• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sixteen Horsepower / Stuurbaard Bakkebaard

Plichtmatige set met weinig vuur en passie, maar wel een knallend slot.
12 juli 2004, Tivoli, Utrecht (NL)

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 20 juli 2004

Wie Sixteen Horsepower zegt, zegt bevlogen gebrachte preekrock met country onderbouwing. Zegt ook: Dave Eugene Edwards. Opgegroeid in de Methodistengemeenschap, kreeg hij al vroeg een klap van de molen. Voor negenennegentig procent bestaan zijn teksten uit referenties aan Het Boek. De bijbel als leidraad en waarschuwingsbord; want wij zijn allen zwarte en gedoemde zielen. Rijp voor de hel en het eeuwige branden. Dat u het maar even weet…

Stuurbaard Bakkebaard gooit het vanavond in de uitverkochte Tivoli over een lichtere boeg. Dat ze last hebben van babbelzieke bezoekers achterin de zaal, ligt vooral aan de band zelf. De grappen en grollen zijn voor één, twee keer leuk. Daarna heb je het pseudo-Frans wel in de gaten. Dan doet het geheel geforceerd aan en blijkt dat hun grote voorbeeld Tom Waits veel meer in huis heeft. Meer in ieder geval dan anderhalve aardige plaat. Meer dan steeds weer dezelfde setlist. Een rij nummers, die het toch weer moeten hebben van 'Het Lied van de Meeuwen'. Stuurbaard Bakkebaard is toe aan nieuw materiaal, maar het lijkt er eerder op dat de formule zijn langste tijd gehad heeft.

Nadat minutenlang een oratorium over de PA geschald heeft, neemt Sixteen Horsepower plaats op het podium. In kleine setting wordt begonnen met een semi-akoestisch setje. Het is een lovenswaardig plan. En de band speelt zijn werk prima. Toch blijft er in een zaal als Tivoli net niet genoeg over van de subtiliteit in de nummers die vooral van Folklore komen. Naar de keel grijpen is er dus niet bij, voor deze 'unplugged' opener.

Het kleine drumstel aan de kant, het is tijd voor het hardere werk. Edwards blijft onverstoorbaar op de kruk zitten. En laat zich zijn gitaar of banjo aangeven. Zich verroeren is er niet of nauwelijks bij. Op het podium is er zodoende visueel weinig te beleven en voor communicatie met het publiek hoef je ook al niet bij de drie uit Denver te zijn. Een paar "thank you's" en een korte opmerking over de mooie bomen in Utrecht en de koek is op.

Meestal worden deze kleine, zeurderige minpuntjes ruimschoots goedgemaakt door een vorm van bezieling in Edwards, die je zelden ergens anders ziet. Alsof de Duivel hem hoogstpersoonlijk komt halen, als hij niet genoeg zijn best gedaan heeft. Misschien heeft Edwards het nodig dat je hem kwaad maakt. Dat je zoals op Pinkpop met een Southern Flag staat te zwaaien. Of in Nighttown je mond niet weet te houden. Dan wordt meneer pissig, valt uit en injecteert hij zijn nummers met vuur, gloed en beangstigende, bezeten passie.

Het respectvolle Utrechtse publiek juicht, klapt, joelt, maar daagt de voorganger niet uit. Bovendien is er geen echt nieuwe plaat te toeren. De laatste LP is immers de oude demoverzamelaar Olden. Zonder deze directe aanleidingen blijft de show ergens halverwege hangen. In het luchtledige tussen een vurige, steigerende Ferrari en een pruttelende Oostblokdiesel.

Zelfs op een mindere avond wil Edwards het vuurtje nog wel wat oppoken. 'Ruthie Lingle', 'I Seen What I Saw', weinig verrassend vroege tracks, worden met vereende moed de zaal ingeknald. Voor even wakkert de waakvlam aan tot een lustig brandend kampvuur. En kan Tivoli zich verwarmen bij die gloed. Als na amper een uur het podium verlaten wordt, weet iedereen dat Sixteen Horsepower even plichtmatig als het speelde, terug zal komen.

In de toegift zorgen Edwards en co. dan toch nog voor rillingen en vuurwerk. Voor de show verkondigde ik tegen een vriend dat de show akoestisch zou openen en een cover van Joy Division zou bevatten. Een maar al te ware voorspelling, zo bleek. De doem van het afsluitende 'Heart and Soul' galmt lang door mijn hersenpan. Daarin vat Sixteen Horsepower zichzelf voortreffelijk samen: een gepassioneerd amalgaam van inktzwartgallige bijna gothische rock met folk- en countrytrekjes. Jammer dat ze daar vanavond een cover voor nodig hebben.

In Tivoli werd teveel op de automatische piloot gereden. Het paard had best wat meer de sporen mogen krijgen. Of alle zestien knollen. En dan heb ik het nog niet eens over het nauwelijks spelen van Low Estate-materiaal. We hebben Sixteen Horsepower in betere vorm gezien; waarbij het beste materiaal hun eigen was. De drie-en-twintig euro van de entreeprijs is beter besteed met de aanschaf van het live-album Hoarse. Live zien we na een volgend studio-album wel weer verder. Of beter: laten we afspreken Edwards collectief weer eens goed over de rooie te jagen. Dán heb je een show…

http://www.kindamuzik.net/live/sixteen-horsepower/sixteen-horsepower-stuurbaard-bakkebaard/6730/
Meer Sixteen Horsepower op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sixteen-horsepower