• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sonic City - dag 1

Noise en drones als leiddraad op de eerste dag van Sonic City.
20 oktober 2007, de Kreun (Kortrijk)

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 22 oktober 2007

De nieuwste ster aan het al zo uitgebreide Belgische festivalfirmament heet Sonic City. Het tweedaags evenement is geïnspireerd op het concept van het Engelse All Tomorrow’s Parties, waar curatoren aangeduid worden om geheel naar eigen wens de line-up samen te stellen. Al moet gezegd worden dat de schaalgrootte niet echt vergelijkbaar is. Door de kleinschalige aanpak is Sonic City als zaalfestival echter een stuk intiemer.

De curatoren van dienst die samen met de Kreun het programma uitwerkten zijn Aldo Struyf en Tim Vanhamel. De gezamelijke noemer die beide heren bindt is Millionaire, maar de muzikale band met de eerste dag van het festival is niet meteen duidelijk: de nadruk ligt eerder op noise en drones.

I Love Sarah mag de spits afbijten. Zoals hun debuut Hoekzetel Bruno aangeeft, houdt het Mechelse duo wel van absurditeit en humor en dat blijkt ook tijdens de gevatte bindteksten. Ondanks het vroege uur zet I Love Sarah met drums, gitaar, pedaaltjes en keyboards een knappe set weer die bestaat uit flarden deathmetal, progrock, noise, dansbare beats en techno.

Silvester Anfang [foto rechts] is voor de gelegenheid uitgebreid met Bart De Paepe, de man achter het illustere tapelabel Sloow Tapes. Samen met de andere leden houdt hij zich ledig met de opbouw van een trage maar donkere drone. Belletjes, lichte drums, vervormde stemmen en snaren vermengen zich tot een intrigerende luistertocht die gaandeweg in een ander ritme overgaat. Daarbij neemt de basgitaar de leiding om het collectief in een andere richting te loodsen. Ook al zijn er geen climax te bespeuren, tocht bewijst Silvester Anfang zijn deugdelijkheid als een in het oog te houden droneband.

Todd [foto links] brengt noiserock van de bovenste plank. Met twee bassen, drums en electronica zorgt het viertal voor vette grooves die sporadisch door krijsende stemmen doorkruist worden. Het is er bijna niet aan te zien dat de band net wakker is. Op het einde van de korte set weerklinkt ‘Forget the Minions’ van Karp, een Amerikaanse noiserockband die de wereld in het begin van de jaren negentig onveilig maakte.

Maskerades leiden de set van Sunburned Hand of the Man in. Een gemaskerd persoon loopt onder een gigantisch stuk zilverpapier over het podium, een wezen in een zwart gewaad vraagt het woord en andere creaturen zwermen in het rond. Langzaam onthult de bende zich en ontstaat er uit de muzikale chaos een groove die met het nodige oog voor detail uitgewerkt wordt. Hierop volgt een melodieuze krautgroove waarin Sunburned Hand of the Man al sinds jaar en dag in grossiert en die zowel funky als uitermate psychedelisch overkomt.

Shit and Shine aanbidt de riff. De band bestaat uit de basisleden van Todd en heeft de gewoonte om voor zijn concerten steeds gastdrummers uit te nodigen om één welbepaald ritme over de hele set uit te smeren. En vandaag is het niet anders. Drie drummers hebben om het podium postgevat en twee bevinden zich –wegens plaatsgebrek- achter de geluidstafel. In tegenstelling tot een reguliere Shit and Shine-set bedienen Craig Clouse en de zijnen zich niet van basgitaren maar van keyboards die ze door effecten jagen om zo drones aan de percussieve mantra toe te voegen.

Met Pawlowski brengt Mauro Pawlowski, bijgestaan door enkele Belgische topmuzikanten een bloemlezing uit het werk dat hij onder zijn vele muzikale gedaanten geproduceerd heeft. Maar ook al geeft de band een stomende rockshow ten beste die vooral nummers bevat waarvan de ritmes een zekere repetitiviteit bevatten, toch weet Pawlowski niet het niveau van de eerdere bands te halen. Al is de doomriff die in het midden van de set opduikt een teken dat er zeker moeite gedaan wordt om Pawlowski binnen het dagstramien te passen.

Gewapend met enkel een akoestische gitaar zet Michael Gira een doordringende set neer waarin hij het beste uit zijn omvangrijke oeuvre opdiept. Naast Swans’ ‘I am the Sun’ weerklinken ondermeer Angels of Lights ‘Rose Of Los Angeles’, ‘Nations’, ‘My Brother’s Man’ en ‘Destroyer’. Gira tovert akoestische mokerslagen uit zijn gitaar en begeleidt dit met intensief oergeschreeuw. Maar de imposante vijftiger gaat de interactie met het publiek niet uit de weg, wat toch voor een gespannen sfeer zorgt.

Vervolgens verhuizen de aanwezigen naar Theatre Antigone, waar de Boredoms hun machinerie opgesteld hebben. De constructie bestaat uit drie drumstellen, een hoop electronica en een muur met gitaarhalzen. Frontman Yamantaka Eye leidt de ceremonie die zich in verschillende stadia openbaart. Daarbij verzeilen de Boredoms van de ene percussieve krautrock in de andere, al dan niet ondersteund door electronica of gitaargeluid dat Eye, die de opgestelde gitaarhalzen met stokken te lijf gaat, produceert. Dit leidt naast een knap visueel spectakel tot een fenomenale percussieve geluidsmuur. Al had iets minder overdaad het optreden geen kwaad gedaan.

Foto van Silvester Anfang uit het KindaMuzik archief, door Tim Broddin

http://www.kindamuzik.net/live/soniccity/sonic-city-dag-1/16143/
Meer Sonic City op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/soniccity