. In Engeland is de jonge singer-songwriter een rijzende ster. Een succesvolle tournee met rockgroep Keane zorgde er voor dat Fretwells naam in blokletters in de Britse popbladen verscheen. Opvallend, omdat Fretwell de zoutzakromantiek van dubieuze figuren als Jack Johnson en James Blunt ver achter zich laat. Fretwell wordt dan ook niet voor niets vergeleken Bob Dylan, toch niet minste.
Als we dan toch aan het vergelijken zijn, dan zijn tijd en -plaatsgenoten als Elliott Smith en Damien Rice beter referentiemateriaal. Fretwells eerste plaat uit 2004 mag dan op Universal zijn verschenen, maar aan zijn Nederlandse podiumdebuut is weinig ruchtbaarheid gegeven. Onterecht, want Magpie is een warme en oprechte songwriterplaat. Misschien dat Magpie wel iets te zwaarmoedig is voor het grote publiek, maar live zorgt Fretwell voor ruimte om te ademen.
Hij komt meteen geestig uit de hoek met grapjes over zijn vriend Leonard Cohen en de vele Britse toeristen die de weg naar de Amsterdamse poptempel hebben gevonden. Helaas blijft het bij een krap uurtje, want sneller dan gedacht is hij door zijn materiaal heen. Er wordt ook een aantal nieuwe songs gespeeld en Leonard Cohens ´Hey, That´s No Way to Say Goodbye´. Het wat rammelende, soms onhandige gitaarspel van de flink aangeschoten Fretwell zorgt voor een ontspannen sfeer. Het zou niet verkeerd zijn als Fretwell snel terugkeert voor een langer optreden met band.
http://www.kindamuzik.net/live/stephen-fretwell/stephen-fretwell/11711/
Meer Stephen Fretwell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stephen-fretwell
Deel dit artikel: