• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rock Werchter 2006: Dag 2

Hot, Hotter, Hottest!
30 juni 2006, Werchter, festivalweide

Tekst: Dieter Craeye en Karen Stevens

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 07 juli 2006

Van een unheimische dag gesproken. Terwijl de WK-loterij in het voordeel van de Duitsers wordt beslecht , krijgen we het staalharde bewijs dat een andere Teutoonse schlemiel liever bloed proeft dan het hooggebergte. In Werchter wordt intussen met tropische temperaturen geflirt. De festivalweide kreunt onder de hitte, zo ook uw reporters ter plaatse. Hoe dan ook: het verslag van dag twee!

Boysband met ballen
De dag begint zoals een dag hoort te beginnen: met A Brand in de Marquee. Ondanks het vroege uur, de hitte én tieneridool Skin op de Main Stage maakt deze boysband met ballen een ochtendlijke triomftocht op Werchter. De set bestaat uit radiohits als ‘Hammerhead’ en andere songs (‘Riding Your Ghost’, ‘Beauty Booty Killer Queen’) met hitpotentieel en wordt zeer gesmaakt door het dolenthousiaste publiek. Bij A Brand wordt daarenboven aan entertainment gedacht: naast simultane schouderbewegingen en een op gegil onthaald “we laten de mensen onze achterkant even bewonderen”-moment wordt er een heuse MC op het podium geroepen. Deze – eigenlijk overbodige – demagoog ment het volk met uitroepen als “I say hammer, you say head! Hammer!” Tenslotte is de stomende versie van ‘Block Rockin’ Beats’ (Chemical Brothers) verweven met ‘Poison’ (The Prodigy) het vermelden waard. Na het optreden niets dan blije gezichtjes op en voor het podium. Laat het een voorbode zijn voor de rest van de dag.

Hype! Hyper!! Hypest!!!
In tegenstelling tot wat verwacht wordt in deze tijden van hypes en nieuwe Britse bandjes waarvan de muzikanten eigenlijk nog braafjes naar school zouden moeten gaan, blijken The Kooks geen vervelende doorsnee set te spelen. De band houdt zich op veilige afstand van routineus gewauwel, levert variatie bij de vleet en houdt het van begin tot eind spannend. De tent beeft op zijn grondvesten. Zou de meerderheid het deze keer dan wél bij het rechte eind hebben?

Het blijft hypes als ouwe wijven regenen in de Marquee. Na The Kooks is het de beurt aan Clap Your Hands Say Yeah. Deze keer valt de live-prestatie echter tegen. Op hun best klinken Clap Your Hands Say Yeah als Supergrass toen die nog hoge toppen scheerden, ballads met mondharmonica gaan hen een pak minder af. Zanger Alec Ounsworth kan wortelen raspen met zijn stem, maar zingen is misschien wat hoog gegrepen. Clap Your Hands Say Yeah baseert zich niet op een vooraf ingestudeerde choreografie, wat in hun voordeel spreekt. Hun set komt oprecht spontaan over. Soms iets te spontaan echter, waardoor stuurloosheid nooit ver weg is. Het geheel is ietwat langdradig, op een aantal sterke songs (‘Gimme Some Salt’, ‘Upon This Tidal Wave of Young Blood’) na. En natuurlijk stikt het publiek van de grapjassen die – met brede grijns – “Yeah” roepen tijdens het applaus. Origineel, the unbearable lightness of being!

Daglicht helder als kristal en een tijdstip waarop de doorsnee muzikant zich doorgaans nog eens soezend in slaap wentelt: omstandigheden verre van ideaal voor een rockgroep die trouw zweert aan donkere eighties-wave. Niet zo voor Editors [foto boven], een veelbelovend gezelschap uit Birmingham dat na Pukkelpop en een uitverkochte Vooruit in het voorjaar nu in Werchter aan de bak mag. Snel wordt duidelijk dat het kwartet veel meer is dan het zoveelste dertien-in-een-dozijn-bandje. Radiohits als ‘All Sparks’, ‘Bullets’ en publieksfavoriet ‘Blood’ houden de weide in een beklemmende houtgreep, elders (‘Munich’, ‘Fingers in the Factory’) ontvouwt het artilleriegeschut van Chris Urbanowicz (gitaar) en Russell Leetch (bas) zich als een strijdvaardig en buitengewoon machtig defensiewapen. En wat te zeggen van de stem van Tom Smith! Natuurlijk is Ian Curtis nooit ver weg, maar hetgeen de man hier bewerkstelligt, moet zelfs Paul Banks (Interpol) blozende wangen bezorgen. Wie daarbovenop wegkomt (en veel meer dan dat!) met een heilig huis als ‘Road to Nowhere’ van Talking Heads heeft potentie zat. Ons devies: verlies Editors voortaan geen seconde meer uit het oog, het zou nog van pas kunnen komen!

Trillende billen en hersenschimmen
Vooraf nog door ons getipt als mogelijk hoogtepunt, maar intussen verworden tot een vage hersenschim: Kanye West. De rapper blies de hiphopwereld de voorbije jaren dan wel nieuw leven in, live wekt hij vandaag op geen enkel moment de indruk de talloze adelbrieven te kunnen staven. De strijkers en harpiste zorgen voor een welgekomen afwisseling, maar helaas zit bij de interpretaties van klassiekers als ‘Eleanor Rigby’ (The Beatles), ‘Take On Me’ (A-Ha) en ‘Bitter Sweet Symphony’ (The Verve) het reusachtige ego van de millionseller in de weg. “Ma-a-ke some noise”, het was het krachtigste, maar tevens het meest holle credo van het festivalweekend. Hiphop en het hoofdpodium van Werchter: het verhaal van de tang en het varken, weet je wel.

Het kon zowaar nòg slechter: Sean Paul. Het is weinigen gegeven energiek in het rond te hupsen op een snoeihete middag, maar deze nitwit vormt een uitzondering. De door MTV en consoorten aanbeden Jamaicaan voelt zich perfect in zijn sas bij hoge temperaturen en probeert dat ook bij het publiek over te brengen. Ondanks de hulp van schaarsgeklede, met de billen trillende danseressen, slaagt hij hier slechts met mate in. Deels vanwege het hoge aantal appelflauwtes bij de gedehydrateerde aanwezigen, deels omwille van ‘s mans vervelende gimmick van abrupte afbraak. Telkens er een hit zit aan te komen of een vette beat door de luidsprekers schalt, legt Sean Paul de boel stil en blijven moedige dansers plots hangen in het midden van een gewaagde move. Eén woord voor Sean: irritant. Mooie ‘SP’-medaillon, trouwens!

Nekhaar ten berge
Alle intelligensia staan dan natuurlijk al geruime tijd in de Marquee. Guy Garvey van Elbow roemt na afloop van het concert het festivalpubliek van Werchter als ‘het beste ooit’. Dergelijke woorden dienen uiteraard altijd met de nodige voorzichtigheid te bate genomen te worden, maar het dient gezegd dat de tentgangers vrijdagmiddag erg ontvankelijk waren voor de Mancunians. Elbow heeft zich de voorbije jaren geschoold in het componeren van wondermooie songs die bol staan van de spanning en het nekhaar ten berge doet rijzen. Wie immuun is voor ontroerende liederen als ‘Forget Myself’, ‘Red’ of ‘Fugitive Motel’ moet of a) dringend op consultatie bij de oorarts of b) zich dringend naar de platenboer reppen om het debuut van idoolfinalist Udo te kopen. Het broeierige ‘Mexican Standoff’ heeft nauwelijks zon nodig om te beklijven en leek meer bestaansreden te hebben in Arizona dan in noordwest-Engeland. Garvey, niet de grootste performer, wel een zeer beminnelijk man, droeg ‘New Born’ op aan de twee kersverse vaders (de heren Potter en Jupp) binnen de groep alvorens een laatste keer – voor zover nodig – het vuur aan de lont te steken. Prima concert van een prima groep en, oh ja, hoe Talk Talk vandaag eigenlijk zou klinken?

