• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Slint / Die! Die! Die!

De serene evocatie van een gitaarlegende.
23 mei 2007, AB, Brussel

Tekst: Hans van der Linden

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 25 mei 2007

 
Het Nieuw-Zeelandse trio Die! Die! Die! mag het eerste concert op Belgische bodem van Slint inleiden. Veel bands zouden waarschijnlijk voor die taak passen maar Die! Die! Die! draait er de hand niet voor om. Het gaat er energiek aan toe en het trio laat een spannende gitaarrock op het publiek los die je nog het best zou kunnen klasseren als het brave broertje van Les Savy Fav.

Die vergelijking gaat eveneens op voor de zanger die zich halverwege de set van het podium begeeft en zich in het publiek mengt. Naarmate de set vordert, wordt ook het nowave-kantje van Die! Die! Die! meer zichtbaar en dat biedt eveneens een aangename invalshoek. Al mocht het toch nog iets extremer zijn.

Vervolgens is het de beurt aan Slint, het legendarische collectief dat in het begin van de jaren negentig Spiderland uitbracht, waarna de band een stille dood stierf en de individuele leden zich verspreiden en her en der terug opdoken, bijvoorbeeld bij Tortoise en The For Carnation.

Spiderland geldt heden ten dagen nog steeds als een absoluut meesterwerk dat aan de bron van meerdere genres (van experimentele gitaarmuziek tot post-rock) ligt en het feit dat Slint op deze korte tour de plaat integraal ten gehore brengt, schept wel erg hoge verwachtingen.

Net zoals tijdens het allereerste reünieconcert op het ATP-festival in 2005 betreden vijf personen het podium. De originele leden Britt Walford, David Pajo en Brian McMahan worden bijgestaan door een extra gitarist en een bassist.

Vanaf de eerste noot van ‘Breadcrumb Trail’ is de spanning te snijden. Het geluid is perfect uitgebalanceerd en iedere noot valt perfect op zijn plaats. Zanger Brian McMahan staat vaak in het schemerdonker aan de kant van het podium en spreekt op gepaste tijden zijn teksten in de microfoon. De serene sfeer van Spiderland maakt zich van het gebeuren meester en het publiek lijkt aan het podium gekluisterd.

Na enkele nummers komt drummer Britt Walford achter zijn drumstel uit om de zang op zich te nemen en samen met David Pajo ‘Dan, Aman’ op gitaar te begeleiden, terwijl de rest van het podium in volstrekte duisternis gehuld is. Het is net de perfecte scenografie dit de beleving zo fascinerend maakt. Met spaarzaam licht en minimale muziek wordt de tragische sfeer die op Spiderland rondwaart opgeroepen.

Net zoals op het tastbare kleinood, kent het concert eveneens een climax met het afsluitende ‘Good Morning, Captain’ waarbij McMahan zelfs een keer zijn stem verheft om boven de gitaardistortie uit te torenen.

McMahan spreekt voor het eerst het publiek toe. Ja, ze kennen nog enkele nummers en vervolgens zet de band het posthuum uitgebrachte ‘Glenn’ in. Ook al kadert deze uitweiding niet in de unieke opgebouwde sfeer van Spiderland, toch is het een mooie toevoeging aan een erg intens moment. En dat geldt ook voor het nieuwe nummer dat de band als afsluiting speelt, waarmee ze tevens de geruchten aanwakkeren dat er op termijn nieuw werk in de steigers staat.

http://www.kindamuzik.net/live/slint/slint-die-die-die/15497/
Meer Slint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slint