Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Terwijl het Amerikaanse deel van The Unholy Alliance tour gezegend is met schitterende voorprogramma’s als Lamb Of God en Mastodon, worden we in Europa opgescheept met Children Of Bodom en In Flames. Het blijken geen van beide bands die in staat zijn het heilige vuur aan te wakkeren.
Children of Bodom mag dan klinken als een klok, de tamme show is voornamelijk lang en saai, niet in de laatste plaats door het nadrukkelijk aanwezige keyboardgepriegel dat de set domineert. In Flames scoort evenmin veel punten. Ondanks de aardige discografie van de Zweden is het optreden veel te lief om een plek in het voorprogramma van Slayer te rechtvaardigen.
Groot voordeel van zo’n valse start is de alsmaar groeiende honger naar Slayer. Het bier vloeit inmiddels rijkelijk, zodat de onvermijdelijke oerbrullen om de hoofdact niet van de lucht zijn. Zoals Tom Araya ooit in een interview zei: “People can’t say Slayer, they have to scream it." Zo is het maar net. Uit alle hoeken van de hal klinkt met regelmaat een welgemeend: "SLAAAYEEER!"
Even voor tienen geven de helden er gehoor aan. Met ‘South of Heaven’ als welgemikte binnenkomer. Het geluid is perfect in balans en vrijwel meteen is duidelijk waarom Slayer al meer dan twintig jaar de beste trashband op aarde is. Veel verrassingen hebben de mannen niet in petto, daar komt de gemiddelde bezoeker dan ook niet voor. De gemiddelde bezoeker wil een strakke set vol klassiekers, en dat is precies wat er op het onheilige menu staat. ‘War Ensemble’, ‘Mandatory Suicide’, ‘Seasons in the Abyss’, ‘Dead Skin Mask’, ‘Hell Awaits’, ‘Postmortem’ en – onvermijdelijk - ‘Raining Blood’ en ‘Angel of Death’ gaan erin als koek.
Van Christ Illusion worden slechts ‘Cult’ en ‘Eyes of the Insane’ gespeeld. De geluidsvergunning van de Brabanthallen reikt maar tot elf uur, wat ongetwijfeld tot inkorting van de set heeft geleid. Slayer speelt maar een uur, terwijl een gemiddeld festival optreden van de band makkelijk het dubbele klokt. Kan er echt niet meer vanaf voor een entreeprijs van bijna 50 euro?
De enige verandering die Slayer, naast het grijzende baardje van Araya, heeft ondergaan is de relatief simpele backline. De Marshallmuur is vervangen door twee gigantische, uit versterkers opgebouwde omgedraaide kruizen. Daar tussenin worden beelden geprojecteerd die de thematiek uit Slayers teksten nog maar eens extra aandikken. Verder is een Slayer show als een bezoekje aan oude vrienden: een feest der herkenning. Hanneman op links, Kerry King stug beukend aan de rechterzijde, Araya grinnikend in het midden en Lombardo verscholen achter zijn veel geteisterde monsterkit. Zolang Slayer deze vertoning op dit niveau weet te houden, heeft de band meer dan voldoende bestaansrecht.
http://www.kindamuzik.net/live/slayer/the-unholy-alliance/14245/
Meer Slayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slayer
Deel dit artikel: