• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2009: dag 2

De regimes van Koning Pintenman en Neptunus.
03 juli 2009, Werchter

Tekst: Piet Notteboom en Niels Steeghs

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 08 juli 2009

Werchter 2009 zal de boeken ingaan als een van de heetste edities van het festival ooit. Maar naast bijna ongelimiteerd zonlicht staat deze editie van het vierdaagse festival ook wederom garant voor de nodige muzikale krachtpatserij. De beide KindaMuzikverslaggevers doen verslag aan elkaar en aan de lezers over hun dagelijkse belevenissen. Ditmaal de tweede dag.

Goedendag Piet,

Ken je die stoommaaltijden van de Albert Heijn? Vanmorgen bij het ontwaken voelde het in onze tent ook alsof we ingrediënten waren van zo'n gerecht dat onder het plastiek gestoomd wordt. Het was nog veel te vroeg, en de oogleden kwamen amper los van elkaar. En ja, natuurlijk was daar de avond tevoren ook debet aan. Het is geen weekend van vitaminekuurtjes en schoonheidsslaapjes. Nee, vier dagen Werchter is gewoon een kwartet aan bikkeldagen. Tijd voor een frisse hand water in mijn gezicht. Plus een flinke teug water. En snel daarna nog een halve fles erachteraan, en niet te vergeten de broodjes pindakaas als ontbijt. Hét stevige broodbeleg waar wij Nederlandse jongens groot mee werden.

Na wat lummelen en uitbrakken rond het tentenkamp is het tijd langzaamaan richting festivalterrein te wandelen. Via de dubbeldeksbus waar men vers sinaasappelsap perst. Een vitaminerush naar het hoofd, toch maar even. De rest van de dag regeren Koning Pintenman en Neptunus immers toch vooral weer. En de muzikale helden natuurlijk, want vandaag belooft een mooie dag te worden. Al is Amy MacDonald nou niet direct één van die toppers. Natuurlijk spreekt het hitgevoelige oeuvre een jong en gillend publiek aan. Leuk hoor, haar openlijke liefdesverklaring aan The Killers, maar zouden Brandon Flowers en zijn mannen nu écht onder de indruk raken van dat lieflijke Schotse meisje?

Nee, doe ons dan maar Elbow! [foto boven] Eerlijke en prachtige luisterliedjes van een oersympathieke band uit Manchester. Bijna vaderlijk vraagt Guy Garvey steevast na elk nummer of iedereen nog steeds in orde is. Leuk hoor, maar het gaat uitstekend met ons, Guy! Maar de warme en gloedvolle muziek van deze Britse formatie komt toch eigenlijk beter tot zijn recht in een intiemere setting dan op dit hoofdpodium. Maar ondanks dat was het opnieuw gewoon genieten van de juweeltjes die deze band voor je uitstalt, mijn beste Piet!

Waar eenieder wel als een blok voor valt, is Bloc Party [foto links]. Je had die blik van Kele Okereke eens moeten zien, dan had je geweten hoe passie en zelfvertrouwen er uitzien. Ongrijpbare nummers, en een uitstekende voorstelling. Althans, vooral van de zelfverzekerde Kele dan, want de rest van de band blijft braaf in zijn schaduw figureren. Rondom mij beweegt de meute de inmiddels stilaan verzurende ledematen volop mee. Al vroeg op de dag is er dan eigenlijk het besef dat dit niet echt meer overtroffen zal worden vandaag.

Kennen jullie in België ook zoiets als de EO-jongerendagen? De uitgedeelde plastic gitaren van de Christelijke Mutualiteit duiden in elk geval op enige religieuze invloed alhier. Maar Brandon Flowers van The Killers waagt zich aan de rol van pastoor van Werchter deze avond. Niet vreemd, want de beste man is en blijft toch een overtuigd mormoon. Doch wel eentje met enorm veel showmanship in de aderen. Jammer genoeg lijkt de band uit gokparadijs Las Vegas met name in het middengedeelte even op een plumpudding. Het stel oude hits vergoelijkt dat dan nog enigszins, maar feit blijft dat menigeen beter had verwacht van The Killers. Ja, ook die schattige Amy MacDonald.

Maar gelukkig hebben we dan nog een hedendaagse superband te gaan. Die van podiumbeest Chris Martin en zijn Coldplay [foto rechts]. Met inmiddels zo'n gigantisch arsenaal aan hits kan dat amper misgaan. En dat doet het dan ook niet. Martin waagt zich zelfs aan Michael Jacksons 'Billie Jean' en een stukje van de op datzelfde moment in de Marquee optredende Lady Gaga. De show, inclusief uitjes naar uithoeken van het podium en een overtuigend door drummer Will Champion gezongen nummer, overtuigt de festivalweide van voor naar achter. Voor zover nog nodig natuurlijk. Grootser dan dit en Metallica zal het vast niet meer worden dit festival, denk je wel?

Ja, en als dan de stilte weer valt begin je plotseling die rug stilaan te voelen. Tijd om als bumperklevende kudde weer terug te krioelen richting de camping. Heb jij er wel eens bij stilgestaan dat Werchter met de 80.000 bezoekers per dag dit weekend zomaar een middelgrote stad is, met een wel erg hoog aantal inwoners per vierkante kilometer? Nou ja, het zijn maar wat bizarre gedachten die je onder invloed krijgt.

Sterkte met in slaap geraken, en zorg dat je morgen weer enigszins fit bent!

Niels

Beste Niels,

Wat andere leden van het mensenras op maandag hebben en wel eens als maandagblues durven te bestempelen, heb ik geregeld op vrijdag. Dat lege, onbestemde gevoel, dat al begint als ook ik, waarschijnlijk ettelijke uren nadat jij je stoomzakje hebt verlaten, uit mijn nomadenwoning kruip en met kleine oogjes en strak toegesjorde maag over een nieuwe dag in de mensenmassa sta uit te staren. Misschien ben ik op dag één wel een beetje te enthousiast geweest.

Als fervent liefhebber van alles dat een beetje naar de ijle melancholie van de jaren tachtig ruikt, ga ik ervan uit dat de jongensachtige weltschmertz van White Lies [foto hierboven] op deze vrijdag de perfecte aanvulling zal zijn voor dat onbestemde gevoel dat me blijft plagen. Niets is echter minder waar. Terwijl Harry McVeigh met de gemeende stoerheid van een tienerjongen een resem nummers aan elkaar rijgt die stuk voor stuk op kleffe covers van The Cure, Echo & The Bunnymen of U2 lijken, blijft het meisje naast me haar verwondering uiten. Deze zanger is nog maar 21, volgens mijn bescheiden mening een zwak excuus, beste Niels.

Net op het moment dat ik niet meer in de toekomst van de Britse muziekindustrie geloofde - ik ben niet zo'n ongelofelijke Coldplay- of Bloc Partyadept - ben ik bekeerd. Terwijl ik mijn vrijdagblues al met allerhande dranken heb trachten te bestrijden, komt de redding uit onverwachte hoek. In de schaduw die ik in de Marquee heb opgezocht ontstaat met The Streets een Brits straatfeestje, dat ik voordien alleen in EastEnders had gezien. Toegegeven, Mike Skinner en zijn vrienden heb ik net al een keer te veel gezien, dus heb ik weinig vertrouwen in een nieuwe oioioi-sessie, maar er straalt een echtheid van de show, een vibrerende energie van het feestje. Voor ik het weet loop ik weer dansend rond de tent, de vrijdagblues verbroken, nog net op tijd. Morgen zal ik weer wat beter zijn,

Oi,

Piet.

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2009-dag-2/18860/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter