• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2009, dag 4

Het slotstuk van vier dagen genieten in het vacuüm van Werchter.
05 juli 2009, Werchter

Tekst: Piet Notteboom en Niels Steeghs

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 08 juli 2009

Werchter 2009 zal de boeken ingaan als een van de heetste edities van het festival ooit. Maar naast bijna ongelimiteerd zonlicht staat deze editie van het vierdaagse festival ook wederom garant voor de nodige muzikale krachtpatserij. De beide KindaMuzikverslaggevers doen verslag aan elkaar en aan de lezers over hun dagelijkse belevenissen. Ditmaal de laatste dag.

Goeiemorgen beste Vlaamse muziekvriend,

Voel jij dat nou ook zo, dat vacuüm waarin we dezer dagen verkeren ten opzichte van de buitenwereld? Dat bij wijze van spreken de Noord-Koreanen de aanval openen op de westerse wereld, terwijl wij gewoonweg doorfeesten? Dit is de laatste dag dat we volledig kunnen genieten van dat mooie niemandsland. Onze eigen wereld. Met 80.000 lotgenoten. Als we hier vanavond sterven, dan in elk geval intens gelukkig en onwetend van alle misère elders. Wees evenwel niet bang, we mogen nog even voort!

Wat vind je eigenlijk van die stortvloed aan Nederlanders op Rock Werchter? Eigenlijk is het bijna meer een Belgisch-Nederlands festival, niet? En daar hoort natuurlijk ook een Nederlandse band bij. De Jeugd van Tegenwoordig, het stel Amsterdammers dat met bizar taalgebruik de Nederlandse taal voorziet van een nieuwe dimensie. Even dreigt het ensemble vroegtijdig naar huis te gaan, maar dan ontwaakt de meute. Inclusief een crowdsurfende Willie Wartaal. Om uiteindelijk te besluiten met Belgische volkshelden Tim Vanhamel en Tom Barman op het podium. Ja, zo maak je wel vrienden in dit land!

Ben jij gedurende The Mars Volta [foto boven] ook tot op het ondergoed natgeregend? Eigenlijk wel even lekker, zo'n verfrissende douche voor een dampende meute. Het druppelt nog wat na als Black Eyed Peas [foto rechts] ten tonele verschijnt. Tijd voor een feestje dus. Aanstekelijkheid troef met de hitgevoelige nummers van het geesteskind van Will.i.am. En ook Fergie steelt met haar welgevormde lichaam weer de show. En oh ja, ook hier komt na Coldplay en 2manyDJs weer de ode aan Michael Jackson tevoorschijn. Al met al een heerlijk stukje zonneschijn na de regen.

Van de hiphoppers uit Los Angeles naar de koudbloedige Noren van Röyksopp is het nog best wel een flinke stap. Hier kruisen Daft Punk en Massive Attack elkander. IJzingwekkend doch hartverwarmend. Ietwat aarzelend komt de Marquee op stoom, maar als het eenmaal dampt, dan dampt het ook best wel goed. Voor de overtreffende trap komt het niet in aanmerking, maar meer dan voldoende is het zeer zeker.

Ja Piet, en met de beginnende tonen van Milk Inc. weten we dan: het einde is nabij. De echte wereld wacht weer. Maar niet voordat James Hetfield en de zijnen jouw oren volgebruld en -gebeukt hebben. Vanaf de achterkant van het veld krijgen we nog enkele krakers mee, en ik moet zeggen: het klinkt zo stevig dat het amper stuk kan zijn gegaan met deze knuffelkinderen van Werchter! Wat is jouw slotsom?

Mij resteert slechts te zeggen, beste Piet, dat ik mij volledig distantieer van de woorden die Het Goede Doel ooit sprak. Waarom immers twijfelen over België als er dit soort prachtfeestjes georganiseerd worden? 't Is hier liefde, liefde voor muziek!

Met een hartelijke groet zeggen wij gedag aan onze Belgische vrienden! Ik kijk nu al reikhalzend uit naar een volgende ontmoeting. Kom goed thuis, Piet!

Niels

Beste Niels,

Werchter is een wereld op zichzelf: de mensen gaan er gek gekleed, kennen geen fluit van het belang van persoonlijke hygiëne en hoewel ze eerder tot mijn stam dan de uwe behoren, heb ik soms de indruk dat ze mijn taal niet spreken. Of ik de hunne?

