• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2009: dag 1

Brandend in de file, vlammend op het terrein.
02 juli 2009, Werchter

Tekst: Piet Notteboom en Niels Steeghs

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 08 juli 2009

Werchter 2009 zal de boeken ingaan als een van de heetste edities van het festival ooit. Maar naast bijna ongelimiteerd zonlicht staat deze editie van het vierdaagse festival ook wederom garant voor de nodige muzikale krachtpatserij. De beide KindaMuzikverslaggevers doen verslag aan elkaar en aan de lezers over hun dagelijkse belevenissen. Ditmaal de eerste dag.

Beste Piet,

Even schoot de gedachte door het hoofd dat dag één volledig de mist in zou gaan. Wij Nederlanders hebben altijd wel de mond vol over domme Belgen, maar jij hebt vandaag niet uur na uur na uur met talloze andere Ollanders in de file gestaan in en rondom Haacht. Eindeloze rijen blik in de verzengende hitte. We hadden met gemak overheerlijke eieren kunnen bakken op de motorkap. Dat schept weliswaar een band met lotgenoten, maar nog liever hadden we vroeger op de dag een mooi plekje gezocht op camping A3, en aangesloten bij de kickstart van het festival bij de Eagles of Death Metal. Daar was jij toch maar mooi bij!

Maar helaas, pas bij Placebo [foto boven] begint het festival écht voor ons. Met wel meteen een hele mooie binnenkomer, want de band van de androgyne zanger Brian Molko gaat er altijd in als zoete koek op festivals als deze. Net zoals trouwens die eerste koude Belgische biertjes, want het halfwarme pils en het pislauwe water ledigde de nood aan vocht amper. De honger naar lekkere muziek wordt in elk geval alvast bevredigd met de nodige klassiekers van Placebo. Ook het nieuwere werk, waarin de band zowaar een zonnigere kant lijkt te ontdekken, krijgt volop de ruimte en klinkt prima in de oren. Je ziet het wel, met de jaren wordt zelfs Placebo milder.

En over klassiekers gesproken, wat denk je van Oasis? Driekwart van de nummers die de kwajongensband van de gebroeders Gallagher speelt kan bijkans de hele festivalweide van voor naar achter meebrallen. Of dat nou of over wonderlijke muren gaat, of over het eeuwige leven, dat maakt niet uit. En wat denk jij, is die Liam nu werkelijk zo'n pedant figuur, of is het buiten het podium gewoon een brave huisvader? Hoe dan ook, het is genieten, met name ook van het door Noel subliem gebrachte B-kantje 'The Masterplan' en van klassiekers als 'Morning Glory' en 'Live Forever'. Toch mis je bij Oasis net dat stukje dat het écht speciaal maakt. Weten ze wel echt dat ze zich bevinden op de welhaast gezegende grond van Werchter?

Anders is dat in elk geval met The Prodigy [foto rechts]. Ze bieden vuur. Spuwen vuur. Ja, we zijn al genoeg getart door de brandende zon vandaag, maar graag ondergaat de meute ook nog even de furie van de mannen van Liam Howlett. Keith Flint en MC Maxim Reality houden de boel scherp, en het arsenaal aan klassiekers, van 'Breathe' tot 'Out of Space' doet de rest van het werk. Hoe staat het met jouw deodorant? Bij de meeste mensen is die namelijk na het uit hun dak gaan op de tonen van de Britten volledig uitgewerkt!

Hoe was jouw dag?

Goedenacht en tot morgen,

Niels

Beste Niels,

Ik ben op Werchter aangekomen, veel te vroeg naar goede gewoonte. Want hoewel het festivalterrein (zeg nooit zomaar 'weide' tegen een festivalterrein) pas in de late namiddag voor het publiek geopend wordt, willen wij er niets van missen en komen we dus al om half negen 's morgens aan. Kwestie van tijdig op de hoogte te zijn van de situatie, de tegenstand in te schatten, mentale voorbereidingen te treffen.

Hier heb ik naar uitgekeken. Deze chaos, dit mierennest van mensen. Ik herken weer dingen die ik was vergeten: dat mensen niets liever doen dan aanschuiven, terwijl anderen de massa liever aanstaren uit een van de biertenten langs de weg, dat feestdieren zich om onduidelijke redenen willen verkleden als de meest debiele tekenfilmpersonages, de eindeloze rijen posters langs de weg, dat het verfoeilijk heet kan zijn.

En dan, wanneer iedereen ver genoeg boven zijn theewater is en wanneer de campings stilaan gevuld worden met tenten gaat de wei (excuseer: het festivalterrein) uiteindelijk open. Een massa duwt en wringt zich een weg door de hitte, terwijl wij smeerlappen van de pers op zoek zijn naar een persingang die beter verstopt lijkt dan de toegang tot Saddams gat in de grond. Net op tijd voor de Eagles of Death Metal [foto hierboven], die net zoals het talrijke publiek alles willen geven, de beuk erin, alles of niets.

Echte rockers hebben snorren, dragen veel te kleine jeans, hebben vettig haar en spelen nummers die maximaal vier akkoorden hebben, recht door zee, met alle risico's op doorzichtigheid van dien. Toegegeven, met Joey Castillo aan de drums kan er weinig misgaan, maar wanneer Jesse 'The Devil' Hughes, de koning der verwarring, voor een achttiende keer zijn zoon en moeder aan het publiek voorstelt, komt de kogel van Eagles of Death Metal meer en meer als een losse flodder over. Echte rockers doen geen groetjes aan hun moeder.

Dan maar ontsnappen aan de zon, die me ondertussen in een interessante tint mauve heeft gekleurd. Een reis naar San Francisco, de jaren zestig, feelgoodhits en hippiemeisjes. Wat Fleet Foxes [foto rechts] doet in de Marquee is niet nieuw, niet gevaarlijk, maar dat hoeft ook niet, want het is eenvoudigweg prachtig. De helderheid in de zeemzoete gitaren, de parelende schoonheid van het kerkkoortje, die zuivere meerstemmigheid, een frisse bries en de perfecte afkoeling, wat wil een mens nog meer?

Ik blijf nog even in de Marquee, nagenietend van de oooha oooha's van Fleet Foxes wanneer Emiliana Torrini [foto onder] op het podium verschijnt. Een echte gentleman verlaat de zaal niet terwijl een dame op het podium staat, ook niet wanneer het om een typisch Werchteroptreden gaat. De mensen willen zomerhit 'Jungle Drum' horen, wat wil zeggen dat we een concert krijgen voorgeschoteld van een ietwat timide jongedame, die in traditionele herderinnetjesoutfit en met beperkt succes om de aandacht van het ongeïnteresseerde publiek vraagt. Maar het is te warm, Torrini is te koel, haar muziek te mak, dus blijft het publiek rustig pils hijsen tot het uiteindelijk toch helemaal gek kan worden op de tonen van de zomerhit. Maar we hebben toch in de schaduw gestaan.

Hier kan en mag en zie je alles, beste Niels. Mensen die elkaar ontmoeten, terwijl anderen in een hoekje huilen, een man die wil gaan slapen en een meisje dat wil dansen. Mijn vriend die iemand in de ballen wilde schoppen, het kon allemaal.

Tot morgen,

Je aangebrande vriend

Piet

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2009-dag-1/18857/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter