• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

State-X New Forms 2007 - de vrijdag

Hoog bezoek.
14 december 2007, Paard van Troje, Den Haag

Tekst: Inge Janse en Sven Schlijper

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 19 december 2007

 
State-X New Forms presenteert over twee lange avonden en nachten een dwarsdoorsnede van pionierende, experimentele en avontuurlijke muziek in alle soorten en maten. Daarvoor benut het festival niet alleen de beide zalen van het Paard. Ook het café is omgetoverd tot speelplek en wie even de snijdende winterkou trotseert, merkt dat ook de buren een warm welkom bieden aan spannend muzikaal vermaak.

Nu State-X New Forms maar liefst vijf zalen in bedrijf heeft, slaat keuzestress onvermijdelijk toe. Kies je voor gekende namen of laat je je verrassen? Is het de moeite waard het één voor het ander te verruilen als je misschien de kleine zaal niet eens meer binnenkomt door drukte? Voelen de benen om twee uur 's nachts nog wel voor opnieuw een wandeling op en af door het trappenhuis?

Op vrijdag weet het overgrote deel van het publiek al lang en breed waar en wanneer het acte de présence geeft. De eerste dag verkoopt natuurlijk uit vanwege de komst van Aphex Twin. Hoe goed of interessant de andere bands ook mogen zijn, zij zijn al op voorhand gedegradeerd tot randprogrammering. Ietwat zenuwachtig schuifelen de drommen Aphex Twinfans dan ook door het pand, als devote katholieken vlak voor een audiëntie bij de paus.

Het lange wachten tot half twee 's nachts wordt draaglijk gemaakt door ondermeer Olufar Arnalds die met een verstilde, fragiele show tussen klassiek en soundscapes een bomvolle kleine zaal voor zich weet te winnen. De rafelige indierock met een experimenteel kartelig noiserandje van Enon daarentegen blijkt een maatje te klein voor het grote podium. De energieke band geeft alles, verliest zich soms in geneuzel of gefreak, maar vliegt vaker prettig gestoord uit de bocht, al komen de Amerikanen waarschijnlijk beter tot hun recht in zalen als EKKO en Vera. [SS]

Food for Animals (foto linksboven) maakt een verfrissende vorm van hiphop op een fundament van broken beats. Althans: op plaat. Live verwordt de show tot een ietwat lome jamsessie waarbij de flows weliswaar dik in orde zijn, maar de balans tussen Public Enemy en Autechre doorslaat naar de eerstgenoemde. Food for Animals schittert daardoor helaas niet op volle fonkelsterkte. [SS]

In het café weet de Haagse Thor LTD gewapend met zijn Kaoss Pad zijn performance ondertussen af en toe vorm te geven; vaker echter staat hij vooral wat nerveus en schijnbaar doelloos de actieradius van zijn faders te testen. Na de eerste nummers is ook de spanning eruit. Niet de gedroomde combinatie van hakselbeats, sfeervollee strijkers, grommende bassen en dikke breaks vult het café, maar een compilatie B-kanten van een prille Amon Tobin. [IJ]

Op dezelfde plaats laat Solaire merken goed geluisterd te hebben naar genregenoot Explosions in the Sky. Onversneden postrock uit het boekje met de bekende hard/zacht dynamieken dus, voor de verandering uit eigen land en gewoonweg snaarstrak uitgevoerd. Weinig verrassend of avontuurlijk, maar wel een fraaie opmaat richting hét moment waarop zo goed als iedereen gewacht heeft. [SS]

In de grote zaal begint het namelijk al knap druk te worden, en dat is niet exclusief de verdienste van Jackson and His Computer Band (foto rechts). De Parijzenaar hanteert zijn typische gefragmenteerde technoflarden als een botte bijl waarin oude AFX-hardcore en Speedy J-techno vermengd raken met Justice-achtige oversturing en kakofonie. Als luistermuziek biedt Jackson een uniek en intrigerend geluid; het grote probleem op de dansvloer is dat zijn muziek als seks zonder orgasme is. Climax na climax wordt aangekondigd; een dansbare apotheose blijft uit. [IJ]

Dan is het eindelijk zover: na een Tiëstowaardig intro, verschijnt Aphex Twin (foto linksonder). Het publiek fluit en schreeuwt hem toe alsof het Justin Timberlake betreft. Door de extreme drukte vallen hier en daar meisjes flauw, terwijl diverse mannen door al het getrek en geduw bijna met elkaar op de vuist gaan. Net een écht popconcert.

Muzikaal bedient Richard D. James zich anderhalf uur lang van zijn grote liefde: acid. Hij start met acidhouse, oldschool, UK-breakbeat en electro, vervolgt met oude Warpklassiekers, en sluit af met acidtechno, jungle, tekno en breakcore. Op elektronisch gebied levert dat een mooie staalkaart op van hoe de elektronicascene zich de afgelopen twintig jaar heeft ontwikkeld.

Aphex Twin mixt jammer genoeg vaker slecht dan goed, kleurt muzikaal bijna nooit buiten de lijntjes, overstuurt dat het een aard heeft en wordt getergd door regelmatig uitvallend geluid. Het resultaat is leuk en aardig, maar verre van wereldschokkend. Geen hoogmis dus van dé elektronicagodheid zelve. Zijn volgelingen malen daar niet om. Zij reageren bijna constant euforisch en keren met een gezegende grijns op het gezicht huiswaarts. Daar teren ze nog jaren op deze nacht, totdat het Hem schikt de normale stervelingen te vereren met zijn wederkomst. [IJ]

http://www.kindamuzik.net/live/state-x-new-forms/state-x-new-forms-2007-de-vrijdag/16410/
Meer State-X New Forms op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/state-x-new-forms