Tim Vanhamel en Tom Barman - van het kinderanimatieduo Tom & Tim, mogen dan wel volkshelden zijn, ze gaan al een tijdje mee en de nieuwe helden staan te popelen van ongeduld om hun plaatsje op te eisen. The Hickey Underworld won enkele jaren terug Humo's Rock Rally, je raadt het nooit, zowat de belangrijkste muziekwedstrijd in ons land. Met vertraging leverde de band nu een debuutalbum af dat eveneens The Hickey Underworld is gaan heten. Het is een roodgloeiende brok passie geworden, gespannen gitaren en snijdende drums. Misschien dat de messcherpe productie live niet helemaal lijkt te werken, maar toch. Wat een manier om wakker te worden.

Ik geef toe, ik ben bevooroordeeld, beste Niels, maar er is iets aan die Belgische sound die we al van dEUS kennen, of van Millionaire, of The Evil Superstars en nu dus ook van The Hickey Underworld. Het is iets moeilijk te beschrijven, een snedigheid in de gitaar misschien, de lichte melancholie in schreeuwerige teksten, muzikaal ontsnappen aan het grijze beton dat België als een vale kroon lijkt te dragen.

Of wat dacht je van Ghinzu? [foto rechts] Uit Brussel afkomstig, de hoofdstad van het grijs, lijkt deze band met zijn orkestrale synthpop ook op zoek naar een tegengif tegen de beperkingen van de grootstad. En wat voor een tegengif. Een echt goede band is een band die de tent helemaal op zijn kop zet, zonder daarbij in flauwe volksmennertrucs te vervallen. Een echt goede band geeft er niet om als halverwege de set de elektriciteit het eventjes laat afweten. Een echt goede band pikt de draad daarna weer op, blaast iedereen de tent uit en bevestigt: wij zijn een echt goede band, één die zal meegaan, één die telt. Jammer dat wij Vlamingen in al onze navelstaarderij pas nu zien dat er ook in Brussel behoorlijk gerockt wordt.

Nadat ik psychedelisch ben uitgeregend op de 687 solo's van The Mars Volta, ben ik er klaar voor: het afscheid van een vriend. Hoewel Trent Reznor van Nine Inch Nails [foto boven] niet meteen het soort vriend is waar je een kopje thee mee drinkt, valt het me toch zwaar dat dit de allerlaatste keer is dat we de industrialgrootheden aan het werk kunnen zien. Na de grootse Lights in the Sky Tour van vorig jaar verwachten alle in het zwart geklede fans van het machinale monster een nog grootser afscheid, een knaller van een show, een waterstofbom misschien. Maar Trent en zijn vrienden houden de lichtshow bescheiden en laten de kracht uit hun gitaren en drums rollen. Verrassend toch, hoe de nummers van het in 1994 uitgebrachte monsteralbum The Downwards Spiral nog steeds gevaarlijk klinken, hoe deze band geen afscheid neemt in mineur, maar met gespannen aders een laatste keer vernietigend uithaalt.

En nu we toch nostalgisch zijn, laat ons verder gaan en een blikje speedmetal opentrekken. Metallica, een band die ondertussen een abonnement lijkt te hebben voor de wei van Werchter, speelt zijn grootste hits, aangevuld met enkele nummers van Death Magnetic. Natuurlijk klinken de oude nummers niet meer zo gejaagd en agressief als vroeger, James en co. hebben er ondertussen net te veel praatsessies op de bank van de psychiater opzitten. Maar dat neemt niet weg dat Metallica er af en toe in slaagt de geur van benzine weer naar boven te laten komen en helse riffs in razend tempo op ons af te vuren.

Nu ik nog kan staan, Niels, zeg ik vaarwel en tot volgend jaar, wanneer er weer een nieuwe zomer begint, een nieuwe maand juli en we hier weer zullen staan, op elkaar gepakt naar de hits van de radio luisterend. Benieuwd of Metallica er dan weer zal zijn? Of toch Nine Inch Nails. Ik in ieder geval wel en ik hoop van jou hetzelfde.

Je uitgeputte vriend,

Piet

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2009-dag-4/18861/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter