• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Roskilde 2010 dag 2

Alle Menschen...
02 juli 2010, Roskilde, Denemarken

Tekst: Martijn Kuijpers en Hans Vrijmoed

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 04 juli 2010

De wederom stralende dag begint met een aantal Scandinavische acts. Altijd leuk om te zien wie de 'local' heroes zijn, te beginnen met John Olav Nilsen & Gjengen uit Noorwegen. De stampende poprock is melodieuzer dan de stem van Nilsen, want echt zingen kan hij niet. Gezien de niet al te grote, maar zeer fanatieke (vrouwelijke) aanhang, lijkt het hier te gaan om begin-twintigers die herinneringen aan hun puberteit komen ophalen. Leuk toch?

Ook leuk: de Zweedse Teddybears. Drie mannen in maatpakken met een grote plastic berenkop achter een muur van oplichtende speakers, geflankeerd door twee (!) drummers, onder het motto 'Them drummachines ain't got no soul'. De ene beer speelt gitaar, de andere bas en de derde zingt en doet wat toetsenwerk. Het gaat van retro electro tot meezingbare, vierkante hippop, maar de muziek leunt wel erg op bas en drum. De synchroon spelende drummers zorgen voor een ruimtelijk effect en een breakbeatje als het saai dreigt te worden. Geinige gimmick met de nodige zelfspot. En het publiek vindt het erg gezellig.

Bijna elk jaar is er wel een Nederlandse act te zien op Roskilde, maar dit jaar wordt daar van afgeweken. Toch is er vandaag heel wat te genieten voor de kaaskop, op het voetbalscherm welteverstaan, waarmee een klein hiaatje in de verslaggeving (van pakweg 16:00 tot 18:00) verklaard is. Maar dat hoort ook bij een internationaal festival: samen met de aanwezige Brazilianen (waar komen die ineens vandaan?) gebroederlijk naar een voetbalwedstrijd kijken. Dat zouden ze op meer festivals moeten doen, we noemen geen Belgische namen. Gezien: een Oranjesupporter en een Brazilië-aanhanger die shirtjes wisselen en drie Duitsers met een oranje voetbalshirt ("we support ze Dutch team"). Bruderliebe, oder was?

Terug naar de muziek, het festival is immers nog lang niet op half time. Casiokids heeft meer potentie voor een internationale doorbraak. Dit groepje vrolijkerds gaat lekker uit zijn plaat op de organische electropop, met ruimte voor sierlijke, tweestemmige zang. Aangevuld met een vleugje Afrika op gitaar en conga's. Een contrast met de langdradige psychedelische rock van het obscure Wooden Shjips. Erg jaren zestig, uitgesponnen 'composities' van maximaal twee akkoorden per nummer met veel delay en reverb op de stem. Je moet wel een flinke zak groen genotsmiddel tot je hebben genomen om hierin mee te gaan. Of een paar literkannen Tuborg misschien, die de Denen wegtanken alsof het ranja is. (MK)

Wie begin jaren negentig de hoogtijdagen van de grunge als puber meemaakte, waant zich tijdens Alice in Chains [foto rechts] in een tijdmachine. Layne Staley is al acht jaar niet meer onder ons, maar William DuVall weet vocaal eng dicht in de buurt te komen van zijn illustere voorganger. De krakers van Dirt ('Damn That River', 'Them Bones', 'Would?') roepen nostalgie op en het akoestische 'Nutshell' zelfs kippenvel - al kan dat ook aan het frisse windje liggen. Los daarvan is het vooral een enorm contrast tussen de zonnige en positieve sfeer op een festival en de naargeestige muziek uit vervlogen tijden. (HV)

Aan de andere kant van het terrein staat in de grootste tent, Arena, Biffy Clyro [foto boven] geprogrammeerd. Lekker, weer eens een gitaarband die geen (oké, nauwelijks) keyboardjes nodig heef. De Schotten maken een vliegende, knallende start en overschreeuwen zich haast. Alsof ze willen bewijzen dat ze met hun meer poppy laatste album niet ineens watjes zijn geworden. Gelukkig herstellen ze zich en komt de dynamiek terug in de liedjes. Ze spelen vanuit hun tenen en zijn op hun best in de meerstemmige, slepende refreinen. Heerlijke festivalmuziek.

Minder conventioneel is Dirty Projectors, dat ook wat opstartproblemen heeft. Je zou met je vingers ook in de knoop raken van al die ingewikkelde structuurtjes en gefragmenteerde riffjes. Het lijkt soms wel of de muziek in stukjes is geknipt en willekeurig aan elkaar geplakt. Toch broeit er wat in de, wederom door Afrika beïnvloede, indierock. Soms komt er ineens een fris refreintje naar boven, met zalvende harmonieën. Past helemaal in de tijdsgeest. Dit in tegenstelling tot NOFX [foto links], dat weliswaar de nodige vuisten in de lucht krijgt, maar niet bepaald fris en bevlogen op het podium staat. Veel pauzes en veel gelul van de papperige punkrockers. Maar bij momenten bewijzen ze dat producten die over de datum zijn, soms nog prima smaken. (MK)

Amsterdam kreeg vorig jaar de Europese primeur van Them Crooked Vultures [bovenste foto], voor de meeste Noord-Europeanen zal het hier op Roskilde de eerste keer zijn dat ze deze supergroep aan het werk zien. "You look fucking beautiful!", roept Josh Homme na bijna elk nummer, en hij heeft gelijk: als de videoschermen even een publiekshot laten zien, kun je alleen maar onder de indruk zijn van het veld, de bezoekers en hun vlaggen. Wie (terecht) niet heel erg onder de indruk was van het studioalbum: deze band moet je live zien. Dave Grohl als drumbeest, de sexy solerende Homme en rots in de branding John Paul Jones - de ultieme combinatie van spelplezier en boeiende jamms.

Health [foto rechts] blies vorig jaar op Pukkelpop en Lowlands iedereen omver. Deze keer wat minder Blitzkrieg maar geweldige setopbouw van ingehouden spanning, met een paar goed gedoseerde ontladingen. Bassist John Famiglietti steelt de show, in trance op zijn basgitaar of drums, of dansend als een sjamaan als hij geen instrument om handen heeft. Dat belooft wat op de Affaire in Nijmegen! (HV)

In het kleine Pavilion is het niet zo druk meer als om één uur garagerockduo Japandroids het podium beklimt. De sympathieke Canadezen worden echter warm welkom geheten, en terecht. Je ziet ze hun best doen om met twee man als een viermansband te klinken, en dat werpt zijn vruchten af. De zware muur van geluid die gitarist Brian King produceert, biedt wonderwel genoeg ruimte voor snijdende melodieën. Met drummer David Prowse hapt hij zich gretig vast in hun noisy rock en ze spugen het ene opzwepende refrein na het andere het publiek in. Een mooi einde van een volle Roskildedag. Terwijl tienduizenden Denen zich voor de Orange stage nog vermaken met de hapklare rock van Nephew, gaat voor een groot deel van de bezoekers het licht uit. Half time. (MK)

http://www.kindamuzik.net/live/roskilde-festival/roskilde-2010-dag-2/20385/
Meer Roskilde Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roskilde-festival