• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rhythm & Blues Night 2010

Amerika in Noord-Nederland.
01 mei 2010, Oosterpoort, Groningen

Tekst: Ronald Besemer, Bart Breman en Maurice Dielemans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 03 mei 2010

Vorig jaar verraste Po' Girl [foto rechts] hier met een spannende combinatie van lome country, New Orleans jazz en soul. De Kleine Zaal loopt snel vol voor de Canadezen die wederom overtuigen. Kleine, aangrijpende folkliedjes krijgen een creatieve draai met behulp van klarinet, accordeon of huppelende banjo. Het slide-gitaarspel van Benny Sidelinger maakt indruk en zangeres Allison Russell imponeert met fenomenale zang en stralend enthousiasme. (BB)

Is Drenthe het Amerika van Holland? Als je het Harry Muskee van Cuby and the Blizzards zou vragen, dan zou hij eerder zeggen dat de Verenigde Staten een replica zijn van Noordoost-Nederland. Voor wie bijna een halve eeuw in een bandje speelt, is het podium thuis. Muskee staat gewoon in zijn trainingsbroek voor een volle zaal en heeft zijn petje op. De zanger hoeft nauwelijks nog iets te presteren, maar de gitarist neemt wel de moeite om zijn instrument in de nek te leggen.

De tweelingbroertjes Brinks uit de provincie van Muskee voelen nog wel die prestatiedrang en spanning, waardoor de breekbare bluegrass van Tangerine & Friends een aangename verrassing is. Met harmonieuze zang en fijngevoelige ballades als 'Swing Low, Sweet Chariot' solliciteert dit zevenkoppige gezelschap naar een plekje op een festival als Take Root. (MD)

Stringmachine Björn Berge speelt Noorse blues en akoestische metal. Dat doet hij zoals we hem al een aantal jaren kennen op de Nederlandse podia: zittend, met een stamppedaal onder zijn voet en in zijn handen een 6-snaar of 12-snaar die als een heel orkest klinkt. Bijzonder, behalve als je het al vaker zag, want de Noor vernieuwt zijn optredens in het geheel niet. (RB)

Jason Isbell [foto links] is inmiddels gewend aan zijn rol als frontman. In de Kleine Zaal staat de ex-gitarist van de Drive-By Truckers er goed op met zijn band The 400 Unit. Isbell en kornuiten hebben er zin in en trekken stevig van leer met volvet gespeelde southern rock. Mooi is de slepende uitvoering van 'Dress Blues', over een gesneuvelde soldaat in Irak. Bij het spelen van Drive-By Truckersnummers als 'Never Gonna Change' laat Isbell zien dat zijn oude band hem best een beetje mist. (BB)

Chuck Mead, die nu zijn band BR549 verruilt voor de Utrechtse Hillbilly Boogiemen, zou je net als Tangarine & Friends eerder op een country- dan bluesfestival verwachten. Met een rode zakdoek om de hals speelt Mead voor losbandige vetkuiven, die geen raad weten met de slepende tearjerkers. Uiteindelijk gaat het tempo omhoog en is er zelfs gelegenheid voor een dansje. (MD)

De show van Jason and The Scorchers [eerste foto] giert van meet af aan als een tornado door de Foyerzaal. Jason Ringenberg is de charismatische en opgeruimde frontman van deze kwieke oerband uit de cowpunkjaren. The Scorchers hebben weinig aan kracht ingeboet. Songs van de nieuwe cd Halcyon Times sluiten naadloos aan op het oudere werk en alles wordt er in een furieus tempo doorheen gejakkerd. Overtuigend hoogtepunt van deze Rhythm & Blues Night. (RB)

Nog voor hij het podium op is gelopen maakt Eli 'Paperboy' Reed er een show van. Hij laat zich aankondigen door zijn toetsenist en eenmaal op het podium bespeelt hij de enthousiaste zaal die hij laat zwaaien en meezingen. Reed en band serveren diepe soul en klassieke R&B, met koper en een spetterende ritmesectie. De blazers scheuren dwars door de tonen van nieuwste plaat Come and Get It heen en Reed krijst alsof hij de vacante titel hardest working man in showbusiness opeist.

Dirty Sweet [foto boven] uit Californië maakt er in de Foyer een mooie jarenzeventigrevival van. De band combineert de betere classic rock met een stevige scheut southern en een enkele ballad. Dirty Sweet klinkt net als genregenoten The Black Crowes ietwat gedateerd, maar zeker niet belegen. De band speelt zoals het hoort: strak, vettig en vuig. Muziek van en voor de onderbuik. (BB)

Cesar Rosas is er niet bij, zijn vader is net overleden. De heren van Los Lobos [foto rechts] staan in het zwart gekleed op het podium en voor zij een tex-mexfeestje bouwen, moet er eerst een hoop blues uit. David Hidalgo trekt de kar en laat zijn gitaar janken tegen de keiharde en grimmige begeleiding van zijn maten. Daarna wisselt hij naar een kleine accordeon en begint 'Kiko' een tweede set zwoele, tex-mex-achtige songs. Afgesloten, onvermijdelijk, met 'La Bamba'.

Saint Jude is een halfzachte Britse poging om van blues iets hips te maken, een gotspe. Zangeres Lynne Jackamann hoopt met krijsen de Janis Joplin in haar naar boven te roepen. Maar daar zit niemand om twee uur 's nachts echt op te wachten. (RB)

Maar bij het afsluitende herenigingconcert van de Paladins [foto onder] gaat het dak er wel af. Het is altijd plezierig om Thomas Yearsley, in gezelschap van de goedlachse Dave Gonzalez, de liefde te zien bedrijven met een contrabas. Dit is het moment waarvoor veel mensen zijn gekomen en de gedreven set houdt iedereen nog even op de been. (MD)

Vermoeid strompelen de Groningers om drie uur 's nachts naar buiten. Niet iedereen is nog zo helder als bij de aanvang van de uitverkochte Rhythm & Blues Night. Opnieuw was dit een festival met grote namen, vaste waarden en een paar kleine verrassinkjes. De grootste? Dat moet de herrijzenis van Jason and the Scorchers zijn. Yeehaw.

http://www.kindamuzik.net/live/rhythm-blues-night/rhythm-blues-night-2010/20126/
Meer Rhythm & Blues Night op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rhythm-blues-night