http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rock Werchter 2008: dag 1-2
Harig volk, fallussymbolen en rillingen over de rug.
03 juli 2008, Werchter (B)
Tekst: Frederic Evrard en Meike Kleemans
Publicatiedatum: 10 juli 2008
In de aanloop naar Rock Werchter is er naar jaarlijkse traditie aardig wat te doen rond de ticketprijs. Die bedraagt dit jaar om en nabij de 165 euro voor vier dagen festival. Antwoord van organisator Herman Schueremans: "Rock Werchter wordt al enkele jaren op rij tot het beste festival ter wereld verkozen en nog ligt de prijs in andere landen veel hoger." Hij heeft gelijk. Op organisatorisch vlak gaat Rock Werchter namelijk zelden uit de bocht en met namen als R.E.M., Moby, Neil Young, Radiohead, dEUS en Beck op het programma kan er deze editie eigenlijk niks mislopen.
DONDERDAG
De eerste dag is het gelijk raak. Of het om een festivalrecord gaat is niet duidelijk, maar al na enkele minuten Air Traffic worden de eerste meisjes in ademnood uit de eerste rijen gevist. Het viertal uit Bournemouth bewijst dat het na de ietwat jeugdige doortocht vorig jaar al heel wat makkelijker in z'n vel zit, zelfs op de main stage. De gretigheid van de band mag blijken uit een akoestisch concert een dag later op één van de campings en een invalbeurt op het hoofdpodium voor Babyshambles. Laatstgenoemde lost de verwachtingen min of meer in en komt niet opdagen.
Het concept om pop te injecteren met vooral Afrikaanse invloeden is niet nieuw, maar wat Vampire Weekend [foto boven] ermee doet is uniek en aanstekelijk. Songs als 'Cape Cod Kwassa Kwassa' vallen uitstekend bij het frisse en montere festivalpubliek, dat gewillig in de vampierengreep blijft tot de allerlaatste noot.
Tijdens een hevige stortbui zoekt men een schuilplaats in de Pyramid Marquee waar op dat moment The National aan de slag is. De groep is momenteel op tour met R.E.M. en dankt zijn plaats op Rock Werchter, net als Modern Skirts, een beetje aan hen. Niettemin staat er een uitstekende band te spelen die ook zo z'n plaats wel verdient. Ondanks een ietwat tegenvallende Matt Berninger, die het publiek nauwelijks aankijkt en zijn uitstekende diepdonkere stem wat buitenspel zet door een beetje te veel drank, zorgt The National voor een interessant concert met het evidente hoogtepunt bij 'Fake Empire'.
Headliner voor dag één is R.E.M. [foto boven] Anders dan Radiohead op zaterdag is het viertal uit Athens, Georgia niet vies van een resem hits uit de oude doos. Na enkele makke platen is dat op zich niet zo verwonderlijk, en echt beklijven is er vanavond ook niet bij. Er zit weinig vaart en nog veel minder vuur in de set, de visuals zijn oude R.E.M.-koek, en bindteksten als "this is the 39th time we play this festival, since 1823", zijn wel grappig maar halen elk beetje magie dat in de performance kruipt er onmiddellijk weer uit. Aanvoerder Michael Stipe heeft hét niet vanavond en de rest van de band weet die leemte niet op te vangen. Enkele geweldige momenten ten spijt krijgt R.E.M. een onvoldoende.
VRIJDAG
Met songs als 'The Storm' en het nieuwe 'Wooden Arms' is er bij Patrick Watson geen seconde tijd om naar adem te happen. Dwarrelend over het podium zet hij een halfverdoofde menigte terug op het juiste spoor na een iets te korte nachtrust. Net als het concert naar een hoogtepunt gaat, valt echter de elektriciteit weg, waarop Watson en de band met een vol gemoed het publiek induiken en akoestisch de song 'Man under the Sea' brengen. Aangespoord door Watsons megafoon slaat de hele tent aan het meezingen en ontstaat er een fantastisch moment dat een uitstekend concert afsluit.
In de Pyramid Marquee is veel harig volk te zien onder de naam My Morning Jacket. Na een uitstekend album (Z) en een daarop gebaseerde dubbele liveplaat (Okonokos) is er ondertussen de nieuwste genaamd Evil Urges. De band wisselt de vele nieuwe nummers her en der af met werk uit Z. My Morning Jacket staat echter niet al te scherp en het gaat er nogal routineus aan toe, zelfs bij de meer naar poprock neigende nieuwe songs: een dodelijke combinatie.
Terug naar het hoofdpodium dan maar want daar staat ene Jay-Z op z'n gemakje de hele godganse wei te pimpen met een niet aflatende stoomtrein van hits. Oké, hij speelt wat leentjebuur bij AC/DC ('Back in Black'), The Prodigy ('Smack My Bitch Up') en Amy Winehouse ('Rehab'), maar alles wordt naadloos aan elkaar gemixt en gaat geen minuut vervelen. Een welgemeende big up voor Jay-Z's band ook, die zonder enige moeite overtuigt, ongeacht welke stijl er op het menu staat. Grote klasse!
Gekleed in een kort rokje en hoge hakjes trippelt Duffy [foto boven] het podium van De Marquee op. Ze begint nog slepend en rustig met 'Syrup and Honey', maar in het refrein van 'Rockferry' is daar dan die rauwe en tegelijkertijd zoete stem die de hoogte in knalt en net zo makkelijk weer in een lager register glijdt.
Grappig is dat diezelfde stem tussen de nummers door als een tekenfilmdiertje klinkt, hoog en kinderlijk. Die kinderlijkheid van haar stem kan trouwens niet meer tegenovergesteld zijn aan haar performance. Duffy heeft duidelijk voor de spiegel geoefend in sexy kijken en hoe de microfoon zo rond te slingeren en vast te houden als een waar fallussymbool. Die ingestudeerde maniertjes en poses leiden enorm af en maken het optreden helaas niet zo goed als verwacht.
The Verve zal wel gezwicht zijn voor het geld, is de gedachte na het zien van de bandnaam op het affiche. Op zich niet zo gek, aangezien de band bekendstaat om de innerlijke strubbelingen die hen elke keer weer opbreken. Maar op het podium staat vandaag een band die zo energiek en geïnspireerd overkomt dat het lijkt alsof je met een nieuwe groep van doen hebt.
Wanneer Richard Ashcroft op een podium staat, gebeurt er wat. Hij zingt bezwerend en bevlogen en zorgt voor rillingen over de rug wanneer hij 'The Drugs Don't Work' zingt. Wat een eenzaamheid spreekt daaruit! De paar nieuwe nummers die de band speelt doen verlangen naar een nieuwe cd en nog veel meer mooie optredens als dit. Nu maar hopen dat ze geen ruzie krijgen.
Een zonnige vrijdag op Rock Werchter kan zich geen betere afsluiter inbeelden dan Neil Young [foto boven], zo blijkt. Met opener 'Love and Only Love' en 'Hey Hey, My My' hangt er meteen een geschikte sfeer tussen een gevarieerd publiek van jong en oud. Hoewel sommige nummers nogal doorzichtig van opzet zijn door het afwisselen van lange solo's met korte gezongen stukken, blijft er steevast veel energie vanuit gaan.
Young is de oudste man op het festival maar bijt wild van zich af en geeft het publiek waar het om vraagt met bijna akoestische versies van 'The Needle and the Damage Done', 'Heart of Gold' en 'Old Man'. Hij sluit af met de Beatles-cover 'A Day in the Life' en stuurt daarmee een moegestreden wei de nacht in.
Foto's uit het KindaMuzik archief, door Josselien van Eijk (Vampire Weekend), Paco Weekenstroo (R.E.M.), Jelmer de Haas (Duffy en Neil Young)
http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2008-dag-1-2/17195/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter
Meer Rock Werchter op KindaMuzik:
» Live-recensie: Rock Werchter 2015 - dag 2» Achtergrond: 7 tips voor Rock Werchter editie 2013
» Bezoek de Rock Werchter artiestpagina
Deel dit artikel: