• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Reeperbahn Festival 2010: Dag 2

Canadese Export en rake covers.
24 september 2010, Hamburg, Duitsland

Tekst: Maurice Dielemans en Frits Timmermans

Publicatiedatum: 04 oktober 2010

De officiële festivalprogrammering begint pas tegen het vallen van de avond. Gelukkig is er gedurende de dag genoeg te doen. Een opvallend voorbeeld hiervan is Ray's Reeperbahn Review, een dagelijkse show van oud-MTV-presentator Ray Cokes. Elke dag presenteert Ray hierin een aantal favoriete acts die later op de avond spelen. De meest opvallende acts van vandaag zijn Stornoway en het Belgische Balthazar [foto onder]. De eerste valt op door een een onverwacht fijne set: speels, melodieus en minder gelikt dan op het album. De tweede door een regelrechte muzikale wanprestatie die menig bezoeker het theater uitdrijft. Gelukkig is dit geen voorteken voor de rest van de avond.

In het knusse Hasenschaukel wappert vanavond de Canadese vlag. Al geruime tijd speelt de Canadese overheid een actieve rol in het ondersteunen en promoten van muziek van eigen bodem, een plan dat al voor een flinke dosis Canadese goedheid heeft gezorgd. Ook deze avond stellen de Canadezen niet teleur en leveren Export Quality.

De aftrap wordt verzorgd door Woodpigeon, een man met baard, gitaar en de uitstraling van een brave huisvader. De kracht van deze eerste set van vanavond zit in de subtiele zelfbegeleiding door middel van een pedaaleffectje. Met een stem die doet denken aan die van Sufjan Stevens en met lieve liedjes pakt hij zijn publiek genadeloos in. Als hij vervolgens ook nog afsluit met een overtuigende uitvoering van Daniel Johnstons 'True Love Will Find You in the End' is de toon voor de avond gezet.

De tweede Canadees van de avond zit al klaar. Het is de jonge Jon Janes, vaste waarde in The Mountains and the Trees. Eveneens vergezeld van gitaar zingt hij liedjes over weggaan, vroeger en het ontdekken van de wereld. Met een zachte vertelstem maakt hij het publiek deelgenoot van zijn belevenissen. Uit alles wat hij doet spreekt verwondering. Niet zo gek, als je bedenkt dat hij pasgeleden het dorpje verliet waar hij het grootste deel van zijn leven woonde.

Een band die al iets meer van de wereld heeft gezien is de eveneens Canadese Dan Mangan. De Hasenschaukel is inmiddels zo volgelopen dat er niemand meer bij kan en met reden. Met gejaagde contrabas, twee gitaren en een drumstel maakt de band een vliegende start. Dan Mangan brengt met een doorleefde stem liedjes vol levenslust en vuur. Denk Patrick Watson, maar dan rauwer en feller. Met afwisselende bezetting en soms een zingende zaag blijft het publiek gedurende de show een en al oor. Er zijn maar liefst drie toegiften nodig om de opgehitste toeschouwers enigszins tevreden te stellen. Het applaus wat volgt is oorverdovend en langdurig. (FT)

Een voormalige schuilkelder van de nazi's is een bijzondere plek voor concerten. Binnen de metersdikke betonmuren brengen Zweedse singer-songwriter José González, Tobias Winterkorn en Elias Araya op de vierde etage dromerige jazzrock. Bij Junip krijg je het gevoel dat ze drie kwartier lang bezig zijn met het voorspel. De climax blijft uit. De band maakt prima achtergrondmuziek. Een paar honderd aandacht luisterende Duitsers verdienen echter meer. Als je met de lift nog een verdieping hoger gaat, kom je bij het optreden van De Staat. De Nederlandse rockers spelen voor erg weinig mensen. Een doorbraak bij de Oosterburen zit er voorlopig nog niet in. In Duitsland hebben ze genoeg bands die schreeuwen en hard spelen.

Oude helden herleven in circustent Fliegende Bauten. Wie kent Donovan [bovenste foto] nog? De tandloze en hoogbejaarde rasta's van de Jolly Boys kunnen 'Catch the Wind' nog net neuriën. Zelfs scoren die oudjes net iets te gemakkelijk met voorspelbare reggaecovers van Amy Winehouse en de Stones. Donovan is een verstokte hippie voor wie het nog altijd 1966 is. Ook de bandleden zijn goede bekenden uit die tijd. Donovan realiseert zich maar al te goed dat hij tussen die jonge bandjes op het festival een vreemde verschijning is. Na een paar nummers maakt de onzekerheid plaats voor een zekere trots. Met gespreide armen en zijn rug naar het publiek toegekeerd, gooit de oude man zijn haren los. Een fantastische uitvoering van de psychedelische folksong 'Season of the Witch' laat Donovan uiteindelijk iedereen geloven dat vroeger alles beter was.

In Hamburg een song van The Beatles coveren, is als 'Don't Be Cruel' zingen op Graceland. De Britse band Goldheart Assembly maakt veel indruk met een knappe uitvoering. Eerder overtuigen ze met een eigenzinnige versie van Tom Waits' 'Clap Hands'. Hun eigen liedjes zijn even aanstekelijk en tonen een muzikale klasse die even zeldzaam als ontroerend is. Harmonieuze zang en bijzonder verfijnde countryrockinvloeden doen denken aan pionierende groepen als The Band en The Byrds. Goldheart Assembly is absoluut een band om in de gaten te houden. (MD)

Foto Balthazar uit het KindaMuzik archief door Reinier Asscheman Foto Donovan door Rodrigo Sepúlveda Schulz.

http://www.kindamuzik.net/live/reeperbahn-festival/reeperbahn-festival-2010-dag-2/20700/
Meer Reeperbahn Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/reeperbahn-festival