• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2010

Wisselvallig maar heet.
01 juli 2010, Werchter

Tekst: Piet Notteboom

Publicatiedatum: 08 juli 2010

Vlak na zo'n festival is het vaak moeilijk om al meteen tot algemene conclusies te komen, en een beschrijving te maken van een weekend dat nog zo vers in het geheugen ligt. Maar laten we het toch proberen, de waas uit de hoofden waaien en de indrukken op een rijtje zetten.

Rock Werchter is dit jaar vooral heet en druk. Een hogedrukgebied boven de Azoren zorgt ervoor dat het maar liefst vier dagen op rij bradend heet is, zelfs op de regenachtige zaterdag. Vrijdag is volgens de Belgische weersdiensten de heetste dag van het jaar en de bezoekers blijven zich maar stomend afvragen of het óóit wel al zo vreselijk warm was geweest in België.

Naast heet is het dit jaar opvallend druk. Elk jaar opnieuw slaagt organisator Herman Schuermans erin een programma samen te stellen dat echt alle niches van het muzieklandschap weet aan te spreken. Een breed programma zorgt voor een breed publiek, al moet ook gezegd dat dit festival meer en meer de allures krijgt van een niet zo bijster elitaire of chique countryclub. Mensen komen erheen om een jaar lang met het bandje te pronken en tijdens het weekend zelf van een occasioneel streepje muziek te genieten tussen het pils hijsen en het verorberen van de plaatselijke specialiteiten door.

En muzikaal? Wisselvallig met momenten van opklaringen. De belangrijkste punten hier voor u op een rijtje.

Go big
Grote festivals vereisen grote namen en dus word je ook op Werchter vergast op een reeks internationale kleppers. Algemeen vallen die dit jaar wat door de mand, al zijn daar een aantal verklaringen voor.

Pink is het soort Amerikaanse show waar de kloof tussen vorm en inhoud zo gevaarlijk groot wordt dat een mens zich snel meer kijker dan luisteraar voelt. Nadat ze zich door een kraan op het podium laat zakken, met een bal over het publiek rolt, een aantal keer de bühne verlaat om een andere outfit aan te trekken en tot slot over het publiek zweeft, brengt Pink ook nog enkele nummers. Ook die staan letterlijk bol van oer-Amerikaanse pathetiek. Een akoestisch deel dat zo intiem is als een vrijpartij op de stranden van Benidorm wisselt af met een gitaarsolo die qua klefferigheid zijn gelijke niet kent. Dat het vierde nummer een covermedley is lijkt niemand nog echt te storen. Brood en spelen.

Rammstein lijkt het op een akkoordje gegooid te hebben met het stel jakhalzen dat zich de stylisten van Pink noemt. Stoere en norse muziek vraagt om vuur en olie, zoveel olie en vuur dat de aandacht zo snel mogelijk van de muziek wordt afgeleid. Rammstein speelt naast een resem nieuwe nummers nog steeds die tracks die Rock Werchter zo'n vier jaar geleden ook al plat op de buik deden gaan. Met meer olie en vuur weliswaar.

Het kan toch niet dat alle grote acts pover zijn, of dat de show ongepast is? Natuurlijk niet. Werchters lievelingetje Muse doet het weer perfect en pakt uit met een enorme collectie flitsende riffs en herkenbare hits. Dit is een band die perfect is voor Werchter en waarbij show en muzikale kwaliteit hand in hand gaan. Matt Bellamy en de zijnen hebben de weide binnen de drie seconden op de hand en nemen iedereen luidkeels meezingend mee naar het einde van de eerste festivaldag. Er zijn weinig band die zo vaak zo perfecte sets afleveren, al moet je ook hier geen muzikale verrassingen meer verwachten.

Pearl Jam treedt de laatste dag aan, als absolute afsluiter en doet dat met stijl. Een set die bestaat uit klassiekers als 'Even Flow' en 'Alive' die door de gehele weide worden meegebruld worden afgewisseld met goed gekozen covers. Zo speelt de band een fantastische versie van 'Arms Aloft', een nummer van de laatste soloplaat van de heengegane Clash-zanger Joe Strummer. Er zit een ongelofelijke vaart in het concert, zeker als Dave Grohl de band vervoegt voor een grunge-onderonsje, maar halverwege lijkt Pearl Jam uitgeteld. Vijf minuten trekken ze zich in de backstage terug om daarna terug te komen voor een matige bisronde. Het concert komt nooit meer op kruissnelheid. Is dit het relaas van een uitgetoerde band? Wat er ook van zij, de massa trekt naar huis, met honger naar meer.

Editors [foto hierboven; GS] zijn in de voorbije twee, drie jaar uitgegroeid tot een band met internationale uitstraling. De mainstage van Werchter is verre van de eerste grote uitdaging die hen wordt voorgeschoteld en dat merk je. Bij deze grote naam is geen vuurwerk nodig. Editors spelen een bijzonder verzorgde, goed opgebouwde en meeslepende set waar de dramatische zang en lichaamstaal van Tom Smith als een rode draad doorheen loopt. De band scoort niet alleen met de hitsingles, maar weet in de schroeiende zon ook met solonummers op piano erg pakkend uit de hoek te komen. Dit is een sterke band met een nog sterkere uitstraling.

Go small
Naast alle grote namen vind je op Werchter ook een reeks kleinere namen terug. Veelal Belgische acts die de rekeningen van Herman Schuermans helpen dempen en door hun populariteit op Studio Brussel toch behoorlijk wat fans naar de weide doen afzakken.

