Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Opener Masonic Youth [tweede foto] is het eerste teken aan de wand dat er dit weekeinde vreemde dingen gaan gebeuren op dit Haagse festival voor vernieuwende muziek. Dankzij enkele publiektrekkers en ondanks toch veel moeilijke muziek is het tweedaagse feestje uitverkocht. Vooral op de eerste dag zijn sommige zalen propvol. Vroeg op de avond kan je nog vrij bewegen.
De pikzwarte ruis, die de mysterieuze ridders van Masonic Youth als een vangnet over het nog nuchtere publiek in de grote zaal uitwerpen, zorgt voor een beklemmende, wat ongemakkelijke spanning. Even lijkt het alsof de apocalyps zich aankondigt. In werkelijkheid is de verkleedpartij en het angstaanjagende gekraak van dit merkwaardige collectief het openingsfeestje van State-X New Forms.
Daniel Smith, alias Danielson, speelt voor een volle zaal en is daarom een tikkeltje zenuwachtig. Hij jaagt, alsof zijn leven op het spel staat, zijn korte liedjes er snel doorheen. Wie niet beter weet, denkt dat het hoge jongensstemmetje van Danielson is veroorzaakt door een overdosis helium. De drie bandleden zien er bovendien uit als overspannen postbodes, die verder niet echt betrokken zijn bij de nerveuze capriolen van hun werkgever. Er valt ook niet veel te lachen, tenzij je prat gaat op songtitels als ‘Did I Step on Your Trumpet?’. (MD)
Powertrio Julie Mittens schudt het publiek goed wakker met een set loeiharde geïmproviseerde noise. De band kiest voor een minimum aan contact met het publiek en laat de muziek voor zich spreken. Vanuit absolute stilte wordt langzaam naar een oorverdovend volume toegewerkt waar gitarist Aart-Jan Schakenbos bovenop een gevaarlijk stuwende ritmesectie subtiel zijn gitaar bewerkt met e-bow en een batterij effectapparaten. Het prachtig beheerste gitaarspel contrasteert mooi met de monsterachtige ritmesectie. (EvR)
Voor een dosis ordinaire plattelandshumor maakt u meer kans bij de Bavaria Cowboy. De plaatjesdraaier heeft een stapel krakende schlagerelpees meegenomen, die de jongens en meisjes van de garderobe zelfmoordneigingen bezorgen. De toiletjuffrouw heeft inmiddels al de benen genomen. Waar zijn de ridders van Masonic Youth als je ze nodig hebt?
Van het schimmige improvisatieclubje, dat alweer enig tijdje onder de illustere naam No Neck Blues Band [foto rehts] opereert, weet je nooit precies wat je kunt verwachten. Toch klinken de hypnotiserende jams vertrouwd in de oren en zijn de krijsende Chinese dame en de drummende man met gevlochten baard bekende gezichten op festivals en in clubs. Hoewel het lang niet altijd even duidelijk is wat ze doen, grijpt weldra de toverkracht van deze futuristische bluesband om zich heen in de vochtige kelder van het Haagse popcomplex.
Later op de avond maken de sabelzwaarden en ongekend harde noise van My Cat Is an Alien in de basement absoluut indruk. Het is meteen duidelijk dat het duo uit Turijn zowel hun experimenteerlust als drang naar ongeremd feesten niet heeft thuis gelaten. Ook heeft het tweetal genoeg speelgoed meegenomen, waardoor het de moeite loont om een plekje voor het lage podium te veroveren.
In het café gaat Hasselhoff terug naar de paradijselijke tijd van pratende auto’s, huppelende fotomodellen in het zand en hoekige popsongs, die vaak niet veel dieper gaan dan het decolleté van Boy George. Hasselhoff geurt een beetje naar een vrolijke kroegvariant van The Cure en de zanger doet een heel aardige imitatie van een cocaïne snuivende popster, maar Pamela Anderson komt er echt niet voor uit bed – en wij doorgaans ook niet.
Het Nederlandse Darker toont even na Hasselhoff nog een vage homevideo, waarin het dagelijkse leventje van Donnie Darker voorbij komt. Donnie zingt er soms bij en speelt gitaar. Uit het gestuntel met de beamer en het slechte geluid blijkt dat het idee ook hier leuker is dan de uitvoering. Na dit behoorlijk amateuristische kroeggeklungel van eigen bodem wordt het weer tijd voor professioneel buitenlands gitaargeweld. (MD)
De grote zaal puilt uit wanneer Sonic Youth [foto boven] aantreedt en opent met de classic ‘Candle’. Zichtbaar genietend van de grote opkomst speelt de band een mix van oude en nieuwe nummers, met als grote verrassingen ‘Mote’ en ‘The World Looks Red’ (met schroevendraaiers onder de gitaarsnaren) en ‘Shaking Hell’. Waar het oude materiaal nog altijd ijzersterk is, klinkt het nieuwere werk wat vlak: de variaties in dynamiek die hun cd-releases sinds Murray Street kenmerken blijven live helaas achterwege.
Ook de zang van Kim Gordon laat te wensen over. De sfeer is er niet minder om: het publiek geniet met volle teugen en ook Gordon danst in het rond. De sfeer is los: Moore reageert laconiek op een paar meisjes die het podium opklimmen om mee te dansen. De scherpe randjes zijn dan wel van de muziek af, maar anno 2006 bewijst de band nog altijd mee te kunnen in het huidige aanbod van alternatieve bands. (EvR)
Het hoogtepunt van de eerste avond is zonder twijfel het improvisatiecollectief onder leiding van Thurston Moore. Dit concert van Dream/Aktion Unit is impro van de bovenste plank: lange maar gefocust klinkende lappen noise met spannende individuele bijdragen, een kolossaal groepsgeluid en een absoluut vertrouwen in elkaars kunnen.
Het mooist zijn de stuwende bijdragen van drummer Chris Corsano, die af en toe met drie stokken tegelijk speelt om zijn ideeën vorm te geven. Ook is te merken hoe goed het collectief op elkaar is ingespeeld: van tijd tot tijd nemen de muzikanten gas terug om elkaar ruimte te geven voor een solo en vervolgens de draad weer op pakken. Jazzy wordt het even als er een heuse contrabas wordt bespeeld en Corsano brushes ter hand neemt, maar dit is slechts een voorbode op de wervelstorm die daar uiteindelijk weer op volgt. (EvR).
http://www.kindamuzik.net/live/state-x-new-forms/state-x-new-forms-5333/14618/
Meer State-X New Forms op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/state-x-new-forms
Deel dit artikel: