Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Meisje nummer één heet Anne Laplantine. Ze zit achter een dranghek in de kleine bovenzaal in het fletse licht van een spot. Als je op de grond gaat zitten kun je haar gezicht zien, dat verlegen naar beneden is gericht. Soms trekt ze haar wenkbrauwen op, alsof er iets fout gaat. Maar ze doet het goed. Ze pingelt op haar gitaar, neemt het geluid op met pedalen (klik-klik) en kopieert het. Daar legt ze een nieuwe melodie overheen. En nog één. Het zijn poppy melodieën die prachtig in elkaar draaien. Soms zingt er een krakende stem mee van de band. Het is breekbaar en wondermooi. Dat vinden de andere mensen in de zaal ook. Ze applaudiseren heel lang.
Aansluitend wat laptop-improvisaties die waarschijnlijk ‘de mogelijkheden van het audiovisuele terrein exploreren’, zoals veel acts volgens de droge beschrijvingen uit de catalogus doen. Sonic Acts lijkt soms wel een onderzoekscentrum.
Geluid: ggrrrrrr, piep, (error), kr, bam, boooh, kr, kr, etc. Beeld: verstoorde strepencombinaties.
Het improvisatie-collectief Office-R(6), waarvan net een plaat is verschijnen bij Lampse, is boeiender omdat het electro-akoestisch is. Dat betekent dat er ook 'echte' instrumenten meedoen, waardoor je kunt zien hoe de artiesten op elkaar reageren. Het gaat er beheerst, maar accuraat aan toe. Het voorafgaande MoHa! - de nieuwste act op Rune Grammofon - is te luid en puberaal om de indruk van hun debuutplaat te evenaren. De twee op drum en gitaar zijn druk in de weer met laptops en pedalen, maar het enige wat eruit komt, is een bult ongestructureerde herrie.
En daar zijn ze weer: meisjes! Twee stuks deze keer. Samen heten ze Fe-mail [foto boven] en maken ze noise. Leuke aanvulling op de trivia is dat hun eerste concert in Tokyo plaatsvond. In het begin van het optreden maken ze veel lawaai door brokjes geluid door een berg apparatuur te halen. Het is weerbarstig en chaotisch, net als de improv van MIMEO. Dan zwakt de kraakbeweging af. Het ene meisje pakt een hoorn, stopt haar hand in de uitlaat en blaast hard. Het andere meisje schreeuwt dada-brabbel in een microfoon. Vanaf dat moment krijgt de muziek dynamiek en beweegt ze tussen stilte en lawaai, akoestisch en elektronisch, aangenaam en pijnlijk. Erg spannend. Helaas stoppen ze er vijf minuten later al mee.
Beneden staan weer twee meisjes [foto links] te wachten. Achter hen hangt een groot scherm waarop het ene, de Amerikaanse SUE C, beelden projecteert die ze ter plekke maakt door plaatjes onder een kleine camera door te halen. Het andere heet AGF en werkte het afgelopen jaar aan een flinke hoeveelheid albums mee waarop ze haar poëtische sprachgesang combineerde met fijne elektronica. Zo maakte ze samen met SUE C het dvd-album Mini Movies (Asphodol), waarop de beelden heel mooi aansluiten op de muziek. Op het podium willen ze echter te veel prutsen en proberen - meisjes eigen - waardoor ze soms overbodig uitwijden.
Gelukkig zijn er nog meer. Boven laat TBA van het label Max Ernst haar minimal-kant horen. Prettige melodieën gedoopt in een Cologne-sausje. Tegelijkertijd laat Ada (Areal) slijmerige beats door de grote zaal stromen. Ze zijn warm en sexy, met een dwingende Profan-groove.
Na Ada neemt een jongen van Kompakt het over. Reinhard Voigt (broer van) verlaat de fijngevoelige vrouwenesthetiek en gebruikt een hardere kik, gruizigere hi-hats en grovere overgangen. De delicate techno met exotica van Portable bewaart wel de harmonie doordat hij elke mutatie in de kolkende ritmestroom genuanceerd aanbrengt. Ten slotte verdwijnt elke nuance bij Jason Forrest. Hij draagt zijn masculiene rol met trots: hij beveelt geluidstechnicus het geluid harder te zetten en plaagt Rob Young van Wire. Als stand-up comedian is hij nog steeds vermakelijk, maar zijn muziek is sinds zijn laatste album niet meer lang uit te houden.
http://www.kindamuzik.net/live/sonic-acts-xi/sonic-acts-dag-3/12070/
Meer Sonic Acts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sonic-acts-xi
Deel dit artikel: