• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Serenity in Murder: de trage(re) kant van Slayer

Met Reign in Blood had Slayer in 1986 al het ultieme statement gemaakt op het gebied van snelle en agressieve muziek. Dat besefte de band zelf ook. Vanaf opvolger South of Heaven laat Slayer daarom regelmatig horen ook op lagere snelheid bij de allerbeste metalbands te horen. Die tragere nummers geven meteen ook de gelegenheid te laten horen dat de headliner van Fortarock desgewenst ook heel catchy uit de hoek kan komen.

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 23 mei 2012

Dat laatste feit wordt niet altijd even hard gewaardeerd door fanatieke fans, die de muziek van Slayer juist zien als een aanklacht tegen wat zij beschouwen als de oppervlakkigheid en kunstmatigheid van mainstreamrock. De platenmaatschappij ziet in deze tracks juist potentieel om Slayer aan een groter publiek te slijten, met als typisch gevolg dat veel van de onderstaande nummers als single zijn uitgebracht, maar juist zelden live worden gespeeld. Uitzonderingen zijn 'South of Heaven' en 'Seasons in the Abyss', die gelden als bonafide Slayerklassiekers en nooit ontbreken op de setlijst.

South of Heaven
De openingsnoten laten meteen horen dat Slayer het op South of Heaven heel anders gaat aanpakken dan op Reign in Blood. Een betere beginselverklaring van de nieuwe, meer veelzijdige Slayer is niet mogelijk: Jeff Hannemans slepende, sinistere riff scoort consequent hoog in lijstjes met beste metalriffs aller tijden. Dan is er nog de geweldige beheersing van de dynamiek: in het eerste couplet lijken zowel de drums van Dave Lombardo als de zanglijn van Tom Araya naar een climax op te bouwen, maar de song valt terug naar de riff om er daarna een schep bovenop te doen. Dat proces van twee stappen vooruit, één stap terug wordt consequent herhaald om te culmineren in Hannemans pandemonische gitaarsolo.

Skeletons of Society
The Beatles hadden Lennon en McCartney, Slayer heeft Jeff Hanneman (door langdurige ziekte helaas afwezig op Fortarock) en Kerry King. Eerstgenoemde is het ware muzikale brein, de man met de geniale ideeën, de tweede de vakman en imagobewaker met de vinger aan de pols van de tijdsgeest. Vrijwel al het tragere materiaal komt voor rekening van Hanneman, soms in samenwerking met zanger /bassist Tom Araya. King is meer van het rauzen. 'Skeletons of Society' is de uitzondering: een midtempotrack van zijn hand. Het verschil is te merken: Hanneman sleept, King drijft ook op dit lagere tempo op. De kracht van het nummer zit hem in de eenvoud: door de simpele opbouw en het pakkende refrein is 'Skeletons of Society' bijna een punkhitje. Het nummer is juist om die reden niet bij alle fans even geliefd (zie ook 'Bloodline').

Seasons in the Abyss
Deze track is net als 'Skeletons of Society' afkomstig van het album Seasons in the Abyss. Dit is alleen een Hannemancompositie, wat alleen al blijkt uit de briljante gitaarideeën in het lange intro, dat met zijn oosterse touch wel bijna afkomstig lijkt van een Rainbowplaat. Na dat intro volgt een overheerlijke groove, waar Araya dan als bonus ook nog één van zijn beste refreinen bij doet.

Serenity in Murder
De jaren negentig waren niet de beste periode voor thrash metal in het algemeen en genrevaandeldrager Slayer in het bijzonder. Divine Intervention maakt een matte indruk. Dat het nog steeds kwalitatief de vloer aanveegt met alle nü- en industrial metal die toen populair was, zegt wel iets over de diepte van het dal waar metal door ging. Kerry King en Jeff Hanneman samen zijn nodig om tot het toch niet al te bijzondere gitaarwerk te komen voor 'Serenity in Murder'. Dat gitaarwerk is ook tamelijk snel en deze song lijkt daarom niet in deze lijst thuis te horen. Maar Tom Araya en producer Rick Rubin redden het nummer met een extreem slepende zanglijn die met de nodige studiotechniek nog duisterder is gemaakt.

Bloodline
Het gezien de titel ongelukkigerwijs op 11 september 2001 uitgebrachte God Hates Us All is het beste Slayeralbum sinds Seasons in the Abyss. Slayer gaat met zijn tijd mee en stemt de gitaren wat lager. Na jaren trouwe dienst wordt bovendien Rick Rubin vervangen door de van Monster Magnet bekend Matt Hyde, die Slayer een wat vetter geluid aanmeet. Dat nieuwe geluid werkt uitstekend voor het tragere werk, zo getuigen 'God Send Death', 'Deviance' en 'Bloodline'. Dat laatste nummer is al wat eerder geschreven voor de soundtrack van de inmiddels totaal vergeten film Dracula 2000. Het combineert de rechttoe rechtaan couplet/refrein/coupletaanpak van 'Skeletons of Society' met de slepende zanglijn van 'Serenity in Murder' en is waarschijnlijk het Slayernummer dat het dichtst bij de kwalificatie 'popsingle' in de buurt komt.

Eyes of the Insane
De verwachtingen rondom Christ Illusion zijn hooggespannen, omdat het het album is waarop drummer Dave Lombardo terugkeert. Die verwachtingen worden niet waargemaakt; het is een klasse minder dan God Hates Us All. Dat komt vooral doordat het gros van het materiaal afkomstig is van Kerry King, die zich zoals gezegd verhoudt tot Jeff Hanneman als Dirk Kuyt tot Robin van Persie. Eén van de weinige tracks die Hanneman schrijft, is een traag nummer en meteen een hoogtepunt op het album: 'Eyes of the Insane'. Het heeft bovendien ook nog eens een van Tom Araya's sterkste teksten; deze keer geen seriemoordenaars, maar de meer alledaagse horror van een soldaat met posttraumatisch stresssyndroom.

Beauty through Order
Het is een wet dat elke metalband uiteindelijk een nummer maakt over de beruchtste vrouwelijke seriemoordenaar uit de geschiedenis, bloedgravin Elisabeth Báthory. Slayer is er vrij laat mee en komt er pas mee op de meeste recente plaat, World Painted Blood. Dat album is na de lichte inzinking van Christ Illusion weer een terugkeer naar hoog niveau en 'Beauty through Order' is een van de hoogtepunten. Sterker nog, deze track heeft met zijn crescendo van traag en duister naar een climax met Araya die schreeuwt dat moord zijn geboorterecht is - inderdaad ook de reden dat de adellijke Báthory zo lang de lokale bevolking kon terroriseren - alle elementen in zich van Hannemanklassiekers als 'South of Heaven' en 'Seasons in the Abyss'. Een plek in de set op Fortarock is dan ook zeer te verwachten.

(Foto: Mark Seliger)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/slayer/serenity-in-murder-de-trage-re-kant-van-slayer/22910/
Meer Slayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slayer