Gedroomde acts voor adolescentenpubliek
Hoe Live klinkt weten ze helaas zelfs op een ijzige bergtop in de Himalaya. Zanger Ed Kowalczyk ziet er nog steeds uit alsof hij jaren een abt in een Tibetaans klooster betrok. Vandaar allicht zijn charisma met meditatieve trekjes. Het viifde (wat kan het leven meedogenloos zijn) Live-concert op Werchter noopt ons dan ook tot dieperliggende vraagstukken als “Wat bezielt ‘De Schuur’ om maar liefst drie acts van dit kaliber op rij te programmeren op de Main Stage?”. In dezelfde categorie terug te vinden: “Zit er werkelijk nog iémand op Live te wachten? ”. Alle grote karaokehits waaien voorbij (het was helaas windstil op de weide), van ‘They Stood Up For Love’ tot het obligatoire ‘I Alone’. De meezingende massa is te horen tot in Scherpenheuvel, maar slaagt er helaas niet in Ed te overstemmen. Dat is jammer.

“Who The Fuck is Mick Jagger” stond er te lezen op het t-shirt van Anouk [tweede foto boven]. De Haagse sirene weigerde vorige maand nog aan te treden op Pinkpop uit onvrede met de haar aangereikte affiche-spot, ten aanzien van Rock Werchter showde ze minder kapsones. De zangeres drukt in ons land een erg omvangrijke aanhang tegen de borst, hits als ‘Nobody’s Wife’, ‘Lost’ en uiteraard ‘Girl’ gaan er bij hen in als zoete broodjes. Op haar best rockte Anouk als een tiet, op haar minst (en vooral zachtst) was het tijd om dekking en vooral afkoeling te zoeken.

Van Anouk naar Muse [foto rechts boven]: het lijkt een logische stap voor velen en is dat simpelweg ook. Elke single is goed voor tonnen airplay, hun hitmachine draait even stabiel als een windturbine en live halen ze niet zelden verwoestend uit. Vernieuwend zijn ze sinds lang niet meer (zijn ze dat ooit geweest?), wat ze zelf ook van de nieuwe plaat Black Holes & Revelations mogen beweren. Oke, ‘Supermassive Black Hole’ is een wervelende single en stond ook live als een in het felste zonlicht glimmende kathedraal. Tel daar instant klassiekers als ‘Bliss’, ‘Plug-In Baby’, ‘Hysteria’ en ‘New Born’ bij op, vermenigvuldig ze met de rücksichtlose overgave van Matt Bellamy en je hebt de gedroomde festivalact van en voor een uitzinnig adolescentpubliek. Missie geslaagd dus, op naar het Sportpaleis (19 november, dc)

Armageddon van opperste muzikale beleving
De in mainstream-kringen geruisloos ontloken carrière (zeven cd’s al) van Mogwai [foto links] leek lange tijd allerminst voorbestemd voor de Hagelandse festivalweide. ‘Té dwars en te eigenzinnig’ zal het allicht geklonken hebben. Het tweeënveertig jaar oude statement van Bob Dylan indachtig eisen vandaag echter zowel Mogwai als Sigur Ros een vooraanstaande plek op in de line-up. Een meer dan gezonde evolutie, noemen wij dat!
De ongekroonde koningen van de postrock geven er in de Pyramidetent als vanouds een ongemeen smerige lap op. Infernale gitaaruithalen (‘Glasgow Mega Snake’, ‘Helicon 1’ en ‘We’re No Here’) worden als dag en nacht afgewisseld met ijzingwekkende stiltes. De stalen constructie van de Pyramidetent krijgt het hard te verduren. Dualiteit in het armageddon van de opperste muzikale beleving. ‘Mogwai Fear Satan’? De uitkomst flirt omineus met de realiteit. Verwonderlijk? Nee. Een optreden van Mogwai zie (opschietende maïs is zelfs nog verbeeldingsrijker) of hoor je niet. Nee, dat onderga je tot in het diepste van de poriën. Het zijn gebrandmerkte gevoelens op de getormenteerde ziel.

Bastaardkinderen over de schouder heen lonkend
Inderdaad, want er lopen er nogal wat gedurende deze vier dagen. Namen noemen zou ons te ver leiden, wie heeft behoefte aan het sommeren van zowat de helft van de affiche? The Who [foto rechts] is opnieuw hot en dat hebben we geweten. De heruitgave van het indrukwekkende Live at Leeds uit 1970 was al een voorproefje, ook tijdens de middernachtmis van Paus Herman is het menens. En het dient gezegd: de tandem Daltrey-Townshend staat op scherp. Want ja, bassist John Entwistle en Keith Moon (als hij niet de meest geschifte en legendarische drummer alletijden is, wie dan wel?) zijn er om voor de hand liggende reden niet bij. The Who minus twee dus, meest in het oog springende vervanger is Zak Starkey (zoon van Ringo Starr).

Er zijn schoonheidsfoutjes, technisch loopt niet alles even gesmeerd ("my equipment is like my body: a little creaky", grolt Townshend en ook Roger Daltrey is in zijn nopjes, de man drinkt zowaar kruidenthee: "it's what's in the tea that's important". Toch is en blijft dit een onnvavolgbare trip door één van de meest indrukwekkende episodes uit de naoorlogse muziekgeschiedenis. 'Won't Get Fooled Again', 'The Seeker', 'Bargain', 'Kids Are Allright': zoveel nostalgie dat de stoom uit je oren blaast. Pete Townshend molenwiekend alsof zijn leven er nog steeds van afhangt, Daltrey met de verbeten grijns van een rasechte krijger. Nog steeds goed bij stem ook. Bij de afkondiging van 'Behind Blue Eyes' leert hij het jonge grut zowaar een lesje, "This is not a Limp Bizkit song, it's a The Who song". Hilariteit en gegniffel alom!

'My Generation' is voor even het lijflied van zowel de bierdrinkende vader als de blowende zoon, 'Pinball Wizard' roept ver vervlogen herinneringen op. Subliem! In de bisronde passeren ook enkele happen uit de rockopera Tommy de revue, een gelukzalige glimlach krult zich om de getekende gezichten van de heren Daltrey en Townshend. Stel je voor dat The Who op T/W Classic gestaan had, we zouden het Schueremans nooit vergeven hebben.

Radio Soulwax: Delicatesse met Michelin-allures
Vaklui die zowat wekelijks het vliegtuig instappen om in alle uithoeken van de wereld hun job uit te oefenen, dwingen ontzag af. Niet meer dan terecht, zeker én vooral als het om landgenoten (wat zeggen we: straatgenoten!) gaat. Stephen en David Dewaele verkeren reeds verscheidene jaren in dit geval. Het adagium “sant in eigen land” is op de broertjes gelukkig wel van toepassing. Van Herman Schueremans mochten ze naar aanleiding van ‘Rock’ Werchter een avondvullend programma samen stellen: ‘Radio Soulwax Presents’. Een beproefde formule die eerder ook al het elektriciteitsnet in Schaarbeek teisterde.
Varen vanavond mee in de slipstream: vrienden-aan-huis Vitalic en Tiga en de Londense collega’s van het ultrahippe And Did We Mention Our Disco. Vader Zaki mag nagelbijtend, maar dronken van vreugde toekijken. Wànt, er staat een nieuwe uitvoering van Soulwax Nite Versions [foto links] op het programma en de gevierde zonen kruipen als klap op de vuurpijl nog eens in de gedaante van 2 Many DJ’s.

Wat hebben de thuisblijvers gemist: een kolkende elektro-set van Vitalic, het krampachtig instandhouden van de mish-mash cultus door door And Did We Mention Our Disco en een werkelijk overrompelende krachttoer van rijzende ster Tiga.

Eénmaal Soulwax hun Nite Versions opdiept, vliegen de samples als ongeleide projectielen door het luchtruim. Rock, disco en dance versmelten tot een verrukkelijke delicatesse meerdere Michelin-sterren waardig. Tegen de tijd dat Stephen en David de draaitafels in beslag nemen, zoeken wij slaapwandelend rustiger oorden, gezapig “talkin’ about our generation” neuriënd. Voor de feestende mensenzee is een minimale basisconditie vereist, teenkrampen en andere pijnscheuten loeren schalks om elke hoek. Voor het Rode Kruis belooft het nog een lange nacht te worden.

Foto Editors: Michel Mees .

http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter/rock-werchter-2006-dag-2/13331/
Meer Rock Werchter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter