• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2009: dag 3

Muzikale mueslirepen en gevangenenvoedsel.
04 juli 2009, Werchter

Tekst: Piet Notteboom en Niels Steeghs

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 08 juli 2009

Werchter 2009 zal de boeken ingaan als een van de heetste edities van het festival ooit. Maar naast bijna ongelimiteerd zonlicht staat deze editie van het vierdaagse festival ook wederom garant voor de nodige muzikale krachtpatserij. De KindaMuzikverslaggevers doen verslag aan elkaar en aan de lezers over hun dagelijkse belevenissen. Ditmaal de derde dag.

Hallo Piet,

Heeft je lichaam vannacht wat broodnodige rust gekregen? We geraken vandaag over de helft van het festival heen. Nog even doorzetten dus! Maar dat moet lukken, met de namen die voor vandaag weer op de rol staan. In elk geval is ondergetekende vanochtend niet zo vroeg van het luchtbed gezweet als gisterochtend. Dat geeft de burger dus moed! Of zit jij al zwaar aan de energieopwekkers?

Zou Regina Spektor ook een zware nacht gehad hebben? Die Russische tante zag nogal bleekjes vanaf een afstandje. Terwijl op de achtergrond Rodrigo & Gabriela staan te rammen, speelt zij haar luisterliedjes ten overstaan van de Marquee. Een beetje bleekjes klinkt het wel, eigenlijk ook ietsje te timide. Nee, echt de aandacht vasthouden doet het niet. Maar dat kan natuurlijk ook liggen aan de geestestoestand van de gemiddelde, nog niet geheel uit zijn coma ontwaakte festivalganger.

Nee, dan Yeah Yeah Yeahs. Die beuken er vol tegenaan, terwijl ook Limp Bizkit dat doet op het andere podium. Denk jij niet dat een festival op een derde dag zoiets nodig heeft om er weer even in te komen? Hoe het ook zij, wat is die Karen O. toch een geweldige frontvrouw. Wat een kracht, wat een energie. Ze heeft het absoluut in zich om een van dé rocktantes van dit decennium te worden. Dit zijn toch waarlijk de krenten in de pap van een festival. De volgende keer maar op het hoofdpodium, niet?

Over aflatende energie hoef je ook niet in te zitten als het gaat om Franz Ferdinand [foto boven]. Da's gewoon de muzikale mueslireep die je nodig hebt om weer even in het juiste ritme te komen. En voor elke festivalorganisator een geheide voltreffer, want die nummers slaan simpelweg altijd in als een bom. Het enige nadeel: op enig moment ken je het vaste recept van de mannen ook wel een beetje. Daar had jij bij Nick Cave vast en zeker geen last van?

Zouden de Kings of Leon [foto onder] hier ook op het hoofdpodium gestaan hebben zónder 'Sex on Fire' en 'Use Somebody'? We zullen het natuurlijk nooit weten. Feit blijft dat hun broeierige muziek met de whisky-en-sigarettenstem van Caleb Followill heel erg in goede aarde valt bij het publiek. Visueel is de band van de domineeszonen en hun neefje dan wellicht erg aan de sobere kant, maar muzikaal klopt het gewoon. Deze band hoort intussen simpelweg bij de grote namen.

Nog even afblussen met 2manyDJs [foto links]dan maar. Waarom ze zo heten, ik weet het niet, want te veel zijn het er niet. Sterker nog, het slaat werkelijk aan als een gek. Met mooie visuele weergaves van platenhoezen van de nummers die ze door de mix gooien. Je zou bijna gaan denken aan een doorlopende popquiz van anderhalf uur. Ohja, en natuurlijk is er ook weer die referentie aan de overleden King of Pop. Werchter omarmt de firma Dewaele met duizenden armen tegelijk. En ondergetekende omhelst vrolijk mee, want het is een waar genot!

Slaap lekker, waarde Piet, en tot morgen!

Niels

Beste Niels,

Het is de derde dag nu al en vanaf een uur of acht 's morgens begint mijn tent meer en meer op een stoomoven te lijken. Rond half negen sta ik op, uitgedroogd, met houten hoofd, tussen de scherven van het feest van gisteren, de blikken en zakken chips. De dag begint met koffie (de drank van goden), gebakken eieren (gevangenenontbijt), een glas melk, omdat dat ontgiftend schijnt te werken en een optreden van Triggerfinger.

Triggerfinger is de band rond Ruben Block, het mensgeworden rockcliché, bassist Paul van Bruystegem, die er op de eerste editie van Rock Werchter ook al bij was en Mario Goossens, mogelijk een van Belgisch strakste drummers. Dit is een rockband, laat daar geen discussie over bestaan, want alleen echte rockbands spelen in kostuum, wrijven voor het optreden hun haren in met mayonaise en hebben grote rode gitaren. Hun recht door zee rock-'n-roll is herkenbaar en toegankelijk, strak en vettig.

Maar toch stel ik hier vragen bij. Heeft niemand in het dolenthousiaste publiek de indruk dat dit geen band is, maar een tekenfilm? Herkent niemand deze bindteksten van andere optredens? Heeft niemand de stoere gitaarmoves en rockposes ooit eerder gezien? Komen de songs, kapsels en oerlelijke gitaren niet rechtstreeks van de onlinewinkel van www.rockfordummies.com? Of heeft de lading snertpils van gisteren me met een ochtendhumeur opgezadeld?

Had je al gemerkt dat festivals voor jongeren zijn, dat de gemiddelde Werchterbezoeker elke ochtend een keiharde strijd dient aan te gaan met jeugdpuistjes en vettig haar? Ik vraag me af of de organisatoren zich wel ten volle bewust zijn van het feit dat jongeren nood hebben aan gezonde en gevarieerde voeding, vitamines en dat soort dingen. Ik denk dat er best een aantal hamburger-, pita- en pizzakramen kunnen worden verwijderd, wil de organisatie niet verantwoordelijk zijn voor blijvende schade in het opgroeien van de muziekminnende jeugd. Wat dacht je van meer fruit, een kraam met bonen of spinazie, wereldkeuken? Ik zie een tapaskraam voor me, met vis, schaal- en schelpdieren, een gezellig glaasje witte wijn, dan hebben we toch wat te doen tijdens het voor de rest volstrekt overbodige gitaarduo Rodrigo y Gabriela [foto rechts].

Mogwai is een postrockband. Dat wil zeggen dat ze rustig de tijd nemen om hun instrumentale tracks te laten ontpoppen, dat ze vooral met het hoofd naar de vloer en de rug naar het publiek gekeerd staan, dat journalisten woorden als 'meanderen' en 'uitwaaieren' in de mond nemen en dat fans hun optredens beschouwen als muzikale aha-erlebnissen. Mogwai is een postrockband en waarschijnlijk een van de beste ter wereld: gewelddadig en geraffineerd, slaan en zalven. Waarom heb ik dan de indruk dat dit alles zo irrelevant is? Waarom is het publiek meer geïnteresseerd in de windhoos die even langs de Marquee passeert en een slapende festivalganger knock-out mept? Zijn dit de laatste stuiptrekkingen van een genre dat lijkt dood te bloeden, waarvan alle verrassingen zijn uitgedeeld, de geheimen verklapt?

Ik heb het licht gezien, mijn beste Niels. Ik ben God onder ogen gekomen. Ik heb zijn toorn en passie gevoeld. Hij heet Nick Cave [foto links]. Toegegeven, sinds hij met Grinderman een stap opzij zette van de piano om zich als een duivel op de gitaar te gooien, vreesde ik voor de toekomst van The Bad Seeds, al was het maar omdat de band niet langer kan rekenen op de steun van Blixa Bargeld en Mick Harvey. Maar de groten vinden zichzelf opnieuw uit, dus is Nick Cave & The Bad Seeds vanaf heden een gitaarband. Dat de band vooral alternatieve versies van klassiekers zal spelen blijkt al vanaf een geniale opener 'Tupelo'. Als daarna ook nog 'Deanna' en 'Red Right Hand' worden afgewisseld met een bijzonder sterke versie van 'Dig Lazarus, Dig!!!' is het helemaal duidelijk: The Bad Seeds zijn nog steeds relevant en gevaarlijk. Nick Cave staat altijd garant voor een groteske show, de passionele uithalen van een bezeten predikant, voodoorituelen voor de bange massa, waarvan de fans van Kings of Leon met klapperende tanden en knikkende knieën achterblijven.

Groeten van je vriend in blinde aanbidding,

Piet

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2009-dag-3/18858/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter