Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De geheel vernieuwde festivalcamping, The Hive, voorheen camping A3 en A4, is nu een gigantische camping van ongeveer dezelfde oppervlakte als het festivalterrein. Maar met extra comfort, dus extra toiletten (gewoon Dixi's), extra douches, eten en drinken en zelfs wasmachines. Ook is er een entertainmentgedeelte dat voor iedereen toegankelijk is, met eten en drinken, een videoscherm, campingwinkel en een grote tent waar dj's draaien. Dit houdt positieve en minder positieve ontwikkelingen in. Positief zijn de extra toiletten en douches. Voor de douches kun je een nummertje trekken, gaan ontbijten en wachten tot je nummer aan de beurt is. Veel fijner dan twee uur in de brandende zon in de rij staan. Maar toch is er veel drukte en moet je 's ochtends wel tweehonderd nummers wachten. Dat is best een pittig aantal.
De belangrijkste verandering is echter dat de drank- en eettentjes van de weg van en naar Haacht naar The Hive moesten verhuizen. Hierdoor is de welbekende en goede sfeer langs de weg verdwenen. Een heel groot deel van de bezoekers bewandelt deze weg naar de campings en parkings. Er is zelfs een stuk onverlicht - en dus 's nachts pikdonker - waar je het liefst net iets harder doorloopt. We missen de gezellige sfeer langs de weg, waar niet alleen festivalbezoekers kwamen maar ook veel mensen uit de regio die gezellig wat kwamen drinken om de sfeer te proeven. Maar Werchter heeft liever dat je je geld bij hen uitgeeft, op The Hive of op het terrein. Commercieel belang wint het altijd van de sfeer.
Maar als je na een saaie wandeling aangekomen bent bij de ingang van het festival, word je de eerste dag toch altijd weer verrast door de gigantische rijen. Iedereen met een combiticket, maar ook dagjesmensen, moeten allemaal hun festivalticket omruilen voor een bandje en met de chip aan het bandje inchecken. Terwijl men in de brandende zon staat te wachten wordt er door de organisatie gratis water uitgedeeld. Wanneer het echt lang gaat duren beginnen de mensen boos te joelen.
Eenmaal binnen op het terrein is alles weer vergeten en is het prioriteit om zo snel mogelijk bonnen te scoren om je vochtgehalte weer op peil te brengen. Dit betekent aanschuiven in de volgende rij, die gelukkig iets sneller gaat. Daarna is het een kwestie van verspreiden naar de drie verschillende podia of het nieuwe gebied rondom de North West Walls.
Festivaltent KluB C begint met een echt avondje soul. Eh, middagje. Twee en een half uur soul van de Daptone Super Soul Revue, met Charles Bradley, Sharon Jones, Antibalas en The Sugarman 3. Charles Bradley [foto hierboven] die vorig jaar ook al KluB C veroverde met bezieling tot in de puntjes van zijn kroeshaar, flikt het dit jaar opnieuw. Je vraagt je af waarom Bradley en zijn vrienden ook dit jaar weer zo vroeg geprogrammeerd staan. Met het zweet op de kop - Bradley heeft daar ook wel eens last van – staat men te genieten van deze soulhelden. Ook op het eind wordt er weer zweet uitgewisseld bij het knuffelen met grote knuffelbeer Bradley. Het blijft een bijzondere ervaring.
Valerie June zit wellicht in de package deal van The Black Keys. Dan Auerbach van The Black Keys schreef mee en produceerde haar album Pushin' against a Stone (2013). Sindsdien promoot hij haar muziek waar hij kan. Maar of Rock Werchter nu de ideale plek is voor haar valt te betwijfelen. Valerie komt uit Memphis, Tennessee en haar muziek is een combinatie van folk, blues, soul, bluegrass en gospel. Haar snerpende stemgeluid dringt pijnlijk door het trommelvlies heen. Misschien past ze beter op de lokale braderie in Tennessee om de goede oogst te vieren.
White Lies: steengoede muziek die ze live zo slecht kunnen verkopen. De Main Stage is opnieuw te groot voor deze mannen. Ook is daglicht moordend voor hun lichtshow, waar ze nog enige sfeer uit zouden kunnen halen. Zet de White Lies beter in een van de tenten of 's avonds op de Main Stage.
Wie aansluitend wel in de tent speelt is Robert Plant [foto rechts] . Om precies te zijn Robert Plant and the Sensational Space Shifters. Maar Plant is en blijft gewoon de legendarische zanger van Led Zeppelin. Het is warm en benauwd in The Barn en Plant speelt afwisselend Led Zeppelinwerk en eigen recentere nummers. Langdradige, wat we wel gewend zijn van Plant, maar het is zwaar in deze hitte. Totdat als laatste 'Whole Lotta Love' te horen is en de tent falikant uit zijn dak gaat. Iedereen, echt íédereen, heeft ineens schijt aan de warmte en staat straaltjes zweet te dansen en springen. Plant en de Shifters verlaten het podium en the crowd goes wild. Er wordt geklapt, geschreeuwd en gestampt. Dan komt Plant terug, hij geniet intens en roept "Fucking hell, this is good!" Als toegift zet hij nog een Led Zeppelinnummer neer: 'Rock and Roll'. Tevreden en gebroken verlaat men The Barn, fucking hell, dat was goed!
Dan begint Damon Albarn [foto hieronder] in de andere tent, KluB C. Geen Blur of Gorillaz, maar een Albarn die een behoorlijk ingetogen set speelt. Wel met veel nummers van zijn andere bands, zoals 'Tomorrow Comes Today' van Gorillaz, 'Kingdom of Doom' van The Good, The Bad & The Queen en 'All Your Life' van Blur. Tegen het eind van het optreden kondigt Albarn zijn vriend uit Ghana aan die het rapgedeelte van het Gorillaznummer 'Clint Eastwood' op zich neemt. In de tent en op het veld zingt iedereen mee, het hoogtepuntje van de set. Volgend jaar maar gewoon Gorillaz op de Main Stage neerzetten als afsluiter.
Warpaint: vrij donkere en dromerige psychedelische rock van vier vrouwen. Intens is het zeker, maar toch weten ze The Barn verre van vol te krijgen. Grotendeels is Metallica hiervoor verantwoordelijk die het overgrote deel van het publiek op dit moment naar de Main Stage lokt. Warpaint is afkomstig uit het verre Los Angeles en is niet van plan om het publiek op te vrolijken, wat ook niet mogelijk is met hun muziek. Gelukkig hoor je een paar meter verderop Metallica zich uitsloven om het publiek juist zo aggresief mogelijk te maken. De gigantische beeldschermen bij het hoofdpodium zorgen ervoor dat je bijna overal op het terrein kan meekijken.
Maar Metallica staat ook al voor de achtste keer op Rock Werchter en is de afgelopen jaren op veel festivals te zien geweest, dus kunnen we met een gerust hart richting Gesaffelstein [foto hierboven] in KluB C, of zoals je ook veel om je heen hoort "even swaffelen bij Geswaffelstein". Deze dj behoort op dit moment tot de groten uit Frankrijk. Met hoge verwachtingen staat men enthousiast te wachten. Helaas klinkt er weinig inspirerende muziek. Eeuwigdurende opbouw van tracks waar geen enkele climax uit voortkomt. Je zou het hypnotiserend kunnen noemen, vooral als herhaaldelijk "ecstasy" door de speakers galmt. Ondertussen overdondert Metallica met een lichtshow om u tegen te zeggen. Links en rechts enorme videoschermen, maar ook in het midden is een groot videoscherm. Misschien toch iets gemist?
Bovenste foto van Erik bij de Vaate (CC), foto Charles Bradley uit het KindaMuzik archief door Jelmer de Haas, foto Robert Plant uit het KindaMuzik archief door Kenn Verstraeten, foto Damon Albarn uit het KindaMuzik archief door Michella Kuijkhoven, foto Gesaffelstein uit het archief van Stéphane Burlot (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2014-donderdag-en-vrijdag/25146/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter
Deel dit artikel: