• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

North Sea Jazz 13-14-15 juli 2007

Ahoy loopt weer vol.
14 juli 2007, Ahoy, Rotterdam

Tekst: Jan Brooijmans

Publicatiedatum: 18 juli 2007

 
North Sea Jazz editie 2007: Meer bezoekers (67.000) dan vorig jaar, volle zalen, veel grote namen en jong nieuw talent. Dat laatste heeft zijn weerslag op het publiek: niet eerder waren er zoveel jonge bezoekers te zien. Ze krijgen gelijk, gezien de kwaliteit onder de jonge garde van het festival. De Yukon zaal was, net als vorig jaar, weer goed voor een aantal spannende energieke optredens; waaronder Cinematic Orchestra en Anthony Joseph. Amy Winehouse kwam alweer niet opdagen, ditmaal wegens oververmoeidheid. Haar band had de soundcheck al gedaan, toen ze afzegde. Sly Stone was er wel, al duurde het even voordat hij het podium beklom. Een kleine greep uit het aanbod.

Joe Bonamassa speelde op zijn twaalfde al in het voorprogramma van B.B. King. Nu staat hij in de grootste zaal van het festival. Bonamassa schuwt het grote gebaar niet om zijn ruwe-bolster-bluesrock wat kracht bij te zetten. Bonamassa waakt ervoor alleen bij blues te blijven hangen en gooit lustig met pop en rock in zijn set.

Wanneer hij de akoestische gitaar pakt, neemt hij geen gas terug maar maakt juist meer indruk dan wanneer hij elektrisch versterkt speelt. Het is knap hoe hij zonder band een kwartier lang speelt zonder te vervelen of op de zenuwen te werken. Zijn stem is niet geheel doorleefd alsof hij al talloze flessen Jack Daniel's op heeft, wat het luisteren erg prettig maakt. Bonamassa pakt de gehele zaal in, als het moet in zijn eentje.

Vooraf leven hoge verwachtingen over het 24-jarige jazztalent Christian Scott. Hij heeft een jong quintet met vooral gitarist Matthew Stevens die in het oog springt. Trompettist Scott speelt goed, met veel gevoel in zijn spel en laat veel ruimte aan de rest van het quintet. Eigenlijk teveel ruimte. In ieder nummer krijgen meerdere bandleden de tijd om te soleren, waarvan Scott zelf nog het minst voor zijn rekening neemt. En dat is jammer, want het gemak waarmee hij speelt, de manier waarop hij andere bandleden aanmoedigt en de boel in juiste banen leidt bevestigen het idee dat dit een hele grote jongen gaat worden.

Jaren geleden ging iedereen plat op lome loungemuziek tijdens een zwoele zomernamiddag. Nog steeds eigenlijk, maar echt vernieuwend is het niet meer, getrakteerd worden op kabbelende deuntjes tijdens een warme avond. Gelukkig ontwijkt The Cinematic Orchestra (foto rechts) deze valkuil door de inzet van een saxofonist die stekelig de orde verstoort. De zesmansband vindt de ideale balans tussen jazz en electronica en ontmoet een uitzinnig publiek dat niet op wil houden met dansen. Als de band al klaar zit voor een toegift, wijst de organisatie op het strakke tijdschema en druipt iedereen morrend af.

Anthony Joseph & The Spasm Band heeft eerder dit jaar een indrukwekkend debuut afgeleverd doordrenkt van afrobeat en de preken van dichter Joseph. De muziek die zo intrigeert op cd, wint live zelfs nog aan kracht. Met name door Joseph zelf, die het grootste gedeelte van het podium gebruikt om gekke danspasjes en rare sprongen te maken ("Have you ever seen a poet dance?").

Twee percussionisten, een bassist en saxofonist nemen de zijkanten in en maken de Spasm Band compleet. De band speelt strak en furieus de ritmes zoals die op cd staan terwijl Joseph onderwijst. De inzet wordt beloond, de zaal stroomt vol en het publiek raakt in de ban van Anthony Joseph.

Twee zaken waarmee rekening te houden voor een show van Sly & The Family Stone (foto boven): een volle zaal en geduld. De band begint inderdaad twintig minuten te laat, zonder Sly. Ze starten direct met 'Dance to the Music' en 'Everyday People'. Na een half uur hitjes afwerken wordt zelfs de band het wachten beu en roept Sly uit zijn kleedkamer. Gekleed in een lang wit T-shirt tot op zijn knieën en een witte pet lijkt hij meer een jonge homeboy dan een oude funklegende.

Het kwartier dat Sly meedoet onstaat er een magische sfeer die het publiek even in zijn macht neemt. Dan is het abrupt weer voorbij als Sly zich verontschuldigt: "I'm an old man and I take a fucking break". Zonder Sly is de band helaas niet veel beter dan een coverband tijdens een 70's feest. Heel even komt hij nog terug tijdens 'Thank You' en verdwijnt dan definitief van het podium. Het is maar de vraag of we ooit nog meer te zien krijgen dan dit kwartier.

Foto's uit het KindaMuzik archief. Foto van Anthony Joseph door Brian Stubley.

http://www.kindamuzik.net/live/sly-the-family-stone/north-sea-jazz-13-14-15-juli-2007/15761/
Meer Sly & The Family Stone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sly-the-family-stone