• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

St. Vincent

Geslaagde transformatie tot buitenaardse popdiva.
30 oktober 2014, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Andre Schröder

Publicatiedatum: 01 november 2014

Vanaf debuut Marry Me in 2007 tot het dit jaar verschenen St. Vincent is Annie Clark - beter bekend als St. Vincent - erin geslaagd een geheel eigen sound te boetseren, nadat ze jarenlang lid was van The Polyphonic Spree en de band van Sufjan Stevens.

Het eerste wat vanavond in Doornroosje opvalt is dat de charmante figuur van enkele jaren geleden is getransformeerd tot heuse popdiva. Annie Clark komt het podium op met de nodige bravoure en zet meteen maar een strak geregisseerd robotdansje in, hierin op mechanische wijze gevolgd door keyboardiste en tweede stem Toko Yasuda. Samen zullen zij deze avond hun uit de hand gelopen schooldansjes nog vaker opvoeren. De band heeft tegenwoordig immers een choreograaf in dienst en dat is te merken. St. Vincents show is groots, origineel, maar bij vlagen ook erg plastic en gekunsteld. Met haar mysterieus spottende grijns en lege blik lijkt Clark vaak meer op een bewegende pop op hakken dan op een mens van vlees en bloed en ook tijdens de van-de-hak-op-de-tak-springende monologen vol jeugdherinneringen bekruipt je het gevoel dat alles wat ze zegt wel erg bedacht is.

Of hebben de vlakke emoties, buitenaardse blik en Kraftwerkposes toch vooral te maken met het thema van nieuwe plaat, St. Vincent, en de soms erg antimoderne teksten? Al voor aanvang van het optreden laat een metalige computerstem weten dat mobiele apparatuur ten koste gaat van de sfeer en in een nummer als 'Digital Witness' bespot de zangeres de huidige Facebook- en Instagramcultuur, waarbij haast elke seconde van het leven op het wereldwijde web wordt geplaatst. Hoe ironisch is het dan ook dat de vele danskronkels en armgebaren van Clark minutieus worden vastgelegd door omhooggehouden mobieltjes om een dag later tussen kattenfilmpjes en feestfoto's te schitteren op de sociale media.

De extraverte show leidt echter niet af van de muziek. Die is, zoals we van St. Vincent gewend zijn, dansbaar, pakkend en op een goeie manier merkwaardig, met een hoofdrol voor hoekig toeterende synthesizers en synthetisch overstuurde gitaren. Hoe zeer de begenadigde gitariste Clark soms ook staat te wriemelen om de vreemdste digitale klanken uit haar instrument te wurmen, de onophoudelijk erg strak drummende Matt Johnson zorgt voor ritme en structuur in de nummers, die vaak na enkele minuten plotseling ontsporen. Dat de frontvrouw technisch erg begaafd is hoort men aan de buitengewoon funky en originele riffjes in 'Cruel' en 'Surgeon', en vaak genoeg neemt zij de tijd om theatraal te climaxen met een uitzinnige gitaarsolo. Intieme momenten kent de set nauwelijks: de synth-ballad 'I Prefer Your Love' komt wellicht het dichtst in de buurt, maar door als een Lady GaGa of Miley Cyrus op een trappetje op het podium te liggen komt het allemaal toch wat minder oprecht over. De grootse show wordt knallend afgesloten met het krankzinnig eindigende 'Your Lips Are Red', waarbij de driftig solerende Clark eerst op de nek van een beveiliger een rondje door de zaal maakt, dan de gitaar afgeeft aan een toeschouwer en er vervolgens weer lekker op los kronkelt op de podiumvloer. Terwijl ze het uitzinnige publiek bedankt schijnt er even een gemeend verlegen lachje door: het bewijs dat achter deze zorgvuldig geconstrueerde façade toch nog een levend schepsel huist.

http://www.kindamuzik.net/live/st-vincent/st-vincent-9422/25439/
Meer St. Vincent op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/st-vincent