Zo is er het verrassend strakke Customs dat met zijn snedige en droge rock à la Interpol en Editors een verbazend sterke set neerzet. The Black Box Revelation [foto hierboven; NV] laat het dan weer wat afweten en lijkt er niet in te slagen een opvallende evolutie door te maken met de nieuwe plaat Silver Threads. Wat ze doen is zeker niet slecht, maar het concert lijkt te veel op een bisronde van de concerten van de vorige zomer, toen de band op ongeveer elk denkbaar festival speelde. Ook Absynthe Minded, dat internationaal al wat bewezen heeft en in de loop van het jaar vaak verrassend uitpakt met frisse singles is plat- en lamgeslagen door de hitte en komt op geen enkel moment van de set echt op dreef.

Daar slagen Bent van Looy en de vrienden van Das Pop dan weer wel in. Ze kleden niet alleen zichzelf, maar ook de mainstage bijzonder fris en speels aan en spuien in de loop van de set een enorme hoeveelheid bijzonder aanstelijke energie.

Go neo
Heel wat acts die de podia van Werchter bevolken zijn radiosensaties, hitmachines die in de loop van de zomer van festival naar festival reizen om er een setje te spelen dat de aanloop is naar die ene single die iedereen wil horen en waarop de massa helemaal door het lint kan gaan. Ook dit jaar weer nieuw fris volk met een pak singles onder de arm.

La Roux [foto hierboven; RA] afschilderen als een radiosucces is oneerlijk. Al komt Elly Jackson dit jaar minder goed uit de verf dan vorig jaar op Pukkelpop, dan nog staat de set gespannen van een zinderende energie. Van het eerste tot het laatste nummer krijgt ze de Marquee aan het dansen en laat ze iedereen zonder twijfel achter. Dit is wat pop kan zijn: fris, jong, dynamisch en bijzonder aanstekelijk.

The XX brengen het er wat minder goed vanaf. De hype rond het ietwat neerslachtige groepje homerecorders is dan al een tikje gaan liggen, toch staat de Marquee afgeladen vol voor de minimalistische downers van de Londense band. Ja hun sound is interessant, lijzig en mysterieus. Maar nadat de drie een goed halfuur uit hetzelfde vaatje hebben getapt en de hits zowat op zijn blijkt het allemaal wat magertjes uit te vallen.

Over The Ting Tings valt eigenlijk alleen te zeggen dat ze zijn meegekomen op vraag van Pink. Dat zou voldoende moeten zijn. Een van de nieuwe, jonge, hippe bands die het er wel fantastisch vanaf brengt is Vampire Weekend. Een aanstekelijke set met de ideale sound voor zomerse dagen en de energie van zanger Ezra Koenig, in goeden doen en met flitsende haarband, laten letterlijk de hele weide heupwiegen op in pop verpakte Afrikaanse ritmes.

The Temper Trap had eerder dit jaar al een enorme hit te pakken met 'Sweet Disposition' en dan kan je alleen stil hopen dat de rest van de set ook iets interessants te bieden heeft. Een fantastische zanger bijvoorbeeld, als Dougy Mandagi die zijn stem als een instrument gebruikt en bijzonder goed onder de knie heeft. Van schreeuwend en hamerend tot ijle falsetto, hij gebruikt alle registers om het publiek als een dirigent op zijn hand te krijgen en met succes. Dit is zonder meer een van de verrassingen in het groepje nieuwkomers op de festivalpodia.

Go retro
Als tegengewicht voor al dat jonge gespuis heeft Schuermans ook een aantal gevestigde waarden opgetrommeld. Oude rotten in het vak, voor wie het podium geen geheimen meer heeft en van wie je eigenlijk niets anders verwacht dan puur vakmanschap.

De reünie van de Belgische metalsensatie Channel Zero [foto hierboven; JR] brengt hen dit jaar ongeveer op elk podium. Van de uitverkochte AB, over Graspop, Werchter en later ook Pukkelpop. Opvallend bij deze band is dat de Amerikaanse act, die in de jaren negentig zo ongelofelijk indrukwekkend was nu een beetje triest uitvalt. Grote lichtbakken waar af en toe een stoere "Yeah!" op wordt geprojecteerd, wijdbeense metalposes, een enorme backdrop en halfslachtige Engels/Nederlandse bindteksten zijn nu vooral pijnlijk. De reüniehype lijkt voorbij en het wachten op de nieuwe plaat is overbodig, want Channel Zero pakt enkel nog verschroeiend uit op díé nummers die ook vijftien jaar geleden al goed waren.

Hetzelfde kan je zeggen van de retroshow van Skunk Anansie die op geen enkel moment verder komt dan het herkauwen van oude successen waarop alleen de bijzonder nostalgische festivalbezoeker zonder grijns kan rondspringen.

Eigenlijk is Them Crooked Vultures zowel een oude als een nieuwe band. Nieuw omdat hij pas is samengesteld en bijzonder snel een album heeft afgeleverd, oud omdat alle leden bekende oudgedienden zijn. Dit is eindelijk een optreden van muzikanten, mensen die samenkomen om muziek te spelen, veelal in interessante jams waarin duidelijk wordt dat de vier zich bijzonder goed amuseren. Het publiek wil de nummers horen, die goed zijn maar een beetje te veel naar Queens of the Stone Age ruiken, maar het is pas tijdens de jams dat het vakmanschap van deze heren echt duidelijk wordt. Met John Paul Jones op bas en piano, Josh Homme en Alain Johannes op gitaar en Dave Grohl op drums is dit optreden een ode aan de gitaar, de riff, de jam en de eindeloze solo.

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Grietje Stam, Niels Vinck, Reinier Asscheman en Jan Ruymen.

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2010/20401/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter