• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rhythm & Blues Night

Een van de beste en wildste edities sinds jaren.
28 april 2012, Oosterpoort, Groningen

Tekst: Bart Breman en Maurice Dielemans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 30 april 2012

Als de motor is ingeparkeerd en het snacken en indrinken erop zitten, stroomt de Oosterpoort voller dan vol. Het is een verschijnsel dat zich ieder jaar op dezelfde plek en rond hetzelfde tijdstip volstrekt, zoiets als een paddentrek of de toeristenbus naar De Keukenhof. Het is, kortom, een lange weg die de blues heeft afgelegd: van de katoenvelden in Mississippi naar een deftig theater in Groningen.

Alle rustige acts zijn mooi naar voren geschoven, zodat men ongestoord het programmaboekje kan doornemen bij de uitgeklede blues van Eric Bibb [bovenste foto] of bij de uitgebluste americana van Eliza Gilkyson. In beide gevallen krijg je fragiele songs als opwarmertje voor de lange nacht die wacht. In de foyer speelt verder nog een clichématig bluesbandje, zoals die eigenlijk ook haast onmisbaar zijn geworden op de Rhythm & Blues Night. (MD)

Het neerzetten van een echt goeie show kun je gerust overlaten aan Charles Bradley [foto hierboven]. De oud-klusjesman en James Brown-imitator heeft twee glitterjasjes en hij ligt al binnen vijf minuten op zijn knieën. Met zijn loeistrakke begeleidingsband dompelt Bradley je een uur onder in een overheerlijk Stax-bad, met schallend koper en een gelikt gitaarspel. Liedjes als 'No Time for Dreaming' en 'The World (Is Going up in Flames)' krijgen prachtige uitvoeringen en de fantastisch zingende Bradley speelt van meet af aan een gewonnen wedstrijd. Natuurlijk is het grotendeels theater, maar achter de dansjes, het handjes schudden met het publiek en zijn gebabbel over liefde zit authentieke en diepgevoelde soul. Bradley is een van de laatsten der Mohikanen: een ras-entertainer in de lijn van James Brown en Wilson Pickett. (BB)

Op een festival als dit mag een man met een keurig hoedje niet ontbreken. Chuck Prophet is een oude bekende. Eerder werd hij als support van The Jayhawks volledig van het podium gekletst. Iemand met een staat van dienst als hij verdient natuurlijk beter. Met zijn band The Mission Express krijgen praters in ieder geval weinig kans. De doorgewinterde singer-songwriter excelleert in knappe gitaarsolo's. Voor bierbuiken in T-shirts met opdruk van Joe Bonamassa zijn dit er al snel een dozijn te weinig. Daarnaast blijft het optreden hangen in een zweem van middelmatigheid, waardoor een half uurtje meer dan genoeg zou zijn.

In een zoektocht naar baardige mannen die als enige hobby's tieten en motoren hebben, belandt men zodoende bij Eric Sardinas. Het zijn van die acts waarbij je je weer realiseert dat je op een bluesfestival bent. Ook grijsaard Jimmie Vaughan [foto hierboven], de broer van Stevie Ray, is een naam die plichtsmatig op het affiche hoort, hoe ontzettend oubollig en oervervelend die toeters en blazers ook mogen klinken. Het uitblijven van hippere namen als de Alabama Shakes en Jamie N Commons, die nu ook in het land zijn en hier absoluut thuishoren, is toch wel heel erg jammer. Allemaal gemiste kansen, zoveel is zeker. (MD)

In de foyer hebben The Sadies er zin in. In plaats van ouder lijken de vier grijzende Canadezen eerder jonger te worden: de band wordt met de jaren strakker, avontuurlijker en feller. Met veel gevoel voor avontuur en afwisseling switcht het kwartet tussen opgepompte surf, sixties garage en westcoastfolk. Met mooie nummers, razendsnel gespeelde intermezzo's en een fijne cover van Count Five's beatpunkklassieker 'Pyschotic Reaction' zorgen The Sadies voor weer een hoogtepunt op een toch al uitstekende avond.

De hoofdprijs is voor The Jon Spencer Blues Explosion [foto hierboven], al denkt het leeuwendeel van het publiek daar heel anders over. Het drietal slaagt erin om de Grote Zaal binnen een kwartier leeg te krijgen. De opgenaaide grotestadsblues is voor de traditionele bluesliefhebber mintens drie bruggen te ver: het restje avonturiers dat het wel aandurft, wordt door het snoeiharde geluid de zaal wel uitgejaagd. Toch is de set van The Jon Spencer Blues Explosion het absolute hoogtepunt van de avond. Het drietal raast door de blues als een olifant door een porseleinkast en er ontstaat een rellerig sfeertje, compleet met moshpit, stagedivers en een rebels rokend publiek.

Echte liedjes zijn er niet, laat staan dat het drietal überhaupt stopt om een onderscheid tussen de verschillende nummers aan te brengen. Het is één langgerekte bluesgroove, doorspekt met punk, noise en Spencer die de microfoon in zijn keel begraaft. Wel ligt de energieke, spijkerharde set een heel stuk dichter bij Howlin' Wolf en Muddy Waters dan de muziek die de meer traditioneel ingestelde bluesbands deze avond laten horen. Natuurlijk is het compromisloze geluid voor de meeste bezoekers veel te veel en is een lege zaal daarmee onvermijdelijk. Dat de festivalorganisatie Spencer desondanks als een van de headliners heeft neergezet is een bijzonder moedige keuze voor muzikale diversiteit boven simpel crowdpleasen. (BB)

Bij Pokey LaFarge & The South City Three [foto hierboven] begint de show meer op een poppenkast te lijken. Het publiek blijft zijn naam roepen. Het is over tweeën en de vetkuiven uit St. Louis, die al de hele avond plaatjes aan het scoren zijn en collega-bandjes kijken, willen nu eindelijk zelf wel eens spelen. De dreiging komt uit de grote zaal, waar de bluesterreur van Jon Spencer onvermoeibaar doorgaat. Pokey's team oogt vermoeid. Dit is het allerlaatste optreden in Nederland van een 7,5 weken durende tournee in Europa. Als ze eenmaal spelen, verdwijnt de vermoeidheid als sneeuw voor de zon. Ze bouwen een feestje, voor zover dat er nog niet was in Groningen. (MD)

Met zijn enorme baard, rollende ogen en rauwe whiskeystem kan Ben Caplan [foto hieronder] zo aanmonsteren als kapitein op een piratenschip. Ook zijn dronken zeemansfolk past daar precies bij. Begeleid door verleidelijke dames op viool en staande bas is de Canadees een prima uitsmijter. Op plaat zal het niet half zo leuk zijn, maar voor de aangeschoten overblijvers is de maffe Canadees de ideale afsluiter op een van de beste en wildste edities die de Rhythm & Blues Night in lange tijd heeft gehad. (BB)

http://www.kindamuzik.net/live/rhythm-blues-night/rhythm-blues-night-2004/22838/
Meer Rhythm & Blues Night op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rhythm-blues-night