• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Reeperbahn Festival 2011

Tim Knol ist fett.
22 september 2011, Reeperbahn, Hamburg

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 26 september 2011

Het Reeperbahn Festival groeit als kool. Dat de belangstelling van muziekbobo's voor deze driedaagse Duitse versie van SXSW groot is, merk je aan de volle zalen. Het aanbod is ruim en gevarieerd. De kwaliteit ligt ook weer een stuk hoger dan voorgaande jaren. Er zijn ongeveer tweehonderd acts en 28 locaties om uit te kiezen. Behalve muziek is er ook het dagelijkse vertier van de Reeperbahn. Je kunt hier gokken, zuipen en blote wijven kijken dat het een lieve lust is. De verpauperde stripteasebars zijn wel van een geiligheid die men in Nederland voor het laatst zag toen Patty Brard nog goed in de markt lag. 'Helaas' had KindaMuzik alleen tijd om onderstaande plekken te bezoeken en de muzikale hoogtepunten uit te lichten.

Schmidt Theater
Voordat het programma van start gaat, is het slim om de show van Ray Cokes als vast ritueel mee te pikken. De interviews en korte optredens in theater Schmidt geven vaak een goede impressie. Op roodfluwelen stoeltjes kijk je bijvoorbeeld naar Triggerfinger [foto links], en dat pakt in een akoestische setting zeer verrassend uit met een drummer die op een gitaarkoffer slaat. De voormalig MTV-presentator kiest de bands zelf uit en hij lijkt een zekere voorkeur te hebben voor pop met invloeden uit folk. Het Canadese Bastronaut, het Zweedse Friska Viljor, het IJslandse Dikta en Francis International Airport uit Oostenrijk passeren onder meer Ray's Reeperbahn Revue.

Spielbundenplatz
Als de avond eenmaal valt, doet de zwakke neonverlichting denken aan een goedkope versie van Times Square. Tegen dit dubieuze decor van Bukowski's pretpark en in de onverkwikkelijke geur van kebab en braadworst speelt 'onze eigen' Tim Knol. De gratis T-shirts met de opdruk Tim Knol ist fett vinden gretig aftrek. Ook de zwervers lopen er nu weer hip bij. Knol en band krijgen de aandacht van het vrijdagavondpubliek. Enkele dronken Duitsers zingen zelfs mee met 'Sam'.

Angie's Nightclub
De houten trappen leiden naar een schimmige plek. De bands spelen gewoon op de vloer, zodat de meeste toeschouwers op hun tenen moeten staan bij de Nieuw-Zeelandse zangeres Flip Grater. De songs zijn iets te breekbaar en te traag voor een zaterdagavond. Buiten drinkt iedereen zich ondertussen kapot. Op donderdagavond is er meer spektakel in de vorm van Sean Riley and the Slowriders. Deze Portugezen zijn een wilde versie van Calexico. De passionele zang omstrengelt je, zoals de dames hier normaal gesproken rond een paal dansen. Zo begint het festival meteen met het hoogtepunt.

Die Fliegende Bauten
Herman Dune [foto onder] bestaat al ontiegelijk lang en brengt zo veel uit dat je de tel snel kwijtraakt. Toch maakt het trio nog steeds spannende platen. In Nederland krijgt Herman Dune amper de bovenzaal van Paradiso vol, maar in Duitsland geeft de band tijdens het Reeperbahn Festival een energieke show in een overvol circustheater. De drie zijn duidelijk gegroeid in hun rol als indierockhelden. Iedereen staat op en voor het podium dansen mensen. Het valt nog te bezien of Bob Geldof, die hier volgende maand speelt, dit ook voor elkaar krijgt.

Hasenschaukel
Er zijn natuurlijk ontzettend veel kroegen in Hamburg. Toch is Hasenschaukel heel bijzonder. Men komt hier namelijk echt naartoe om te luisteren naar de muziek. Zachary Cale staat als Townes Van Zandt op het podium. Hij zingt heel zacht. Toch hoort iedereen duidelijk zijn stem en zijn gitaar. Niemand durft een woord te zeggen, de stilte is tastbaar. Hoewel hij na een tournee van drie weken naar eigen zeggen doodmoe is, blijft hij scherp. Af en toe gaat de deur open en hoor je ruziënde daklozen op straat.

St. Pauli Kirche
Vorig jaar speelde De Staat voor weinig mensen in Uebel & Gefährlich, een voormalige schuilbunker van de nazi's. Dit jaar is de winst voor Nederland met goedbezochte optredens van Moss en Tim Knol veel groter. Als I Am Oak speelt, is de grote zeemanskerk van St. Pauli helemaal afgeladen. Ook op Lanterns on the Lake komen veel mensen af. De zes Engelsen, die binnenkort ook op Crossing Border staan, verrassen vooral door redelijk hard te spelen. Alle registers gaan open bij deze folkversie van Explosions in the Sky. De elektrische gitaar bewerkt men met strijkstokken.

Imperial Theater
De decorstukken van de voorstelling Der unheimliche Mönch staan er nog. Op vrijdagavond speelt Steve Smyth, een soort kruising tussen Bonnie 'Prince' Billy en Tom Waits. De baardmans zingt weinig verrassend over verloren liefdes. Niet alleen vrouwen laten hem in de steek, ook de techniek laat het jammer genoeg afweten. Deze treurwilg verdient zeker een herkansing. Een andere baardmans die de nodige indruk met zijn grommende stem maakt, is Ben Caplan. Ook dit jaar is Canada weer goed vertegenwoordigd.

Pooca Bar
Veel kleinere zalen dan dit ranzige stulpje op de Hamburger Berg zijn er toch echt niet. Het bloemetjesbehang zorgt ervoor dat schuchtere singer-songwriters als de Engelse zangeres Liz Green en The Bony King of Nowhere [foto rechts] zich op hun gemak voelen. Beiden leveren breekbare sets af. Bij laatstgenoemde zanger uit België valt op dat hij goed naar Leonard Cohen heeft geluisterd.

Het Reeperbahn Festival is beslist meer dan een kopie van SXSW of Eurosonic op de Wallen. In Hamburg bewijst men dat je als festival ook kan groeien zonder dat meteen de gemoedelijke sfeer verloren gaat. Een enkele keer loop je wel tegen een dichte deur aan, zoals bij het Britse bandje Flamingo Drive in Molotow. Weet je ook meteen weer welke hypes je binnenkort mag verwachten.

Foto Triggerfinger door Nina Zimmermann (cc), foto's Herman Dune en The Boney King of Nowhere door Stefan Malzkorn (cc)

http://www.kindamuzik.net/live/reeperbahn-festival/reeperbahn-festival-2011/22107/
Meer Reeperbahn Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/reeperbahn-festival